Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένονται οι σημερινές αποφάσεις των αρμόδιων δικαστικών και διοικητικών οργάνων που θα αποφασίσουν για το θέμα της μεταγωγής του κρατούμενου Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό ή όχι, αποφάσεις που πρακτικά θα σημαίνουν πιθανότατα αν αυτός θα ζήσει ή θα πεθάνει.
Είναι ίσως μία τελευταία ευκαιρία για να αποφευχθούν τα όσα θα προκαλέσει ο θάνατος του απεργού πείνας και να βρεθεί μια καθ’ όλα νόμιμη, αξιοπρεπής και σύμφωνη με το δημόσιο συμφέρον διέξοδος. Υπενθυμίζουμε ότι ο νόμος που ψήφισε η παρούσα κυβέρνηση στη Βουλή προβλέπει ρητά την μεταγωγή του Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό. Αν η κυβέρνηση δεν θέλει τον κρατούμενο εκεί, μπορεί ασφαλώς να εισάγει νέο νομοσχέδιο στη Βουλή, αν και δεν είναι σωστό να ψηφίζονται νόμοι που να αφορούν συγκεκριμένους ανθρώπους, μέχρι τότε όμως ισχύει ο υπάρχων νόμος.
Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα, αλλά και το τελευταίο που χρειάζεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι τώρα η όξυνση αυτής της υπόθεσης. Τους λόγους τους έχουμε εξηγήσει αναλυτικά σε προηγούμενα άρθρα μας για το θέμα και δεν θα τους επαναλάβουμε εδώ.
Αν ο Πρωθυπουργός καταφέρει να βρει μια διέξοδο από αυτή την κρίση χωρίς να πεθάνει ο Κουφοντίνας, θα μπορεί να ελπίζει στη διατήρηση της πολιτικής ηγεμονίας που ακόμα διαθέτει. Οι Έλληνες μπορεί να φωνάζουμε πολύ, αλλά δεν είμαστε λαός ανθρωποφάγων. Όλοι, των “νοικυραίων” περιλαμβανομένων, θα αναγνωρίσουν στον κ. Μητσοτάκη ότι επέδειξε ηγετικές ικανότητας, αν βρει μια ειρηνική και πολιτισμένη διέξοδο από αυτή την υπόθεση που κακώς ευθύς εξ αρχής και άνευ αποχρώντος λόγου δημιουργήθηκε. Η κυβέρνηση, με αυξημένο το κύρος της, θα μπορέσει να ασχοληθεί με την εξόχως απειλητική υγειονομική και οικονομική κατάσταση της χώρας. (1)
Αν επιλέξει τον άλλο δρόμο, ο κ. Μητσοτάκης θα “καβαλήσει” εκ των πραγμάτων το άλογο μιας άκρας δεξιάς που μοιάζει να θέλει να γυρίσει τη χώρα στην εποχή ακόμα και πριν από την ίδρυση της ΕΡΕ, μιας πτέρυγας που δεν ταιριάζει στο προφίλ του και η οποία, αφού τον στηρίξει στην υπόθεση Κουφοντίνα, κάποια στιγμή θα τον πετάξει ασφαλώς από τη ράχη της. Θα εισπράξει όλο το κόστος της υπόθεσης, χωρίς κανένα από τα κέρδη της. Όπως συνέβη στο παρελθόν με τον πατέρα του σε άλλη περίπτωση, που χρειάστηκε δύο δεκαετίες και ένα σωρό γεγονότα για να ξαναβγεί πάλι στο κύμα. Θα τον χρησιμοποιήσουν, αλλά μετά θα παύσει να είναι χρήσιμος. Όσο για την δύσμοιρη Ελλάδα, ήδη σε κακό χάλι, θα προσθέσει ακόμα μια επικίνδυνη δίνη σε αυτές που απειλούν να την καταπιούν.
Παρεμβολές της τελευταίας στιγμής
Δυστυχώς βέβαια, στην ελληνική ιστορία, έχει πλειστάκις παρατηρηθεί το φαινόμενο, ενώ τα πράγματα μοιάζουν να έχουν δρομολογηθεί προς μία κατεύθυνση, να παρεμβάλλεται την τελευταία στιγμή ένας από μηχανής Θεός, ή μάλλον Διάβολος.
Τα παραδείγματα είναι άπειρα, όπως αίφνης η ακόμα και σήμερα σκοτεινή σε πολλές λεπτομέρειές της υπόθεση της εκτέλεσης Μπελογιάννη παρά τη θέλησή του τότε Πρωθυπουργού Νικολάου Πλαστήρα, με πιθανή εκμετάλλευση της ασθενείας του και της εξ αυτής αδυναμίας του. Αυτή η υπόθεση, την οποία ενορχήστρωσαν ξένες υπηρεσίες, είχε ως συνέπεια να μην πάρει η Ελλάδα, μετά τον εμφύλιο, τον δρόμο της εθνικής συμφιλίωσης που ευαγγελιζόταν ο Πλαστήρας και να μην μπορέσει η χώρα να παρακολουθήσει την θαυμαστή μεταπολεμική εξέλιξη όλης της Ευρώπης, καταβάλλοντας (μέχρι και σήμερα) ένα τεράστιο ορατό αλλά και αόρατο κόστος (την ενίσχυση ενός καθεστώτος αποκλεισμού πολλών από τους πιο ταλαντούχους, ικανούς και ιδεαλιστές Έλληνες από τη δημόσια ζωή).
Τώρα, λίγο πριν τη συνεδρίαση της Επιτροπής Μεταγωγών, είχαμε δύο ξαφνικές εξελίξεις. Η μία ήταν η παρέμβαση του Αμερικανού πρώην πρέσβη στην Ελλάδα Νίκολας Μπερνς, που δεν ανήκει όμως πλέον στην αμερικανική διπλωματία. Η δεύτερη είναι η εμφάνιση από έναν τηλεοπτικό σταθμό μιας δημοσκόπησης που εμφανίζει επτά στους δέκα Έλληνες να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει σκληρή γραμμή στο θέμα Κουφοντίνα ανεξαρτήτως συνεπειών.
Τίθενται δύο ερωτήματα. Πρέπει η κυβέρνηση να “πειθαρχήσει” στον κ. Μπερνς και μπορεί να εκφράζει έγκυρα ο κ. Μπερνς την πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν; Πρέπει η κυβέρνηση να αποδώσει σημασία σε αυτό το γκάλοπ;
Οι δημοσκοπήσεις
Δεν θα συζητήσουμε την αξιοπιστία της δημοσκόπησης αυτής. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είναι αξιόπιστη, δεν έχει μεγάλη σημασία. Γιατί το τι λέει ένας άνθρωπος στο τηλέφωνο για ένα θέμα που δεν το γνωρίζει καν καλά–καλά ή γνωρίζει πολύ παραμορφωμένα (λόγω των “σοβιετικής ομοφωνίας μέσων ενημέρωσης) και του φαίνεται και ως πολύ ενοχλητικός μπελάς όταν αντιμετωπίζει λοκντάουν, κίνδυνο από κορονοϊό, οικονομικά προβλήματα κτλ., δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτό που θα σκεφτεί όταν μάθει ότι ο Κουφοντίνας πέθανε (ζητώντας την εφαρμογή του νόμου!) και διαπιστώσει τις συνέπειες του θανάτου του.
Απόδειξη; Οι δημοσκοπήσεις που προέβλεπαν σοβαρή πιθανότητα νίκης της ΝΔ στις εκλογές του 2015. Οι δημοσκοπήσεις ήταν επίσης που έδιναν οριακό προβάδισμα στο ΝΑΙ κατά το δημοψήφισμα του 2015.
Οι δημοσκοπήσεις (όταν είναι αληθινές και δεν έχουν γίνει όπλο, όπως πλέον σχεδόν κάθε μηχανισμός ροής πληροφορίας) είναι ένα σπουδαίο εργαλείο ανάλυσης της πραγματικότητας. Αποτυγχάνουν όμως σχεδόν πάντα σε στιγμές μετάβασης, μη γραμμικές, γιατί φωτογραφίζουν το παρελθόν, όχι τι θα συμβεί όταν γίνει ρήξη, ούτε και μπορούν να το κάνουν. Οι ίδιοι οι ερωτώμενοι δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων το τι θα σκεφτούν ή θα αισθανθούν.
Δεν θέλουμε να πούμε ότι η συγκεκριμένη δημοσκόπηση στερείται παντελώς αξίας. Η αξία της όμως είναι πολύ σχετική. Πολιτικός που κάνει με πολιτική με κύριο όπλο τις δημοσκοπήσεις, είναι σαν πλοίο που αφήνει να το καθοδηγήσει η εκάστοτε πορεία του ανέμου.
Νίκολας Μπερνς
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Μπερνς είναι συνδεδεμένος με ισχυρά κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Μεταξύ άλλων εργάζεται σήμερα στο Cohen Group, ομάδα που δίνει συμβουλές και κάνει λόμπινγκ για τις αμερικανικές πολεμικής βιομηχανίες και επίσης διατηρεί δεσμούς με την τράπεζα Goldman Sachs, το Ίδρυμα Ροκφέλερ, το Chatham House και πολλούς άλλους σημαίνοντες θεσμούς. Συνδέεται επίσης με τον νέο υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν.
Αν και δεν έχει υποστηρίξει πάντα τις θέσεις των ιεράκων, ο Μπερνς ετάχθη υπέρ της εισβολής στο Ιράκ, που οδήγησε την μεν Μέση Ανατολή στην καταστροφή, τις δε ΗΠΑ στη μεγαλύτερη κρίση της παγκόσμιας ισχύος τους στην ιστορία. Υπεστήριξε επίσης την Χίλαρi Κλίντον στην υπόθεση της Βεγγάζης. Ο πρώην υπουργός Άμυνας του Ομπάμα, Ρόμπερτ Γκέιτς αναγνώρισε την ευθύτητα και την εντιμότητα του ανδρός, υποστήριξε όμως ταυτόχρονα ότι “έκανε λάθος σχεδόν σε όλα τα μείζονα θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας κατά τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες”.
Σήμερα στην Ουάσιγκτπν διεξάγεται μια σκληρότατη σύγκρουση ακόμα και στο εσωτερικό της κυβέρνησης Μπάιντεν, όπως και ανάμεσα στην ομάδα Μπάιντεν και τον Νετανιάχου. Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει διορίσει επικεφαλής της CIA τον Ιυίλιαμ Μπερνς, μια από τις λαμπρότερες μορφές που ακόμα διαθέτει το αμερικανικό κράτος, υποθέτουμε για να τιθασεύσει μια πραγματική Λερναία Ύδρα υπηρεσιών, ομάδων συμφερόντων και λόμπι που έχει οδηγήσει στο απόλυτο χάος την αμερικανική εξωτερική πολιτική, καταφέρνοντας, κατά τη δική του ομολογία, να σύρει ακόμα και τον ίδιο τον πρόεδρο Ομπάμα στην καταστροφική επίθεση κατά της Λιβύης.
Ο Μπάιντεν δυσκολεύεται να επιβάλει την πολιτική του ακόμα και σε ένα από τα κύρια θέματα που τον διαφοροποίησαν από τον Τραμπ, δηλαδή το ιρανικό. Προκειμένου να τον εμποδίσει να επιστρέψει στην συμφωνία Ομπάμα με το Ιράν, οι Ισραηλινοί απειλούν τώρα κάθε τρεις ημέρες ότι θα ξεκινήσουν μόνοι τους πόλεμο κατά της Τεχεράνης. Το πράγμα κρίθηκε τόσο σοβαρό από τη Μόσχα, ώστε απηύθυνε μια πολύ σπάνια και πολύ σοβαρή προειδοποίηση προς τον κ. Νετανιάχου μέσω άρθρου που δημοσιεύτηκε στο Russia Today.
Δεν νομίζουμε ότι σε αυτές τις συνθήκες ο Νίκολας Μπερνς μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζει έγκυρα τη βούληση της κυβέρνησης Μπάιντεν, ούτε ποια είναι αυτή η βούληση (όπως δεν γνωρίζουμε αν διερμηνεύει έγκυρα τις βουλήσεις αυτές και ο νυν πρέσβης). Ούτε ξέρουμε αν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της υπόθεσης Κουφοντίνα. Δείχνει έντιμος και πατριώτης άνθρωπος και αυτό του αρκεί για να πάρει κατηγορηματική θέση εναντίον μιας οργάνωσης που δολοφόνησε Αμερικανούς. Ούτε έχει πιθανώς συνείδηση ότι μπορεί να υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την Ελλάδα χρησιμοποιώντας την υπόθεση Κουφοντίνα. Και αυτό, αν βεβαίως υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, τον καθιστά ευκολότερα χρησιμοποιήσιμο, εν αγνοία του, προκειμένου να τρομάξει οποιονδήποτε στο περιβάλλον του πρωθυπουργού μπορεί να τάσσεται υπέρ ανεύρεσης ενός διεξόδου από την κρίση. (Μια εναλλακτική ερμηνεία, σύμφωνα με διπλωματικούς παρατηρητές στην Αθήνα, θα μπορούσε να είναι ότι η δήλωση αυτή του ζητήθηκε από μέλος της οικογενείας Μητσοτάκη).
Σε κάθε περίπτωση, η αμερικανική κυβέρνηση θα εκτιμήσει περισσότερο μια κυβέρνηση στην Αθήνα που “της μιλάει όρθια και την κoiτάει στα μάτια” (Κάρλος Φουέντες).
Σε τελική ανάλυση βέβαια και ανεξάρτητα των όσων γράψαμε παραπάνω, η ευθύνη για την τελική έκβαση αυτής της υπόθεσης θα βαρύνει κυρίως έναν άνθρωπο, τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
(1) Ωφελήθηκαν, δεν έχασαν από το γεγονός ότι δεν ματοκύλισαν την Αθήνα ο Κώστας Καραμανλής και ο Προκόπης Παυλόπουλος, το 2008. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν απένειμε χάρη στον απεργό πείνας Ρούσσο. Το ίδιο και ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν είχε τη γενναιότητα να πει mea culpa για το Νταβός στη Βουλή.
Το γινάτι βγάζει μάτι λέει ο λαός. Με τον τρόπο που ορισμένα κυβερνητικά στελέχη και μέσα ενημέρωσης αντιμετωπίζουν την υπόθεση Κουφοντίνα, κινδυνεύουν να παίξουν εν τέλει τον ρόλο “στρατολόγου” μιας μελλοντικής “17Ν”, αυθεντικής ή κατασκευασμένης, που, κάθε λογικός, δημοκράτης και πατριώτης άνθρωπος αντιλαμβάνεται ασφαλώς ότι είναι το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα.
