Σχολιάσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας την παρέμβαση του Νίκολας Μπερνς, Αμερικανού πρώην πρέσβη, στην υπόθεση Κουφοντίνα, εκφράζοντας την εκτίμηση ότι μια πιθανή επιδίωξη όσων του ζήτησαν να τη κάνει ήταν η δημιουργία, ακόμα και στους ίδιους τους συμβούλους του Πρωθυπουργού και στη ΝΔ, της εντύπωσης ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν τάσσεται υπέρ των χειρισμών της Αθήνας στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Μπορεί να τάσσεται, αλλά πάντως δεν το έχει δηλώσει, τουλάχιστο μέχρι στιγμής, και δεν είναι ασφαλώς ο τρόπος για να το δηλώσει το tweet του Μπερνς.

Θέσαμε το ερώτημα του τι σημαίνουν όλα αυτά σε μια σημαντική προσωπικότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, που μας έδωσε την εξής απάντηση:

“Ο Μπερνς είναι μέρος του προσωπικού των πρώην και επίδοξων νέων αξιωματούχων που ανταγωνίζονται για επιρροή και θέση στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής, στην περίπτωση αυτή επιδεικνύοντας την σκληρότητά του και την αδιαφορία του για τις νομικές «λεπτότητες» άλλων χωρών. Λέγεται ότι παλεύει να κερδίσει τη θέση του πρεσβευτή στην Κίνα. Θα διάβαζα το tweet που έκανε σε αυτό το πλαίσιο και αμφιβάλλω ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει δώσει οποιαδήποτε προσοχή στην υπόθεση, εκτός από εκείνους τους αξιωματούχους των ΗΠΑ που ασχολούνται άμεσα με ελληνικά θέματα και θεωρούν ότι έχουν δικαιώματα ιδιοκτησίας στη χώρα σας”.

Και η ίδια πηγή προσέθεσε: “Aυτό είναι σήμερα το πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ: διευθύνεται από αλληλοσυνδεόμενες κλίκες ανθρώπων με στενές επιδιώξεις κάθε μία, οι οποίοι δίνουν αγκωνιές ο ένας στον άλλο ανταγωνιζόμενοι να αποκτήσουν τη φήμη «κακού» προκειμένου να αυτοπροπροβληθούν (jostle each other for reputations for thuggishness, as a way of self-promotion). Με τις μεθόδους αυτές ο Μπερνς αγωνίζεται για να κερδίσει το πόστο του πρεσβευτή στην Κίνα”.

Ένα πρόβλημα με αρκετούς Έλληνες αξιωματούχους είναι ότι αφενός αγνοούν το πλαίσιο άσκησης της αμερικανικής πολιτικής και το ευρύτερο διεθνές πλαίσιο, αφετέρου είναι “υπερπρόθυμοι” να εκτελέσουν αμέσως οποιαδήποτε “παραίνεση” τους διατυπωθεί ιδιωτικώς από οποιονδήποτε Αμερικανό αξιωματούχο.

Αυτός ο μηχανισμός μπήκε σε λειτουργία και είναι υπεύθυνος για πολλές ελληνικές τραγωδίες, όπως όταν ο δικτάτωρ Ιωαννίδης επείσθη από τον Αβρακώτο και άλλους ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αν προχωρούσε στην ανατροπή του Μακαρίου.

Η υπόθεση Κουφοντίνα είναι πολύ σημαντική όμως, για να μην αντιμετωπίζεται με εθνικά κριτήρια. Διότι δεν αφορά ένα πρόσωπο, αφορά την επιβίωση της ίδιας της αστικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στη χώρα, αλλά και την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της. Ή τέλος πάντων, όσα λίγα έχουν απομείνει εν λετουργία από αυτά, έστω και ως τύπος ή ιδεολογική αναφορά.

Η πρόκληση μιας τέτοιας κρίσης, εξαιτίας της κυβερνητικής άρνησης να εφαρμοστεί ο νόμος που η ίδια η κυβέρνηση εισήγαγε στη Βουλή, συνιστά, το λιγότερο, μεγάλη ανευθυνότητα, τη στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρότατες κρίσεις σε ότι αφορά τη δημόσια υγεία και την οικονομία, ενώ έχει ανοιχτά μέτωπα με την Τουρκία στο Αιγαίο και την Κύπρο.