Απασχολημένος πότε με το Παλαιστινιακό, πότε με την προσπάθεια να λυθεί επιτέλους αυτό το Κυπριακό (αμάν πια, βαρέθηκα, ας λυθεί με την πενταμερή ή με όποιον άλλον τρόπο…) πότε με την καινούρια “κοινότητα αξιών” που έχουμε εσχάτως διαπιστώσει ότι μας ενώνει με τη Σαουδική Αραβία (τι Χριστός, τι Αλλάχ;), αλλά και με τον Ναρέντρα Μόντι ακόμα, τις καταπληκτικές επιδόσεις του οποίου στην καταπολέμηση του κορονοϊού προσπαθούν, αλλά δεν καταφέρνουν να προσεγγίσουν οι ενταύθα, δεν μπορώ να παρακολουθήσω αυτή τη φρενήρη προσπάθεια διεθνούς αναβάθμισης της πατρίδας. Έχασα τον μπούσουλα.
Νά’ναι καλά τα παιδιά από το “Κοσμοδρόμιο” που μού’παν ότι ο Νίκος Δένδιας συναντήθηκε με την ηγέτη της αντιπολίτευσης της Λευκορωσίας στους Δελφούς, ζητώντας μου να το ψάξω λίγο και να το σχολιάσω. Γιατί μου είχε, ομολογώ την αμαρτία μου, διαφύγει ότι έγινε μια τέτoια συνάντηση, παρόλο που είναι τρομερά σημαντική, μας βάζει όντως στην πρωτοπορία του αγώνα για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πρώην ΕΣΣΔ, αλλά και παγκοσμίως. Μάλιστα, συνδέει, επιγείως και υπογείως, τον μεγάλο αγώνα που δίνουμε για το Ισραήλ και αυτόν που δίνουμε για την Αμερική, τους δύο μεγάλους φίλους και συμμάχους μας.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το πιο ζωτικό σήμερα ελληνικό συμφέρον δεν είναι ασφαλώς κανένα άλλο από τη διατήρηση, πάση θυσία, με οποιοδήποτε κόστος, των καλύτερων δυνατών σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και με τον άλλο μεγάλο φίλο και σύμμαχό μας, το Ισραήλ.
Δεν έχει σημασία αν θα είμαστε, παρόλα αυτά, μόνοι μας, σε μια σύγκρουση με την Τουρκία, όπως μας εξήγησαν ο πρώην και ο νυν Υπουργός Άμυνας.
Εμείς, έτσι κι αλλιώς, πρέπει να είμαστε με την Αμερική και με το Ισραήλ. Είτε τον καταλαβαίνουμε τον λόγο είτε όχι.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια
Θα εξηγήσουμε στη συνέχεια του άρθρου γιατί, η πολύ υψηλού συμβολισμού συνάντηση του Δένδια με την αρχηγό της επανάστασης κατά του φρικτού καθεστώτος του Μινσκ, προέκταση του εξίσου φρικτού καθεστώτος του Πούτιν, συνδέεται και με την πολιτική μας με το Ισραήλ. Γιατί δεν είναι πολύ γνωστός ο ρόλος της χώρας αυτής στην πρώην ΕΣΣΔ.
Η συνάντηση Δένδια έχει αναμφισβήτητα πολύ μεγάλες, φανερές και κρυφές σημασίες. Να μην ξεχνάμε εξάλλου τη μεγάλη συμβολή στην παγκόσμια σταθερότητα, του αγώνα που δίνει τώρα η Λευκορωσίδα πολιτικός, όχι μόνο για τη δημοκρατία στη χώρα της, αλλά και για τη ζωτική ανάγκη να φτάσει το ΝΑΤΟ στα προάστια της Μόσχας. Γιατί να είναι έξω από τη Συμμαχία η Ουκρανία και η Λευκορωσία; Από κει περνάει ο δρόμος για τη Μόσχα, αυτόν πήρανε προ μερικών δεκαετιών οι θαρραλέες στρατιές της Βέρμαχτ.
Γάζα
Τώρα βέβαια, το θάρρος και η στρατιωτική ανδρεία έφυγαν από την Κρήτη και από τη Βαρσοβία, από το Δίστομο και από τα Καλάβρυτα, γα να εμφανιστούν ξαφνικά στους ουρανούς της Γάζας.
Δυστυχώς βέβαια, για να αναπτύξουμε όμως το θέμα της Λευκορωσίας που ξεκινήσαμε, είμαστε υποχρεωμένοι να περιοριστούμε εδώ μόνο σε μια μικρή αναφορά στο απίστευτο θάρρος που επέδειξε ο Υπουργός Εξωτερικών, ο Νίκος Δένδιας.
Επισκέφθηκε τα άγια χώματα του Ισραήλ (που για μένα περιλαμβάνουν το σύνολο αυτού που οι βλάσφημοι εξακολουθούν να ονομάζουν Παλαιστίνη), τη στιγμή που τα βομβάρδιζαν ανελέητα οι τρομοκράτες, για να υπερασπιστεί από κει το ιερό δικαίωμά του Ισραήλ στην αυτοάμυνα.
Αλλά και να εξαπολύσει τους μύδρους του, τους όχι λιγότερο φονικούς λεκτικούς πυραύλους του, εναντίον των ισλαμιστών, τρομοκρατών και φιλότουρκων Παλαιστινίων (ελπίζω να μην ξέχασα τίποτα).
Άκουσε και δια ζώσης τη γνώμη των φίλων μας των Ισραηλινών για τι έπρεπε να πει στους συναδέλφους του της Ε.Ε. που επρόκειτο να συνεδριάσουν και να πάρουν αποφάσεις. Δεν ξέρω αν κάλεσε τους Ισραηλινούς να είναι παρόντες, έστω χωρίς να φαίνονται, στην τηλεδιάσκεψη, αν δεν το σκέφτηκε όμως, πρέπει να το σκεφτεί την επόμενη φορά.
Κρίμα βέβαια που δεν ειδοποίησε κανείς την ισραηλινή αεροπορία ότι θα πήγαινε στην περιοχή ο Δένδιας και αυτή έκοψε το ηλεκτρικό σε όλη αυτή τη φωλιά της τρομοκρατίας, εμποδίζοντας τους κατοίκους της να ακούσουν, μαζί με τις εκρήξεις των βομβών, και τους κεραυνούς του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών κατά της Χαμάς και του Ερντογάν.
Είμαι βέβαιος ότι θα τους ενθουσίαζαν και θα έβγαιναν ξανά στους δρόμους με ελληνικές σημαίες, όπως το έκαναν στο παρελθόν, όπως το κάνουν και τώρα στο Ισραήλ, υπερασπιζόμενοι, εκτός από τα τζαμιά τους και τις ελληνορθόδοξες εκκλησίες τους.
Επειδή βέβαια τα θυμάται όλα αυτά ο κ. Νετανιάχου όταν έρθει η ώρα να τα θυμηθεί, συνιστούμε στο Μαξίμου να εκδώσει και τώρα μια ανακοίνωση, ανάλογη αυτής που εξέδωσε μετά την επίσκεψη του Υπουργού στην Άγκυρα, εξηγώντας ότι ο κ. Δένδιας ενήργησε “στο πλαίσιο οδηγιών του Πρωθυπουργού”.
Ίσως είναι πιο σημαντική τώρα μια τέτοια ανακοίνωση. Δεν είμαι εντελώς βέβαιος για το αν η κοινή γνώμη είναι ο πιο αποφασιστικός παράγων για το ποιος μας κυβερνά.
Η Λευκορωσία και οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις
Μπορεί να μη δόθηκε (κακώς) η δέουσα προσοχή στο εσωτερικό, είμαι βέβαιος όμως για τη διεθνή απήχηση της πρωτοβουλίας του κ. Δένδια να συναντηθεί με την Λευκορωσίδα πολιτικό.
Κυρίως ήταν μια κίνηση που αφόπλισε όσους κακόβουλους (πιθανώς πράκτορες του Ερντογάν, αν όχι της Χαμάς της ίδιας), προσπαθούν να υπονομεύσουν τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις εκμεταλλευόμενοι δολίως τα παιδικά τραύματα και τις ανασφάλειες του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα.
Γιατί μπορεί ο κ. Πάιατ να είναι ένας πολύ ξεχωριστός διπλωμάτης, κάτι στο οποίο συμπίπτουν φίλοι και εχθροί για να το αναγνωρίσουν, αλλά έχει ένα πρόβλημα. Σε κάθε χώρα που πάει βλέπει εφιάλτες τη νύχτα. Διαφορετικούς σε κάθε χώρα. Καμιά φορά τέτοιους εφιάλτες μάλιστα βλέπουν και αρκετοί κάτοικοι των χωρών που διαπιστεύεται.
Ο Πάιατ, μου είπε μια πολύ καλά πληροφορημένη πηγή, μπορεί να λέει κάθε μέρα σχεδόν ότι δεν υπάρχουν πλέον όρια στη συνεργασία με την Ελλάδα, αλλά κάθε νύχτα βλέπει τον δικό του ελληνικό εφιάλτη.
Ναι, καλά ακούσατε. Εφιάλτη. Κάποια φωνή του ψιθυρίζει ότι δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Δόλιες ψυχές, είναι πάντα ικανοί να τα ξαναφτιάξουν με τους Ρώσους, με τη δικαιολογία ότι χρειάζονται τους ίδιους, ή τουλάχιστο την ουδετερότητά τους, απέναντι στην Τουρκία. Η φωνή τού θυμίζει τον Μακάριο, τον Καραμανλή (που οι Αμερικανοί τον έκαναν πρωθυπουργό για να συνωμοτεί μετά με τον ντε Γκωλ), τον Ανδρέα, τον ανηψιό Καραμανλή, ακόμα και τον Κολοκοτρώνη καμιά φορά.
Ξυπνάει που λέτε ο Πρέσβης κάθε βράδυ, ανάβει το φως, φτιάχνει το καφεδάκι του, τρώει και ένα καναπεδάκι με λουκάνικο, περίσσευμα από την τελευταία δεξίωση, λέει στον καθρέφτη “το ξέρω ότι δεν κάνει” και μετά τα βάζει με τον εαυτό του. “Τζέφρι τι είναι αυτά που βλέπεις; Έχε χάρη που δύσκολα μπορεί να πάει σε ψυχαναλυτή Πρέσβης. Τι σαχλαμάρες σκέφτεσαι. Πρώτον … (αυτό το σημείο παραλείπεται διότι αφορά τη γνώμη του για τους Έλληνες πολιτικούς). Δεύτερο πως θα τα κάνουν αυτά; Πιασμένους τους έχουμε”.
Ησυχάζει, πέφτει να κοιμηθεί. Έλα ντε που η φωνή έχει αφήσει για αυτήν ακριβώς τη στιγμή, το τελειωτικό χτύπημα στον ύπνο του:
“Μην είσαι αφελής Τζέφρι. Ξέχασες πού ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία; Ξέχασες πως κατάφερε να αποσταθεροποιήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ξέχασες ότι ο Καποδίστριας ήταν Υπουργός του Πούτιν;”.
Μη σας μπερδεύουν οι συγχύσεις με τον Πούτιν, ή ανάμεσα στην Ιερά Συμμαχία και την Ε.Ε. Η Ιστορία δεν είναι το δυνατό σημείο των Αμερικανών, αλλά και τι Τσάρος, τι Πούτιν, όλοι Ρώσοι είναι τελικά!
Όπου παρεμβαίνει ο Νίκος (ο Δένδιας, όχι ο Κοτζιάς)
Αγνοούμε πως έγινε δυνατό κάτι τέτοιο, αλλά βρέθηκε κάποιος να μεταδώσει αυτές τις υπεραπόρρητες πληροφορίες στον κ. Δένδια. Βαθύς μελετητής του ρόλου της τύχης στην ιστορία, έβαλε τα δυνατά του να μην αφήσει τη χώρα σε αυτήν, γίνει καμία βλακώδης παρεξήγηση και πειραχτούν οι σχέσεις με την Αμερική χωρίς λόγο.
Το σχέδιο του ήταν όντως σατανικό. Οι Αμερικανοί, σκέφτηκε, μας θεωρούν ύποπτους ότι θα τα ξαναφτιάξουμε με τη Ρωσία, γιατί φοβόμαστε την Τουρκία και μπορεί να σκεφτούμε ότι, αν δεν μπορούμε να έχουμε τη Μόσχα μαζί μας κατά της Άγκυρας, τουλάχιστο να είναι ουδέτερη. Μπορεί όντως κάποιος Έλληνας να το σκεφτόταν αυτό, να έλεγε “γιατί να δίνω όπλα στο φιλοτουρκικό λόμπυ της Μόσχας, ιδίως μετά από αυτό που έπαθε η Αρμενία”.
Οι Αμερικανοί θα σκεφτόντουσαν έτσι, συνέχισε τον αναστοχασμό του ο Υπουργός. Και επειδή αυτοί θα σκεφτόντουσαν έτσι, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι εμείς δεν σκεφτόμαστε έτσι. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αποδείξουμε εμπράκτως την πίστη μας. Να παίρνουμε όσο περισσότερες πρωτοβουλίες προφανούς αρνητικού αποτελέσματος στις σχέσεις μας με τη Ρωσία. Είναι το μόνο αντίδοτο στην αμερικανική καχυποψία.
Έτσι εξηγείται όχι μόνο η συνάντηση με τη Λευκορωσίδα, αλλά και η απόφαση να εμφανισθεί δημοσίως ο Έλληνας πρόξενος στην Αλεξάνδρεια δίπλα στον Πατριάρχη, την ώρα που εξήγγειλε την αναγνώριση της Ουκρανικής Εκκλησίας. Να μη μείνει καμία αμφιβολία στους Ρώσους και για τον ρόλο και για την αξιοπιστία της Αθήνας, που τους είχε ήδη υποσχεθεί να μην ανακατευτεί άλλο.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι. Η κυρία Σακελλαροπούλου είχε αντιληφθεί εγκαίρως πόσο ανόητη ήταν η ιδέα να προσκληθεί ο δολοφόνος χωρίς ψυχή Πρόεδρος Πούτιν στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως. Έλα όμως που δεν μπορούσε να βρεθεί ένας τρόπος να ακυρωθεί η επίσκεψη.
Σε απανωτές συσκέψεις που έγιναν, και κρατήθηκαν απόλυτα μυστικές, σκέφτηκαν τι λύσεις είχαν. Να ακυρώσουν την επίσκεψη δεν γινόταν, αλλά φαντάζεστε το σήμα που θα εξέπεμπε ο Πούτιν, ερχόμενος στους εορτασμούς, προς τους πάντες, προς τις ΗΠΑ, προς την Τουρκία, προς τη Γερμανία;
Η απελπισία ήταν τόση που προς στιγμήν κάποιος σκέφτηκε να αναβληθούν οι εκδηλώσεις με πρόσχημα τον κορονοϊό και να περιμένουμε πότε κάποιος, λιγότερο δολοφόνος και με περισσότερη ψυχή, εγκατασταθεί στο Κρεμλίνο. Η Γιάννα Αγγελοπούλου ήταν που τελικά ματαίωσε αυτή την ιδέα, υποστηρίζοντας ότι μπορεί να έχει πεθάνει και να μην έχει συμβεί ακόμα κάτι τέτοιο.
Τη μαγική λύση την έδωσε η κυρία Σακελλαροπούλου. Πήρε μια μέρα αγκαζέ τον κ. Πάιατ και ανέβηκαν στην Αρχαία Αγορά, όπου, παρουσία της, εξεφώνησε έναν φιλιππικό εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας.
Τα διάβασε ίσως κάποιος στο Κρεμλίνο αυτά, μπορεί και να θύμωσε. Χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να ειδοποιήσει την Αθήνα, ο εκπρόσωπος Tύπου του Ρώσου προέδρου ανακοίνωσε, απαντώντας σε μια “ερώτηση δημοσιογράφου” ότι δεν θα έρθει ο Πούτιν στην Αθήνα.
Η καρδιά του Ερντογάν ξαναπήγε στη θέση της.
Ισραήλ στην πρώην ΕΣΣΔ
Υπενθυμίζουμε ότι ο υπουργός Άμυνας της Γεωργίας, όταν επετέθη στα ρωσικά στρατεύματα στη Νότιο Οσετία το 2008, είχε διπλή υπηκοότητα, γεωργιανή και ισραηλινή, ενώ ο ραδιοφωνικός σταθμός των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων ήταν ο πρώτος που ανεκοίνωσε τα νέα.
Επί τέσσερις μέρες, προτού οι Αζέροι επιτεθούν στους Αρμένιους, γιγαντιαία μεταγωγικά Ιλιούσιν πηγαινοέρχονταν σε μια βάση στην έρημο Νεγκέβ του Ισραήλ.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με το Ιράν. Ο εξοπλισμός όμως της πολιτοφυλακής του Αζόφ στην Ουκρανία, δεν μπορεί ασφαλώς να έχει την παραμικρή σχέση με το Ιράν.
