Η οικογένεια του Iyad al-Hallaq, του αυτιστικού Παλαιστίνιου που σκοτώθηκε απ’ την αστυνομία, περιγράφει έναν άνθρωπο που πρόσφατα είχε αρχίσει μαγειρική και έτρεμε τους Ισραηλινούς στρατιώτες. “Πήραν τη χαρά της μητέρας μου κι άφησαν μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ”.
Ο Iyad al-Hallaq περίμενε την επιστροφή στο σχολείο “με κομμένη την ανάσα” λέει η αδελφή του, Diana al-Hallaq. Κατά το ξέσπασμα του κορονοϊού, το σχολείο Elwyn, για παιδιά και ενήλικες με ειδικές ανάγκες, όπου φοιτούσε ο Iyad, είχε κλείσει. Ο Iyad, ένας 32χρονος Παλαιστίνιος με αυτισμό, έκλαιγε γιατί ήθελε να πάει σχολείο, κι η μητέρα τους έπρεπε να του εξηγήσει ξανά και ξανά πως είναι κλειστό. Επειδή ακόμη δεν το πίστευε, η μητέρα τους τον πήρε εκεί δυο φορές για να του δείξει, εξηγεί η Diana.
“Η μητέρα μας αντιλήφθηκε ότι ήταν διαφορετικός [από μικρή ηλικία]”, είπε η Diana. “Μόλις καταλάβαμε ότι έχει αυτισμό, η μητέρα που τον αγάπησε ακόμα περισσότερο. Πιστεύει στο Θεό, κι έβλεπε τον Iyad σαν έναν άγγελο που εστάλθη από τον ουρανό για να προστατεύσει εμάς κι αυτήν”.
Όταν το σχολείο ξανάνοιξε, ο al-Hallaq ήταν “πανευτυχής”, συνεχίζει η Diana. “Μάθαιναν τόσα πράγματα εκεί: πως να μαγειρεύουν, πως να φροντίζουν τους εαυτούς τους, πως να φροντίζουν φυτά και το περιβάλλον. Γύρισε σπίτι κι ήθελε να βοηθήσει την μάνα μας να μαγειρέψει. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που τον έβλεπε ευτυχισμένο”.
“Ο Iyad ήταν το λουλούδι της οικογένειας. Τον έκοψαν πολύ νωρίς. Ήταν η χαρά μας, μια αγνή ψυχή”.
Το πρωί του Σαββάτου, ο al-Hallaq έφυγε από το σπίτι του στην γειτονία Wadi Joz της ανατολικής Ιερουσαλήμ για το σχολείο, όπως είχε ξανακάνει πολλές φορές. Όταν πέρασε μπροστά από μια ομάδα Ισραηλινών Συνοριοφυλάκων, υποπτεύθηκαν ότι ο al-Hallaq οπλοφορούσε και τον διέταξαν να σταματήσει. Αντ’ αυτού, ο al-Hallaq έφυγε τρέχοντας, φοβούμενος για τη ζωή του. Οι αξιωματικοί τον κυνήγησαν και άνοιξαν πυρ. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον βρήκαν πεσμένο δίπλα σε ένα κάδο, και τραυματισμένο, συνοδευόμενο από έναν από τους δασκάλους του Elwyn που παρακαλούσε τους στρατιώτες. Σύμφωνα με αναφορές, ένας από τους αξιωματικούς άνοιξε πυρ από κοντινή απόσταση, σκοτώνοντας τον al-Hallaq.
Ο Al-Hallaq είχε ξεκινήσει να περπατάει μόνος στο σχολείο τα τελευταία χρόνια. “Η μητέρα του φοβόταν πολύ να τον αφήσει να φύγει. Μας πήρε πολύ καιρό να την πείσουμε”, λέει ο Sami, ο σύζυγος της Diana. “Το αποτέλεσμα ήταν ότι τον πυροβόλησαν μέχρι θανάτου καθ’ οδόν προς το σχολείο. Δεν έχω ιδέα πως θα συνεχίσει τη ζωή της η πεθερά μου χωρίς αυτόν. Είναι η ψυχή της, το φως στα μάτια της”.
Για πάνω από δύο χρόνια, λέει η Diana, ο al-Hallaq συνοδευόταν από μία συνοδό που τον πήγαινε στο σχολείο καθημερινά. Η συνοδός του εξήγησε πως να περπατά στο πεζοδρόμιο, πως να σταματά σε μια διάβαση, πως να διασχίζει το δρόμο. Τον πήρε μέχρι και στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και τον σύστησε στους αξιωματικούς εκεί.
“Αυτό ήταν κοινή πρακτική”, σημείωνει η Diana. “Έτσι κάνουν στο σχολείο, απ’ όταν υπήρξε ένα συμβάν με ένα άλλο παιδί, όπου ένας μαθητής πυροβολήθηκε από στρατιώτες όταν του ζήτησαν να σταματήσει και δεν το ‘κανε. Δεν πέθανε, αλλά από τότε το σχολείο φρόντιζε ώστε η αστυνομία να γνωρίζει τα παιδιά. [Ο Iyad] φοβόταν πολύ τους στρατιώτες και την αστυνομία, κι όταν τους έβλεπε, πάντα αποτραβιόταν και έτρεχε μακριά. Η περιοχή μας έχει πολλούς στρατιώτες και αστυνομικούς”.
Ακόμα κι έτσι, η μητέρα τους ανησυχούσε πολύ για να τον αφήσει να πηγαίνει σχολείο μόνος του, και τον συνόδευε προς και από το σχολείο κάθε μέρα, λέει η Diana. “Μόνον αφότου είδε ότι ήξερε πως να το κάνει μόνος του τον άφηνε να περπατάει μόνος”.
“Ήταν η αγάπη της μητέρας μας, όλη της η ζωή”, λέει θλιμμένη η Diana. “Του κράταγε το χέρι λες και ήταν μωρό, και περπατούσε μαζί της στην αγορά ή το τζαμί ή στα μαγαζιά. Ήταν η σκιά της. Ανησυχούσε πολύ γι’ αυτόν και για το αν τα άλλα παιδιά θα τον παρενοχλούσαν ή θα του έκαναν κακό”.
“Δεν ήταν απλά αδελφός μου – ήταν σαν γιός μου. Ότι αγόραζα για τα παιδιά μου, αγόραζα και γι’ αυτόν”.
“Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω γι’ αυτόν, και δεν ξέρω τι θα κάνει η μάνα μου χωρίς αυτόν”, λέει η Diana. “Κάθονταν ώρες στο δωμάτιό του, παίζοντας και τρώγοντας και γελώντας μαζί κάθε μέρα. Της τον στέρησαν. Της στέρησαν τη χαρά και της άφησαν μόνο θλίψη και στεναχώρια. Της άφησαν μια πληγή που δεν θα επουλωθεί μέχρι να πεθάνει”.
Πηγή: 972mag.com
