Κείμενο & φωτογραφίες: Τόνια Πετράκη
Το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας 1η Ιουνίου, στο παραλιακό Βουλεβάρτο (Shore Blvd.) που βρίσκεται μεταξύ του πάρκου της Αστόριας και του East River, πραγματοποιήθηκε μια ειρηνική συγκέντρωση – αγρυπνία στη μνήμη του Τζορτζ Φλόιντ που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στην Μινεάπολη, το πρωί της 25ης Μαΐου.
Αρκετή ώρα πριν την καθορισμένη της συγκέντρωσης, ο κόσμος διέσχιζε το πάρκο και κατευθυνόταν στο σημείο που βρίσκεται το λιτό μνημείο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ανάμεσα στις γέφυρες Hell Gate και Robert Kennendy. Ήταν στην πλειονότητά τους νέοι. Έφηβοι, εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, κυρίως λευκοί. Ανάμεσά τους αρκετές οικογένειες με μικρά παιδιά.
Πολλοί κρατούσαν αυτοσχέδια πανώ. Απλές κατασκευές, με μηνύματα γραμμένα πάνω σε χαρτόνια, με μαρκαδόρο. Κυριαρχούσαν οι φράσεις: “Δικαιοσύνη για τον Τζόρτζ Φλόιντ”, “Η λευκή σιωπή είναι συνενοχή”, “Αναπαύσου εν Ειρήνη Τζορτζ Φλόιντ”,”Το να είσαι μαύρος δεν είναι έγκλημα”, “Όταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη”,“Black Lives Matter” και φυσικά η φράση που θα μας στοιχειώνει για χρόνια, το αδιανόητο “Δεν μπορώ να αναπνεύσω”. Η φράση που επανέλαβε δεκαέξι φορές ο Φλόιντ στα 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα του αργού, ανείπωτα βασανιστικού θανάτού του κάτω από το γόνατο του αστυνομικού Ντέρεκ Τσόβιν.
Μερικοί είχαν αναγράψει πολλά από τα ονόματα των Αφροαμερικανών που έπεσαν θύματα αστυνομικής βίας, συμπληρώνοντας απο κάτω με κεφαλαία γράμματα που απαιτούσαν: “Όχι άλλα ονόματα”. Αυτή η απαίτηση για δικαιοσύνη, για τον τερματισμό της καθαρά ρατσιστικής βίας της αστυνομίας, δηλώθηκε πρώτα από όλα από τους εκατοντάδες που συγκεντρώθηκαν, αψηφώντας τον υπαρκτό κίνδυνο του ιού σε μια πόλη που θρηνεί την ώρα που γράφεται αυτο το σύντομο σημείωμα, 16.877 νεκρούς (σε όλη την πολιτεία της Νέας Υόρκης ο αριθμός των νεκρών φτάνει τους 24.133). Και βέβαια αψηφώντας το ενδεχόμενο επεισοδίων, βίας και συλλήψεων που σημειώθηκαν σε άλλες συγκεντρώσεις.
Τα πρόσωπα όλων ήταν φυσικά καλυμμένα με μάσκες. Μόνο μάτια διέκρινες. Αλλά, έχουν εξασκηθεί πια μετά τις τόσες εβδομάδες και αποκαλύπτουν ό,τι πριν τον εφιάλτη του ιού μπορούσε να φανερώσει όλο το πρόσωπο. Στα μάτια, στα βλέμματα, υπήρχε ξεκάθαρη ήρεμη αποφασιστικότητα. Ο αποτροπιασμός με το άκουσμα της είδησης, η οργή στη συνέχεια για τον ανήκουστο φόνο, έχουν δώσει πια τη θέση τους στην αποφασιστικότητα: ο Τζορτζ Φλόιντ πρέπει να είναι ο τελευταίος του μακάβριου καταλόγου.
Και όποιος δεν μπορούσε να διακρίνει την αποφασιστικότητα στα μάτια των συγκεντρωμένων, το ένιωσε σίγουρα στα 9 λεπτά (όσα και τα λεπτά του βασανισμού) της εκκωφαντικής σιγής που τηρήθηκε με ευλάβεια στην μνήμη του θύματος. Μια απόλυτη σιγή, καθηλωτική που έφερε δάκρυα στα μάτια. Το ίδιο και οι σύντομες ομιλίες, κυρίως Αφροαμερικανών, απο τους συγκεντρωμένους, που αφηγήθηκαν με αφοπλιστική αμεσότητα, περιστατικά βίας που έχουν υποστεί προσωπικά. Ο ύμνος Blessed Assurance που τραγούδησε με την εκπληκτική φωνή της η ηθοποιός Nattalyee Randall ήταν το απαραίτητο βάλσαμο.
Καθώς ο ήλιος είχε πια δύσει και τα πρώτα φώτα είχαν ανάψει πέρα από το ποτάμι, στα κτήρια απέναντι στο Μανχάταν, άρχισαν σιγά σιγά να ανάβουν και τα κεριά του πλήθους. Στο τέλος της συγκέντρωσης λίγο πριν τις 11 περίπου (το πρώτο βράδυ της απαγόρευσης της κυκλοφορίας) στο μνημείο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου κατατέθηκαν λίγα λουλούδια, τα πανώ των συγκεντρωμένων και δεκάδες αναμμένα κεριά στη μνήμη του τελευταίου νεκρού ενός ακήρυχτου πολέμου.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα της θύελλας που ξεσήκωσε παγκόσμια αυτή η αποτρόπαια δολοφονία. Μένει να δούμε αν και κατά πόσο θα δικαιωθεί η εξάχρονη κόρη του Τζορτζ Φλόιντ που είπε: “Ο μπαμπάς μου άλλαξε τον κόσμο”.
