Στην αγιοκατάταξη ιεράρχη, ο οποίος πολέμησε στα νιάτα του “κατά των συμμοριτών” και εξελέγη Μητροπολίτης από την αντικανονική αριστίνδην σύνοδο του Ιερώνυμου Α’ κατά τις πρώτες ημέρες της χούντας των συνταγματαρχών, προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην πρώτη μετά την πανδημία συνεδρίασή της στις 23 Ιουνίου 2020, στο Σαμπεζύ της Γενεύης.
Ο νέος Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Μητροπολίτης Εδέσσης Καλλίνικος (Πούλος) φέρει (ως πράξη αγιοσύνης, άραγε; ) το “παράσημο” της στρατιωτικής του υπηρεσίας ως ΛΟΚατζής κατά τον εμφύλιο πόλεμο και την χειροτονία του στον επισκοπικό βαθμό στις 24 Ιουνίου 1967, οπότε τοποθετήθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης και Πέλλης, που μόλις είχε επαυξηθεί και με την προσάρτηση της Αλμωπίας
Το γεγονός ότι ο Άγιος Παϊσιος αρνήθηκε να γίνει καν ιερέας, διότι κράτησε όπλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν γνώριζε αν έχει αφαιρέσει ζωή, μάλλον αποτελεί αξιοπερίεργο. Εκτός αν οι σφαίρες κατά “συμμοριτών” μετρούν αλλιώς. Μια διευκρίνηση χρειάζεται, όσο να πεις.
Ο νέος Άγιος εκοιμήθη μόλις το 1984, ούτε πριν σαράντα χρόνια, αλλά η αγιότητά του έχει επιβεβαιωθεί με θαύματα, όπως δηλώνουν τα πνευματικά του τέκνα, τα οποία σήμερα υπηρετούν, με τη σειρά τους, ως μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και ήταν και ήσυχος – όχι σαν κάτι αγίους Χρυσοστόμους, καλή ώρα, που τα έβαζαν με την εξουσία. Ο νυν Μητροπολίτης Εδέσσης κ. Ιωήλ, σημείωσε ότι ο μακαριστός “ήταν πάντοτε με το μέρος της επισήμου Εκκλησίας και ποτέ δεν έκανε αντιπολίτευση”. Η χουντική σύνοδος θεωρείται η Επίσημη Εκκλησία, κατά της οποίας δεν έκανε αντιπολίτευση, προφανώς.
Να θυμίσουμε μόνο ότι επρόκειτο για περίοδο ανωμαλίας, και με τα εκκλησιαστικά μέτρα, που σημαδεύτηκε από καθαιρέσεις και εξαναγκαστικές παραιτήσεις ιεραρχών, τις επαρχίες των οποίων, ενόσω αυτοί ήσαν ακόμη εν ζωή, κατέλαβαν οι εκλεκτοί της νέας χουντικής εξουσίας και, για πρώτη φορά, των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων.
Στις αρετές του νέου Αγίου καταγράφεται, επίσης, ότι “παρά την ακεραιότητά του δέχθηκε άδικες και συκοφαντικές επιθέσεις προερχόμενες κυρίως από εχθρούς της Εκκλησίας και του Έθνους”. Οι εχθροί αυτοί δεν κατονομάζονται, αλλά είναι βέβαιον ότι δεν ανήκουν σε όσους τα έβαλαν με τη χούντα, με τη χουντική σύνοδο ή αυτούς που συνέπραξαν με τους “συμμορίτες”.
Η αγιότης ή μη του νέου Αγίου, η μνήμη του οποίου θα εορτάζεται την 8η Αυγούστου, δεν μου είναι γνωστή. Τα κριτήρια όμως με τα οποία η Εκκλησία αγιοκατατάσσει είναι διαφορετική συζήτηση…
Ως πιστή, πάντως, έχω συγκεκριμένη εικόνα για την αγιότητα, θα τολμήσω να πω. Η πενία, η καλοσύνη, η ταπεινότητα, το να είσαι “καλός καγαθός” κατά το αρχαίον, δεν είναι λόγοι αγιότητας. Ούτε η πλήρης υπακοή σε χουντικές εγκάθετες διοικήσεις, πιθανολογώ. Όσο για τα θαύματα, αν υπάρχουν καλώς, αλλά και αν δεν υπάρχουν δεν σημαίνουν μη-αγιότητα στην Ορθοδοξία.
Εκείνο που δεν αποτελεί τεκμήριον αγιότητας, ωστόσο, είναι η Ιερωσύνη και η διαδοχή της: όποιος έχει πνευματικά τέκνα επισκόπους, σε αυτό το ιδιότυπο παιγνίδι δημοσίων σχέσεων που βλέπουμε μπροστά μας, δεν είναι και άγιος. Στο βιογραφικό του Καλλινίκου Εδέσσης, αναφέρεται σαφώς άλλωστε ότι “η παρουσία του παραμένει ζωντανή μετά τον θάνατό του, ενώ πολλοί Αρχιερείς, κληρικοί και λαϊκοί μαρτυρούν γραπτά και προφορικά για την αγιότητά του”. Οι Αρχιερείς με Κεφαλαίο Αλφα προηγούνται. Και θα προηγούνται όσον μόνον ιερωμένοι αποφασίζουν περί αγιότητος. Και έτσι, παραδόξως, μόνο ιερωμένοι αγιάζουν: έχουμε να δούμε λαϊκό άγιο (και μάλιστα γυναίκα) κάτι μπόλικες δεκαετίες, παρά το θέλημα και την πίστη του απλού λαού πολλές φορές (μέτρον αγιότητας αυτά, υποτίθεται).
