Τη στιγμή που οι διάλογοι Παππά και Μιωνή μονοπωλούσαν τη δημοσιότητα, που ο Νίκος Παππάς έτρεχε στην αγκάλη του πρεσβευτή του Ισραήλ στην Αθήνα μόλις βγήκαν τα ντοκουμέντα, και που όλοι μαζί μαθαίναμε πως ο Μπίμπι κι ο Αλέξης είναι κολλητοί και χατήρια δεν χαλάνε ο ένας στον άλλο, ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής το γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, Πάνο Σκουρλέτη, δεχόταν στα γραφεία του κόμματος τον πρεσβευτή της Παλαιστίνης, Μαρουάν Τουμπάσι.  

Το σχετικό δελτίο Τύπου μας ενημέρωνε (γιατί με τη φασαρία περί Παππά και Μιωνή ξεχάσαμε να ρωτήσουμε) ότι στην επίσκεψη “επιβεβαιώθηκαν οι μακρόχρονες και αδιάρρηκτες, αμοιβαίες  σχέσεις φιλίας και εκτίμησης μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς και η αλληλεγγύη του ΣΥΡΙΖΑ στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης”. 

Τι είδους “αλληλεγγύη” είναι αυτή, και αν ο χαρακτήρας της είναι καθαρά κομματικός (αφού σε επίπεδο κάποτε κυβέρνησης και τώρα ηγεσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποτελής στην αμερικάνικη και ισραηλινή πολιτική των Τραμπ και Νετανιάχου) δεν μας διευκρινίστηκε. Κάποιοι κακοί άνθρωποι, όμως, όπως η υπογράφουσα, αρνούνται να ξεχάσουν, ότι κανείς Έλληνας πρωθυπουργός δεν πραγματοποίησε τόσες επισκέψεις στο Ισραήλ (και μάλιστα το Ισραήλ του εγκληματία Μπίμπι Νετανιάχου) όσες ο Αλέξης Τσίπρας. Ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στήριξαν όσο κανείς την τριμερή Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και την συμφωνία για τον αγωγό-φάντασμα EastMed. Ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σήμερα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συνεχίζει ακριβώς την ίδια πολιτική που άσκησε και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα στις σχέσεις με το Ισραήλ – και άρα, στις σχέσεις με την Παλαιστίνη. Ότι, όπως μας αποκάλυψε ο Νίκος Παππάς, οι επαφές με τον Μιωνή (και ποιος ξέρει ποιούς άλλους) γίνονταν με παρέμβαση της ισραηλινής κυβέρνησης – για να ξέρουμε ποιός δίνει τις διαταγές εδώ μέσα…  

Αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις ενός μεγάλου τμήματος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι αποκαλύψεις όχι μόνο ενόχλησαν, αλλά καταγράφονται ως μεγάλη εκτροπή από τις θέσεις του πάλαι ποτέ αριστερού ΣΥΡΙΖΑ από το Παλαιστινιακό. 

 Όλα αυτά έκαναν το Νίκο Φίλη να αναρωτιέται για τα “ηθικά ζητήματα” που εγείρονται από τις συνομιλίες και τη στάση Παππά, και για τους λόγους που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως “προνομιακό συνομιλητή” την κυβέρνηση ενός εγκληματία πολέμου (αν μη τι άλλο), και οδήγησαν, πιθανολογώ, τον Πάνο Σκουρλέτη και τον κομματικό μηχανισμό να αποφασίσουν τη συνάντηση με τον κ. Τουμπάσι. Πιθανολογώ, επίσης, ότι στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η κίνηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, να αιτηθούν αναβολή της συζήτησης επί της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας  Ελλάδας-Ισραήλ, “γιατί συμπίπτει με την πρώτη ημέρα εφαρμογής του σχεδίου προσάρτησης Παλαιστινιακών εδαφών, που ανακοίνωσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός”, όπως είπε ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κατρούγκαλος – ο ίδιος που ως υπουργός Εξωτερικών συνόδευε τον Αλέξη Τσίπρα σε όλους τους εναγκαλισμούς με τον Νετανιάχου, χειροκροτώντας. 

Σχιζοφρένεια, ναι. Και προσδοκία ότι έχουμε, ως λαός και πολίτες, κοντή μνήμη. 

Και κάτι ακόμη: αναβολή μιας συζήτησης γιατί “συμπίπτει” με οτιδήποτε, δεν σημαίνει τίποτε. Απολύτως.  Είναι, όπως σωστά είπαν οι βουλευτές Σακοράφα και Παφίλης, υποκριτική η στάση. Συμβολική, θα πει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από συμβολικές κινήσεις, όμως, γκώσαμε. Επί της ουσίας τίποτε, κύριοι και κυρίες της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης;