Πριν λίγες μέρες το “Κοσμοδρόμιο” μίλησε με τον με τον ελληνικής καταγωγής Καναδό δικηγόρο και ακτιβιστή Ντιμίτρι Λασκάρις, υποψήφιο για την ηγεσία του Πράσινου Κόμματος του Καναδά για το όραμά του για το κόμμα, το αντιρατσιστικό κίνημα και τον συστημικό ρατσισμό, την καναδική εξωτερική πολιτική και το πώς βλέπει το προσφυγικό ζήτημα η ελληνοκαναδική κοινότητα.
Σήμερα θα μιλήσουμε με τον ελληνικής καταγωγής Καναδό δικηγόρο και ακτιβιστή Ντιμίτρι Λασκάρις, ο οποίος είναι επίσης υποψήφιος για την ηγεσία του Πράσινου Κόμματος του Καναδά. Ντιμίτρι, ευχαριστώ που είσαι μαζί μας σήμερα.
-Ευχαριστώ πολύ, χαρά μου να σας συναντώ και να συζητάμε.
Ας ξεκινήσουμε με την πρώτη ερώτηση. Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για την πολιτική του Πράσινου Κόμματος στον Καναδά, τους τρέχοντες αγώνες εντός του κόμματος και το όραμά σου για το κόμμα;
Το Πράσινο Κόμμα όταν ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’80 ήταν ένα κόμμα πολύ επικριτικό για την καναδική και αμερικανική εξωτερική πολιτική, συνδεδεμένο προς το κίνημα ειρήνης και υπέρ μεγάλων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και επιπλέον ήταν ένα κόμμα που έθετε έντονα το πρόβλημα της περιβαλλοντικής κρίσης. Και έπειτα, περίπου 15 χρόνια πριν υπό την ηγεσία του Τζιμ Χάρις, ο οποίος προερχόταν από το Προοδευτικό Συντηρητικό Κόμμα Καναδά, το κόμμα μετακινήθηκε προς το κέντρο, εγκατέλειψε τις ριζοσπαστικές του ρίζες, αφήνοντας ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να γίνει ο κύριος εκπρόσωπος της Αριστεράς και της εργατικής τάξης.
Η δική μου θέση είναι για ένα ριζοσπαστικό Πράσινο Κόμμα που θα επιστρέφει στις ρίζες του, εκμεταλλευόμενο παράλληλα τις επιτυχίες της τελευταίας δεκαπενταετίας. Θέλω να δω το κόμμα να γίνεται πρωταθλητής στο πεδίο των εργασιακών δικαιωμάτων, πιστεύω πως πρέπει να βάλουμε σκληρά όρια στην συσσώρευση πλούτου. Πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε την στέγαση ανθρώπινο δικαίωμα που δεν είναι σε αυτή τη χώρα. Πιστεύω πως δεν πρέπει να έχουμε δισεκατομμυριούχους στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για αυτό και η αύξηση της φορολογίας με εισοδηματικά προοδευτικούς όρους είναι αυτό που απαιτείται. Δεν είναι μόνο ανήθικο να έχουμε δισεκατομμυριούχους, ενώ υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άστεγοι Καναδοί και εκατομμύρια που ζουν στη φτώχεια, αλλά είναι εξίσου ανήθικο ότι η ίδια κλειστή ομάδα ελέγχει την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης στη χώρα και χρησιμοποιούν τη δύναμή τους, ώστε να επηρεάζουν τους ακαδημαϊκούς μας θεσμούς, που έχουν γίνει προνομιακό πεδίο για “φιλάνθρωπους” πλούσιους χορηγούς. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η τάξη των δισεκατομμυριούχων διαφθείρει την κοινωνία μας.
Ένα ακόμη πράγμα που θα ήθελα να κάνω και βρίσκω συνεπές προς τις ρίζες μας είναι να αποστρατιωτικοποιήσω τη χώρα μας. Νομίζω ότι δεν έχουμε καμία δουλειά να είμαστε στο ΝΑΤΟ, είναι ένας οργανισμός που υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ακόμη και σήμερα εξακολουθούμε να μιμούμαστε την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ακόμη και στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ.
Ποιά είναι η γενική διάθεση στον Καναδά μετά το πρόσφατο κίνημα διαμαρτυρίας κατά του ρατσισμού, που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ; Θα μπορούσες να μιλήσεις για το αντιρατσιστικό κίνημα στον Καναδά, πόσο ισχυρό είναι;
Μαζικές διαδηλώσεις γίνονται σε όλη τη χώρα, κόσμος βγήκε στους δρόμους μαζικά, παρά την συνθήκη του κορονοϊού (ο ιός είναι ακόμη παρών ας μην ξεχνάμε) και παρά το ότι τα όρια του συστήματος υγείας δοκιμάζονται. Αν και δεν έχουμε χτυπηθεί από το κύμα λιτότητας που έπληξε χώρες σαν την Ελλάδα και το δημόσιο σύστημα υγείας είναι σε καλό επίπεδο, υπάρχουν χιλιάδες κρούσματα και πολλά ακόμη πράγματα να γίνουν. Ακόμη όμως και με τέτοιο ρίσκο για την υγεία του ο κόσμος κατέκλυσε τους δρόμους, ζητώντας φυλετική ισότητα και δικαιοσύνη. Γίνεται συζήτηση για την κατάργηση της Αστυνομίας στην παρούσα μορφή της, γίνεται λόγος για την μείωση του προϋπολογισμού που διατίθεται για τις αστυνομικές αρχές, πράγματα που ποτέ δεν ήταν κυρίαρχη τάση για τον Καναδά πριν. Σε αυτή τη χώρα διαθέτουμε τρομερό ιστορικό ρατσισμού, οι ιθαγενείς της χώρας αριθμούν το 30% των κρατουμένων. Επίσης, οι ιθαγενείς πληθυσμοί και οι μαύροι υπερεκπροσωπούνται σε ό,τι αφορά το σωφρονιστικό σύστημα και τον πληθυσμό των φυλακών σε σχέση με την δημογραφική μας σύνθεση. Έχουμε τεράστιο πρόβλημα ρατσισμού στη χώρα και ο κόσμος έχει μπουχτίσει με αυτό και γνώμη μου είναι πως χρειάζεται ριζική αλλαγή ως προς τον τρόπο που απονέμεται δικαιοσύνη, επιβάλλεται ο νόμος και λειτουργεί το δικαστικό σύστημα.
Υπάρχει επίσης η αντίληψη στην Ελλάδα ότι ο Καναδάς είναι μια κοινωνία μεγάλης πολιτιστικής ανοχής. Είναι αλήθεια αυτό ή υπάρχει επίσης στον Καναδά η κληρονομιά της ιδεολογίας της “λευκής υπεροχής” και σε ποιο βαθμό;
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι ο Καναδάς απολαμβάνει ένα είδος έξωθεν καλής μαρτυρίας, επειδή όλοι μας συγκρίνουν με τις ΗΠΑ. Ο αριθμός των θανάτων από αστυνομικούς είναι πολύ χαμηλότερος στον Καναδά σε σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά είναι υψηλότερος από άλλες χώρες τη Δύσης, όπως η Αυστραλία. Έχουμε ιστορικό αστυνομικής βιαιότητας και θανάτων πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με άλλα δυτικά κράτη, όπως για παράδειγμα την Αυστραλία, αλλά το ότι στα νότιά μας έχουμε “τον ελέφαντα στον δωμάτιο” που είναι οι ΗΠΑ ο κόσμος λέει “τα πράγματα στον Καναδά δεν είναι πολύ άσχημα”.
Και όμως, η αλήθεια είναι πως έχουμε σοβαρό πρόβλημα συστημικού ρατσισμού σε αυτή τη χώρα και πάντα είχαμε. Υπάρχουν ιθαγενείς, μαύροι, σκουρόχρωμοι πολίτες που είναι δέκτες ρατσιστικών συμπεριφορών και πρέπει να πάψουμε να προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει πρόβλημα επειδή νοτίως των συνόρων μας η κατάσταση είναι χειρότερη.
Υπάρχει επίσης η αντίληψη, και όχι μόνο στην Ελλάδα, ότι ο Καναδάς είναι μια ουδέτερη δύναμη της διεθνούς κοινότητας, μια πολύ πιο ευγενική και πολιτισμένη χώρα από ό,τι οι ΗΠΑ, ένα κράτος πρωταθλητής στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μπορείτε να μας δώσεις μια εικόνα για το πώς λειτουργεί η εξωτερική πολιτική του Καναδά;
Η ιδέα του ουδέτερου Καναδά είναι ένας μύθος. Ας πάρουμε για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση, όταν όλη η χώρα ήταν απασχολημένη με την τρομερή κρίση του κορονοϊού την οποία αντιμετώπιζε, κρίση υγειονομική και οικονομική, ανακοίνωσε την αναστολή της απαγόρευσης των πωλήσεων θανατηφόρων όπλων στο δολοφονικό αυταρχικό κράτος της Σαουδικής Αραβίας, ένα από τα χειρότερα καθεστώτα ως προς την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας, οι γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας καταπιέζονται βάναυσα και η ίδια χώρα προκάλεσε μια από τις χειρότερες ανθρωπιστικές επεμβάσεις στην Υεμένη. Είναι ντροπή επίσης το ότι υποστηρίζουμε οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά το κράτος του Ισραήλ που έχει διαμορφώσει μια πολιτική απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη. Βαθαίνουμε επίσης τις σχέσεις μας με τον δικτάτορα της Αιγύπτου, που σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι μια από τις αυταρχικότερες χώρες του πλανήτη.
Είμαστε ανάμεσα στους ηγέτες της αποκαλούμενης “Ομάδα της Λίμα” που ουσιαστικά είναι ένας μηχανισμός ανατροπής της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, προωθώντας επιθετικά τον Χουάν Γουαιδό ως πρόεδρο της Βενεζουέλας, και καταγγέλοντας τον νόμιμο πρόεδρο της χώρας Νίκολας Μαδούρο. Την ίδια στιγμή η ίδια ομάδα περιλαμβάνει την Ονδούρα που κυβερνιέται από έναν ναρκοδικτάτορα ονόματι Χουάν Ορλάντο Ερνάντεζ, ο οποίος επικράτησε με νοθεία στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Ήμουν στην Ονδούρα τον περασμένο χρόνο με μια αντιπροσωπεία ακαδημαϊκών σε μια αποστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων: το 50% των ανθρώπων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η χώρα είναι μια από τις φτωχότερες στην αμερικανική ήπειρο και τον κόσμο. Η Ομάδα της Λίμα περιλαμβάνει την Βραζιλία, η οποία κυβερνάται από έναν ακροδεξιό μισογύνη συνομοσιωλόγο και την Κολομβία, που είναι υπεύθυνη για ειδεχθείς παραβιάσεις σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είναι η κύρια πηγή εισόδου κοκαΐνης στις ΗΠΑ. Κανείς με ίχνος αντικειμενικότητας δεν θα πίστευε πως ο Μπολσονάρο ή ο Ιβάν Ντούκε ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν (όπως και η δική μας κυβέρνηση) ότι τους ζητάνε οι ΗΠΑ. Και οι ΗΠΑ θέλουν να αλλάξουν μια κυβέρνηση που δεν κάνει τα χατίρια της Ουάσιγκτον.
Έχω βαρεθεί επίσης τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης στον Καναδά αναπαράγουν αυτόν τον μύθο της ουδετερότητας και αποκρύπτουν πως οι πολιτικές που ακολουθούμε ως κράτος βλάπτουν ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και δεν μιλάνε παρά ελάχιστα για όσα προανέφερα. Και ρόλος μου αν εκλεγώ στην ηγεσία του Πράσινου Κόμματος θα είναι η επίμονη απαίτηση για μια πιο ηθική και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.
Η τελευταία μου ερώτηση. Επισκέφθηκες τα στρατόπεδα προσφύγων στην Ελλάδα πριν από μερικούς μήνες. Το δράμα των προσφύγων είναι ένα θέμα που απασχολεί την ελληνική καναδική κοινότητα ή υπάρχει μια πιο εθνικιστική και ξενοφοβική προσέγγιση, ότι η Ελλάδα δέχεται επίθεση από εισβολείς;
Το 2019 ήμουν στη Λέσβο, πήρα συνεντεύξεις από πρόσφυγες εκεί, βλέποντας από κοντά την τραγική κατάσταση. Ο εγχώριος τύπος δεν ενδιαφέρεται και δεν πολυσηζητά για το τι γίνεται στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει πολλή κουβέντα στην ελληνική κοινότητα. Με λίγες εξαιρέσεις ο κυρίαρχος λόγος είναι αρκετά ξενοφοβικός. Υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως είπα, δεν είναι όλη η ελληνική κοινότητα ίδια, υπάρχουν άνθρωποι όπως εγώ που έχουν την άποψη πως η ελληνική κυβέρνηση και όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν υποχρέωση να τους προστατεύσουν, αλλά οι περισσότεροι εντός της κοινότητας είναι εχθρικοί και βλέπουν τους πρόσφυγες ως κάτι ξένο ή και απειλητικό προς την Ελλάδα. Διαφωνώ εντελώς. Οι γονείς μου όταν ήρθαν στον Καναδά είχαν βιώσει τη ναζιστική Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο και έφτασαν μη έχοντας ολοκληρώσει το πρώτο έτος της λυκειακής τους εκπαίδευσης και μπόρεσαν να ξανασηκωθούν παρά τις δυσκολίες και να ζήσουν μια καλή ζωή. Το να μην συνδέει κανείς στην ελληνική κοινότητα αυτές τις εμπειρίες των προηγούμενων γενεών που ωφελήθηκαν από τη μετανάστευση στον Καναδά με αυτές των προσφύγων δεν βγάζει νόημα για μένα. Αν πρώτοι κάποιοι έπρεπε να υπερασπιστούν τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, είναι οι Έλληνες πρόσφυγες σε αυτή τη χώρα.
Ντιμίτρι Λασκάρις, σε ευχαριστούμε πολύ για τον πολύτιμο χρόνο σου.
-Ευχαριστώ το “Κοσμοδρόμιο”, η ευχαρίστηση για την συζήτηση ήταν όλη δική μου.
