Οι Κούρδοι της Συρίας και ειδικότερα του YPG είχαν αποκτήσει μια μορφή αυτονομίας στις αρχές του πολέμου στη Συρία, στο πλαίσιο μιας άτυπης συνεννόησης με τη νόμιμη συριακή κυβέρνηση. Στην πορεία των πραγμάτων έκαναν την επιλογή να βρεθούν ολοένα κοντύτερα στις ΗΠΑ.
Παραχώρησαν παρανόμως εδάφη για βάσεις των ΗΠΑ στη Συρία -δηλαδή σε κατοχικές δυνάμεις- ήλεγξαν περιοχές που κατοικούνταν εν πολλοίς από Άραβες και σε μια δεδομένη στιγμή έδειχναν και ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν ευθέως εναντίον του νομίμου στρατού της Συρίας, με αντάλλαγμα ένα σχεδόν ανεξάρτητο κράτος που εμμέσως πλην σαφώς είχαν υποσχεθεί οι ΗΠΑ στον νεότευκτο τότε σύμμαχό τους.
Όταν η Τουρκία ξεκίνησε να απειλεί με εισβολή στη Βόρεια Συρία και με πρώτο αλλά όχι μοναδικό εχθρό το YPG, οι ηγεσίες του, τυχοδιωκτικά, εξακολούθησαν να ποντάρουν στις ΗΠΑ. Συρία και Ρωσία ήταν τότε εξίσου εχθροί με τους Τούρκους για τις τελευταίες.
Ακόμα και όταν η εισβολή ξεκίνησε και οι ΗΠΑ έμεναν απαθείς, αποσυρόμενες από τα εδάφη που κινούνταν οι τζιχαντιστές της Τουρκίας και ο τακτικός της στρατός, οι εν λόγω κουρδικές δυνάμεις -αν και όχι όλοι οι Κούρδοι- είχαν απορρίψει την πρόταση της κυβέρνησης της Συρίας να τεθούν υπό την ηγεσία της και να προστατευθούν, τόσο από την ίδια, όσο και από τις ρωσικές δυνάμεις.
Η εισβολή έγινε, οι Κούρδοι ηττήθηκαν υπό τα απαθή βλέμματα του στρατού των ΗΠΑ αλλά για την ηγεσία του YPG έφταιγαν οι Ρώσοι. Δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι πλήρωναν τους λανθασμένους υπολογισμούς τους για τους οποίους βέβαια, είχαν προειδοποιηθεί.
Παρά την προδοσία, ένα μέρος των Κούρδων επιλέγει να παραμένει παράρτημα των κατοχικών δυνάμεων των ΗΠΑ, που εξόφθαλμα και επισήμως κλέβουν το πετρέλαιο από τον λαό της Συρίας, ελέγχοντας δια της βίας πετρελαιοπηγές.
Μπορεί να χαρακτηριστεί ως “Κουρδοποίηση” και κατόπιν ως διεθνοπολιτικό σύνδρομο της Στοκχόλμης: μονόπλευρες, ετεροβαρείς, ανιστόρητες και τυχοδιωκτικές συμμαχίες, που οδηγούν στη συντριβή, την οποία κατόπιν ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων μετατρέπουν σε άλλοθι περαιτέρω εμπέδωσης του ρόλου “χρήσιμου ηλιθίου”, υπέρ των ίδιων συμμαχιών.
Αρέσκεται η ελίτ μας να διακηρύσσει ότι η Ελλάδα δεν είναι Κούρδοι της Συρίας. Η “Κουρδοποίηση” ωστόσο μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε κράτος ή δύναμη κάνει ανάλογες επιλογές και δυστυχώς η Ελλάδα διαπράττει αντίστοιχα λάθη.
Η ελληνική “Κουρδοποίηση” όπως και στην πρωτότυπη εκδοχή της, συνοδεύεται από δυτικόστροφες φαντασιώσεις, τις οποίες διαδέχονται “σφαλιάρες” από αρκετούς εκ των “εντιμοτάτων” φίλων μας.
Η Ελλάδα αποπειράται να πιέσει την Τουρκία μόνο από τα “δυτικά” της, τη στιγμή που η κύρια πίεση μπορεί να προέλθει από τα “ανατολικά”.
Από την δυσθυμία της Γερμανίας ως προς την υπογραφή της συμφωνίας Αιγύπτου – Ελλάδας έως τις (αν-)ίσες αποστάσεις Πομπέο από επιτιθέμενο και αμυνόμενο και από τα αντί-μάτσο φληναφήματα της συμβούλου του Μπορέλ, έως την παγίδα Στόλτενμπεργκ, ο οποίος εξέθεσε τις κατευναστικές διαθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης να προσέλθει σε διαπραγμάτευση με το Oruc Reis να διεξάγει έρευνες- προκειμένου ίσως να την παγιδεύσει εκ των προτέρων– επιβεβαιώνεται ότι δε θα υπάρξει καμία “δυτική”, αντιτουρκική συμμαχία, που άλλωστε δεν υπήρξε και ποτέ.
Κάθε διαμεσολάβηση από Γερμανία αλλά και από τις ΗΠΑ συνοδεύεται από απαιτήσεις τους προς την Ελλάδα να παγώσει νόμιμες ενέργειές της -βλέπε συμφωνία για ΑΟΖ με την Κύπρο- ενώ η Τουρκία διενεργεί ακόμα τις έρευνές της.
Η Ελλάδα αποπειράται να πιέσει την Τουρκία μόνο από τα “δυτικά” της, τη στιγμή που η κύρια πίεση μπορεί να προέλθει από τα “ανατολικά” κι ενώ το ΝΑΤΟ εξ ορισμού δεν μπορεί να αποτελέσει παράγοντα επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Οι δε κυρώσεις από την ΕΕ, ακόμα και αν ποτέ υιοθετηθούν είναι στην παρούσα φάση ασήμαντες για την τουρκική οικονομία. Το ελληνικό κατεστημένο, αντί να “αλλάξει το παιχνίδι” παραμένει όμηρος ενός στημένου ματς εις βάρος της πατρίδας μας.
Τρίτον, ΗΠΑ και Γερμανία μας σύρουν στο νέο-οθωμανικό το “καζάν-καζάν” του Ταγίπ Ερντογάν. Ο Ερντογάν είναι δύσκολος αλλά απαραίτητος στις ΗΠΑ και στη Γερμανία. Η Ελλάδα είναι δεδομένη. Το τουρκικό “καζάν-καζάν” αποτελεί μια (νέο-)οθωμανικού τύπου πρόταση παράδοσης: αποδοχή της “γαλάζιας πατρίδας” και διαπραγμάτευση για τα υπόλοιπα τουρκικά αιτήματα ή πόλεμος. Πρόκειται για απόπειρα δορυφοριοποίησης της Ελλάδας.
Ξέρουν η Γερμανία και οι ΗΠΑ ότι είναι δύσκολο ακόμα και για αυτό το ελληνικό κατεστημένο να αποδεχτεί – παρότι πιθανώς να το ήθελε- την πλήρη δορυφοριοποίηση. Εξ ου και το δεύτερο σχέδιό τους είναι μια μορφή σύγκρουσης, με το φταίξιμο να “φορτώνεται” στην Ελλάδα, τουλάχιστον εν μέρει.
Όλα αυτά, με τον Αττίλα των ΑΟΖ στην Κύπρο σε εξέλιξη και με την αρπαγή του Καστελόριζου στην ημερήσια διάταξη.
