Άραγε τι θα περίμενε κανείς από έναν υπουργό Υγείας, προερχόμενο από ένα αριστερό κόμμα (LeU) σε μία κεντροαριστερή κυβέρνηση, που καλείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες μίας πανδημίας σε μία χώρα που δοκιμάσθηκε ιδιαίτερα και είχε μάλιστα ελεεινολογηθεί ο τρόπος αντιμετώπισής της, σε βαθμό που να αναφέρεται ως αρνητικό παράδειγμα; Μα, να προστρέξει και να οργανώσει ένα διευρυμένο σύστημα κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών, που θα απευθύνεται ισότιμα σε όλους τους πολίτες, κάνοντας ορθολογική και φιλολαϊκή διαχείριση των πόρων του κράτους, που θα ενισχύουν τον δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας, χωρίς παραχωρήσεις υπέρ των ιδιωτών και των όποιων άλλων συμφερόντων.

Ωστόσο, ο υπουργός Υγείας της Ιταλίας Ρομπέρτο Σπεράντσα, στον οποίον ο σκιώδης ενορχηστρωτής της κυβερνητικής πολιτικής, ο γ.γ. του Δημοκρατικού Κόμματος (Pd) Νικόλα Τζινγκαρέτι έχει αναθέσει την επιτάχυνση του σχεδιασμού για τη μετά Covid-19 ανάταξη του συστήματος υγείας και της κρατικής μέριμνας, διέψευσε κάθε ελπίδα (για να κάνουμε ένα λογοπαίγνιο με το επίθετό του (speranza=ελπίδα)), προκαλώντας έως και κατακραυγή για την επιλογή του να αναθέσει την ευθύνη της επιτροπής για τη μεταρρύθμιση της πολιτικής προστασίας των ηλικιωμένων από τον κορονοϊό στον αρχιεπίσκοπο Βιτσέντσο Πάλια (Paglia=άχυρο, ψάθα), μέλος της Κουρίας του Βατικανού και επικεφαλής του Θεολογικού Ινστιτούτου του Ποντίφικα για τις Υποθέσεις Γάμου και Οικογένειας. Μία απόφαση που καταπατεί κάθε έννοια λαϊκού κράτους, για να μην πούμε ότι εκχωρεί κυβερνητικά δικαιώματα σε ένα ξένο κράτος (το Βατικανό), του οποίου οι απόψεις για την οικογένεια, τις ιατρικές πρακτικές κλπ είναι πασίγνωστες και οπισθοδρομικές.

Επιπλέον, η απόφαση του Σπεράντσα να αναθέσει μία καθαρά κυβερνητική ευθύνη σε ένα κρατικά εξωθεσμικό πρόσωπο, που μάλιστα εκπροσωπεί και μία ευρεία επενδυτική επιχείρηση, όπως είναι στοιχειωμένη η ‘φιλανθρωπική’ δράση της Καθολικής Εξουσίας, είναι διπλά επικίνδυνη για τον ουσιαστικό χαρακτήρα που ενδέχεται να προσλάβει τούτη η μέριμνα. Ο σεβασμιότατος Πάλια εξόν από Μέγας Καγκελάριος του Θεολογικού Ινστιτούτου είναι πάνω απ’ όλα Πρόεδρος της Ποντιφικής Ακαδημίας για τη Ζωή. Η θέση τούτη και οι θέσεις που έχει κατά καιρούς διατυπώσει τον αναγάγουν, υπό την κοσμική συγκριτικά άποψη του κράτους, σε κορυφαίο “υπουργό” της κυβέρνησης του Πάπα Φραγκίσκου.

Βέβαια, ως συνιδρυτής της Κοινότητας του Αγίου Αιγιδίου (που πρόσφατα απέκτησε λόγω μεταναστευτικού και φήμη και σημασία ακόμη και για τα δικά μας πράγματα), ο Πάλια έχει αναπτύξει ένα σημαντικό κατά τα άλλα και αξιέπαινο έργο για την προστασία των απόκληρων και των περιθωριοποιημένων στρωμάτων του πληθυσμού, φροντίζοντας εκείνους που η αλύπητη φιλελευθεροποίηση της κρατικής μηχανής και η αναλγησία των ιδιωτικών συμφερόντων έχει αναγκάσει να περιμένουν μόνο τη φιλανθρωπία ως δυνατότητα επιβίωσης. Μία φιλανθρωπία που συχνά εκπορεύεται από όχι και τόσο αλτρουϊστικά κίνητρα και μετατρέπεται σε κερδοφόρα επιχείρηση, όπως και σε όργανο άσκησης επιρροής και προπαγάνδας. Δεν είναι, φευ, λίγα τα παραδείγματα που τέτοια φιλανθρωπικά ιδρύματα έχουν εκμεταλλευθεί την ανέχεια και τον πόνο του συνάνθρωπου, για να εκπονήσουν καταχθόνια επιχειρηματικά σχέδια, να ενθυλακώσουν κονδύλια, να ξεπλύνουν μαύρο χρήμα, να προσηλυτίζουν και να μαυλίζουν συνειδήσεις κ.ο.κ. Η λειτουργία υπό την αιγίδα του Βατικανού πάμπολλων οργανώσεων, ιδρυμάτων και χώρων φιλοξενίας (ιδίως ηλικιωμένων) καθιστά προβληματική, ασυμβίβαστη ή ακόμη και ύποπτη την ανάθεση της προεδρίας της επιτροπής για την προστασία των ηλικιωμένων στον προκαθήμενο ενός σχεδόν αντίστοιχου θρησκευτικού θεσμού και υπεύθυνο για την πολιτική του.

Αυτομάτως εγείρονται πάμπολλα ερωτηματικά για το ποιά πολιτική θα εφαρμοσθεί και κυρίως με ποιό τίμημα (ηθικό, πολιτικό και οικονομικό) όταν είναι ο επικεφαλής της

Επιτροπής εκείνος που θα υποδεικνύει τον γενικό προσανατολισμό της, θα ελέγχει και θα συνοψίζει τις συνεισφορές, τα κονδύλια και θα έχει καθοριστικό ρόλο για να τις καταστήσει λειτουργικές, ενώ αποφασίζει πού και πώς θα διατίθενται. Καθ’ ην στιγμήν μάλιστα που η θέσπιση του Eυρωπαϊκού Ταμείου Ανασυγκρότησης για την Υγεία, ανάβοντας το πράσινο φως για ανάπτυξη των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα στις υπηρεσίες υγείας, προλειαίνει το έδαφος για την εκχώρηση άνευ προϋποθέσεων μεγάλου μέρους της κρατικής μέριμνας στην ιδιωτική πρωτοβουλία

Η σύγκρουση συμφερόντων είναι εμφανής: σάμπως να ανατίθεται στον ιδιοκτήτη “αλύσου” θεραπευτηρίων η πολιτική της υγείας.

Ακόμη πιο ταπεινωτικό για την παρούσα κυβέρνηση της Ιταλίας είναι το γεγονός ότι διακυβεύεται άμεσα και ο κοσμικός χαρακτήρας της εφαρμογής πολιτικών Υγείας, όταν επικεφαλής της είναι ένας θρησκευτικός παράγοντας, ο οποίος έχει συμβάλλει στην κατάρτιση ακραία θρησκόληπτων θέσεων για την ευθανασία, την ζωή και τα δικαιώματα του ασθενούς, ή του ηλικιωμένου – μάλιστα σε περιστάσεις εκφυλιστικών νόσων. Πρόσφατο είναι το έγγραφο της Συνέλευσης του Βατικανού για το Δόγμα της Πίστης, που το περιεχόμενό του θα χαρακτηριζόταν ως εκφοβισμός το λιγότερο. Το έγγραφο τούτο, που παρά τον τίτλο του ήκιστα ασχολείται με τα “τα της πίστεως”, συνιστά έναν αφορισμό ενάντια στο δικαίωμα του ασθενούς, ή του ηλικιωμένου στην ευθανασία, στη νομοθεσία που περιορίζει τη θεραπεία τεχνητής ενυδάτωσης και διατροφής όταν το αρνείται ο ασθενής (μέσω της διαθήκης του). Και φυσικά χαρακτηρίζει “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας” και “φόνο” ακόμη και τις πολύ περιορισμένες υποθέσεις υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, που στην Ιταλία έπειτα από απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, και φυσικά μετά μία σειρά από ανάλογες δίκες σε τακτικές έδρες, έχουν αποποινικοποιηθεί και νομιμοποιηθεί. Κοντολογίς υπάρχει πθανότητα οι αποφάσεις της επιτροπής υπό την ‘μπαγκέτα’ του Πάλια να θεσπίσει αποφάσεις που θα καταπατούν βασικά και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών και να παραβιάσει τις αρχές του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους.

Διότι τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο μονσινιόρ Πάλια δεν θα πορευθεί ως πρόεδρος της επιτροπής με βάση τις ιδέες από τις οποίες εμφορείται. Γιατί ο ίδιος έχει αποδείξει στο παρελθόν πως είναι ένας μισαλλόδοξος υποστηρικτής της υποχρέωσης (ακόμη και εξαναγκασμένης) να ζει κάποιος ακόμη και σε τερματικές συνθήκες μίας επώδυνης ασθένειας και να υπομένει, χριστιανικά, τα όποια αφόρητα σωματικά και ψυχολογικά βάσανά του. Ο Πάλια κηρύσσει πως ο μελλοθάνατος οφείλει να πιεί ώσαμε το τέλος το “πικρόν ποτήριον” του επίπονου βασανιστηρίου του, ως εξαγνισμό για την ψυχή του και να μην επιθυμεί, φυγόπονα, να φύγει από τούτον τον αφόρητο κόσμο και το προσωπικό του μαρτύριο. Τέτοια και πολλά άλλα, έχει καταθέσει ο Πάλια υπό τη μορφή μειλίχιων και νουθετικων κηρυγμάτων στο βιβλίο του καταπέλτη ενάντια στην ευθανασία “Αδελφή Θάνατος”.

Παράλληλα, δε, ούτε που έχει διστάσει να κάνει θεωρητικά άλματα, συνταυτίζοντας την άμβλωση με την αδιαφορία για τη διάσωση στη θάλασσα, περιβάλλοντας με ανθρωπιστικό μανδύα τις απόψεις του κατά του δικαιώματος των γυναικών να αποφασίζουν για την κύησή τους – όταν δεν κατακεραυνώνει, όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας, όσους “διευκολύνουν τον βρώμικο πόλεμο για τον θάνατο”, θεωρώντας πως πολλές φορές οι κρατικές νομοθεσίες “εμποδίζουν το έργο της ζωής”.

Άλλωστε, ο Πάλια έχει φροντίσει να διευκρινίσει ποιές είναι οι απόψεις του για την πανδημία, με καθαρά θεολογικό τρόπο. Θεωρώντας πως η αρρώστια τούτη ξεπερνά τον άνθρωπο και την επιστήμη, επαναφέρει το ζήτημα της βροτής και τρωτής φύσης του σώματος, που επιλύεται μόνον με την ηθική και θρησκευτική ανάκαμψη στην πίστη και στην “κοινότητα του Θεού”. Η πίστις σέσωκαί σε, δηλαδήμ και άσε την επιστήμη να βουρλίζεται, ενώ και η σχέση της υπερεκμετάλλευσης των πόρων του πλανήτη, που εν πολλοίς σχετίζεται και με την εξάπλωση της πανδημίας, επιλύεται με την χριστιανική λιτότητα και “νηστεία”, που εάν εφαρμοσθεί ορθά, μαζί με την ταπεινότητα που εμπνέει η πίστη, μπορεί να επιλύσει όλα τα προβλήματα επι της Γης. Για τον Πάλια, όπως και για πολλούς στην Εκκλησία και όλες τις θρησκείες, η πανδημία δεν αποτελεί παρά ακόμη μία θεόσταλτη δοκιμασία της πίστης των ανθρώπων και ως εκ τούτου θα πρέπει να αναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις και την humanitas με βάση την αντανάκλαση της εικόνας που μας στέλνει η αυγουστίνεια Civitate Dei.

O Πάλια επίσης έχει φροντίσει να παρέμβει, υπό την ιδιότητά του ως σημαίνοντος “υπουργού” του Βατικανού και ταγού της Καθολικής Εκκλησίας και στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ. Φυσικά με δηλώσεις που εύκολα θα μπορούσανε να θεωρηθούν πως μεροληπτούν υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ, καθώς μιλώντας στο Cruxnow ονείδισε όσους “εργαλειοποιούν τους θανάτους από covid-19 για πολιτικούς σκοπούς”, υποδεικνύοντας την επίθεση που έχει εξαπολύσει ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν ενάντια στον ακροδεξιό πρόεδρο για την πλημμελή κι εγκληματική διαχείριση του της πανδημίας.

“Χάρη προς το Βατικανό”, τιτλοφορεί την σχετική είδηση η αριστερή εφημερίδα il Μanifesto.Το μέγα ζήτημα όμως είναι πως σε μία χώρα που η πανδημία έχει αποκαλύψει τις ελλείψεις και παραλείψεις του κρατικού μηχανισμού να εμπιστευθεί τις δυνάμεις της επιστήμης και να τις θέσει στις υπηρεσίες του δημοσίου καλού και της υγείας των πολιτών, σήμερα ένας “αριστερός” υπουργός, την ώρα που όλοι αναμένουν να επικεντρωθεί στη παροχή δημόσιων υπηρεσιών, υψηλού επιπέδου και ισότητα για όλους, να δείξει και να αποδειξει την εμπιστοσύνη του κράτους στο δυναμικό της ιατρικής, των άλλων λειτουργών για την ευημερία, τη βοήθεια προς τους ηλικιωμένους, σε όλο τον επιστημονικό και διοικητικό μηχανισμό του ιταλικού κράτους, είναι όπως τονίζει εύστοχα και ο Πάολο Φλόρες ντ’ Αρκάις, σάμπως να δηλώνει πως “υπάρχει πραγματικά μια τέτοια ένδεια καλά εκπαιδευμένου προσωπικού (λαϊκών δηλ) που το μόνο που μένει είναι αντί να προσφύγουμε στο Réserve de la République (εφεδρεία της δημοκρατίας), όπως λένε στη Γαλλία, αλλά στο Réserve du Pape και θα προσθέταμε κι εμείς στα μυστήρια της πίστης κι όχι στις δυνατότητες της επιστήμης.