Σχόλιο της Λιάνας Κανέλλη

Μύρισε το σκοτάδι. Κι όλη η άβυσσος. Κι άνθισε, φθινοπωριάτικα μπουμπούκιασε, ο τάφος του Παύλου του Φύσσα κι όλων των θυμάτων των φασιστών και των ναζί, όπου γης. Ξεμαγαριάστηκε κι η ντροπή που φορτώθηκε στους ώμους αυτών που δεν έπρεπε. Στον φασίστα δε γυρίζεις το άλλο μάγουλο. Κινητοποιείς το λαό και του κόβει το χέρι. Κι εδώ αποδείχτηκε ότι κάποιοι ανέλαβαν, και μες στο σάπιο σύστημα, την ατομική ευθύνη να μη σιωπήσουν και να πράξουν. Ο νοητός ήλιος της Δικαιοσύνης μπορεί και πρέπει να ιδωθεί ιστορικά πίσω από τους προβολείς. Εκεί που λάμπουν τα μικρά λιθαράκια σα πυγολαμπίδες, μέρα και νύχτα, στο κάρβουνο των καιρών.

Είναι μια ωραία μέρα σήμερα και δε φοράει μάσκα. Όχι γιατί η κοινωνία είναι άτρωτη από το χρυσαυγίτικο ιό, αλλά γιατί το αποτέλεσμα της δίκης έδειξε ότι έχουμε, ως λαός κι ως ιστορία αγώνων, αντισώματα. Έχει μελλούμενους αγώνες απέναντι σε ισχυρότερες και μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις του μαύρου. Όμως η απόφαση στέρησε το δικαίωμα στη σιωπή. Τη βολική σιωπή που συνοδεύει το άλλοθι «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα, δεν με αφορά».

ΥΓ Τα νηφάλια, τα μελετημένα κείμενα με ονόματα και πρόσωπα θα τα δούμε και θα τα φτιάξουμε μόλις καταλαγιάσει η ευδαίμων ανακούφιση και χτυπήσει ξανά το καμπανάκι του συναγερμού. Γιατί θα χτυπήσει… Όσοι κι όσες το ακούτε, μπορείτε να περπατάτε περήφανοι.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την Κατιούσα με την άδεια της δημοσιογράφου και βουλευτού του ΚΚΕ