Όταν πέρισυ, τέτοιον καιρό, είχα την τιμή να μετέχω σε συνέδριο για τα προβλήματα – τις σφαγές, τις δολοφονίες, τις εκδιώξεις – που έχουν υποστεί οι χριστιανικές μειονότητες της Μέσης Ανατολής τα τελευταία δέκα χρόνια, εκείνο που παρατήρησα ήταν η κραυγαλέα απουσία οποιουδήποτε εκπροσώπου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Για λόγους που μπορεί κανείς να υποψιαστεί, με το Φανάρι δέσμιο της Τουρκίας, και όχι μόνον, η σιωπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου μπορεί και να θεωρηθεί αναμενόμενη, αν και, ας μου επιτραπεί, καθόλου χριστιανική. Αλλά, οι καιροί των μαρτυρίων είναι πια μακρυά, ζούμε στους καιρούς του Τζέφρυ Πάιατ, ως γνωστόν.
Παρ’ όλα αυτά, η Ελλαδική Εκκλησία, στη δική μου αξιακή προσέγγιση, όφειλε να απαντά, αντιδρά και ενισχύει τις αδελφές Εκκλησίες, ειδικά όσες υποφέρουν. Δεν το έκανε τότε και δεν το κάνει και τώρα.
Σήμερα, στο νέο επεισόδιο σκληροκαρδίας και αδιαφορίας, καταγράφεται η σιωπή της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην Αρμενική έκκληση για βοήθεια. Μια κρίση πολυσήμαντη, με έναν αδελφό λαό που έχει υποφέρει στα χέρια των Τούρκων όσο και μεις, που δέχεται μια βάρβαρη επίθεση, που επιβιώνει με την υπερηφάνεια του και αγωνίζεται υπέρ πίστεως και πατρίδος, συναντά την εκκωφαντική σιωπή των «ομοδόξων» της από δω πλευράς του Αιγαίου. Ακόμη μία φορά.
Μόνο που αυτή τη φορά, και η μοναξιά της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι το ίδιο εκκωφαντική.
Διότι, δεν είναι μόνο το Πατριαρχείο της Μόσχας που έκανε σχετικές εκκλήσεις, δια στόματος του Πατριάρχη Κυρίλλου και του άτυπου «υπουργού Εξωτερικών» του, μητροπολίτη Ιλαρίωνα. Είναι και οι μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες του Καυκάσου, που ένωσαν τις φωνές τους με τη Μόσχα και την ηγεσία της Αρμενικής Εκκλησίας. Είναι οι συγκινητικές συμπροσευχές Αζέρων και Αρμενίων της διασποράς, όπως συνέβη στην Ισλανδία. Είναι οι εκκλήσεις των σιιτών ηγετών του Ιράν. Και, είναι και τα δεδομένα της εξωτερικής πολιτικής που κάνουν την έλλειψη δηλώσεων από πλευράς Αθηνών σημαίνουσα, ακόμη μια φορά.
Η ηθική ενίσχυση – διότι περί αυτού πρόκειται – ή ακόμη και η υλική ενίσχυση μιας αδελφής εκκλησίας που υποφέρει, θα όφειλε να αποτελεί προτεραιότητα. Ειδικά όταν οι δεσμοί είναι και δεσμοί αίματος: ήταν οι χριστιανικοί πληθυσμοί που δέχθηκαν το μαχαίρι του Τούρκου, ήταν γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών αυτό που ζήσαμε κι εμείς και οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι πριν έναν αιώνα.
Στην ημερίδα για το Ναγκόρνο Καραμπάχ που οργάνωσε η ΕΣΗΕΑ, ο πρόεδρος της Αρμενίας, και παλαίμαχος, πολύπειρος διπλωμάτης, Αρμέν Σαρκισιάν, κατήγγειλε ότι «η τουρκική κυβέρνηση χρησιμοποιεί το εξτρεμιστικό Ισλάμ ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής. Οι ίδιοι τζιχαντιστές που πολεμούσαν στη Συρία, για λογαριασμό της Αγκυρας, στάλθηκαν στη συνέχεια στη Λιβύη και τώρα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. […] είναι η πρώτη φορά που ένα συγκροτημένο κράτος, η Τουρκία, οργανώνει, χρησιμοποιεί και μετακινεί τζιχαντιστές τρομοκράτες στην περιοχή μας».
Τι σημαίνει αυτό για τους χριστιανικούς πληθυσμούς, το γνωρίζουν πολύ καλά οι χριστιανοί αδελφοί της Συρίας, με τις εκατόμβες σφαγιασθέντων, μαρτύρων της πίστης, από τους ίδιους τζιχαντιστές που τώρα μεταβαίνουν, ελέω Τουρκίας, στο Καραμπάχ. To γνωρίζουν οι Αρμένιοι που είδαν το μνημείο της γενοκτονίας στο συριακό Νταϊρ-εζ-ζορ, όπου φυλάσσονταν τα οστά χιλιάδων θυμάτων της γενοκτονίας, να ρημάζεται από τους τζιχαντιστές το 2014. Και, φυσικά, το γνωρίζει και η Ελλαδική Εκκλησία, και ας κωφεύει. Οι λόγοι για τους οποίους κωφεύει, είναι εμφανείς. Το αυτοκέφαλο έχει γίνει ένα ωραίο παραμύθι. Η Αθήνα το έχει ξεχάσει και σύρεται τυφλά πίσω από το άρμα του ελεγχόμενου από τους Αμερικάνους Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ακόμη και εις βάρος των υποτιθέμενων συμφερόντων και επιδιώξεων της χώρας.
Μετά την έναρξη των συγκρούσεων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο Καναδάς έχει αποφασίσει να επιβάλλει εμπάργκο όπλων στην Τουρκία.
Ο πρωθυπουργός της Αρμενίας, Νικόλ Πασινιάν, έκανε έκκληση να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καναδά και άλλες χώρες – ζήτησε, δηλαδή, εμπάργκο όπλων, επιθετικών ειδικά, προς την Τουρκία. Οχι προς το Αζερμπαϊτζάν, προς την Τουρκία. Η οποία, δια στόματος του αντιπρόεδρου της, Φουάτ Οκτάι, δήλωσε μόλις χτες ότι δεν θα διστάσει να στείλει στρατιώτες και να παράσχει στρατιωτική υποστήριξη στο Αζερμπαϊτζάν, εφόσον της ζητηθεί κάτι τέτοιο από το Μπακού. Όλοι γνωρίζουν ποιός υποθάλπει και υποδαυλίζει την σύγκρουση στο Καραμπάχ. Και όλοι γνωρίζουν σε πόσα μέτωπα αυτή τη στιγμή η Τουρκία δολοφονεί, από το Καραμπάχ ως τη Λιβύη.
Την ίδια ώρα, υποτίθεται ότι η ελλαδική κυβέρνηση και η κυπριακή κυβέρνηση επιδιώκουν την επιβολή κυρώσεων, από την ΕΕ προς την Άγκυρα, για τους ίδιους λόγους. Η έκκληση Πασινιάν, αν λειτουργούσε το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας ως υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, θα ήταν μια καλή ευκαιρία για διεθνοποίηση, για «άνοιγμα» και συντονισμό έκκλησης κι επιδιώξεων. Στου κουφού την πόρτα όμως… και στην πόρτα της Εκκλησίας του κουφού επίσης…
