Η σιωπή είναι συνενοχή. Οι ουσιαστικά εθιμοτυπικές ανακοινώσεις “διαμαρτυρίας” των θεσμικών οργάνων και παραγόντων της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα καθώς και οι επικοινωνιακά υποχωρητικές κινήσεις του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη μπροστά στις νέες, εκτρωματικές και αντιδημοκρατικές, προτάσεις της κυβέρνησης για τον στραγγαλισμό του συνταγματικού δικαιώματος στη συγκέντρωση και την διαδήλωση δεν αλλάζουν την ουσία και το πνεύμα των αυταρχικών μέτρων ασφυκτικού ελέγχου της ενημέρωσης και της ελευθερίας του Τύπου.
Η κυβέρνηση της ΝΔ και το υπουργείο της κατ’ ευφημισμόν Προστασίας του Πολίτη έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους. Θέλουν δημοσιογραφία κηδεμονευόμενη, ελεγχόμενη, καθ’ υπαγόρευση της αστυνομίας και του κράτους. Θέλουν φιλτραρισμένη και λογοκριμένη πληροφόρηση. Θέλουν ευνουχισμένο δημόσιο λόγο και συρρικνωμένη κριτική σκέψη.
Κακά τα ψέματα: αυτή η κατάσταση υπήρχε ήδη εδώ και χρόνια για ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής “δημοσιογραφίας”. Οι συγκεντρώσεις των κομμάτων, κυρίως της Αριστεράς, οι διαδηλώσεις των συνδικάτων, οι διαμαρτυρίες των μαθητών και των φοιτητών, οι απεργίες πείνας των μεταναστών, οι κοινωνικές εκρήξεις για το “άρθρο 16”, τον φόνο Γρηγορόπουλου, τα μνημόνια και τους “Αγανακτισμένους” ενέπιπταν κατά κύριο λόγο στο αστυνομικό ρεπορτάζ κατ’ εντολή των διευθύνσεων και των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα, με ό,τι συνεπαγόταν αυτή η επιλογή.
Πολλοί “δημοσιογράφοι” αυτού του ρεπορτάζ, συστημικοί, “φυτευτοί”, ελάχιστα αποστασιοποιημένοι από τα επίσημα δελτία Τύπου της αστυνομίας και το παραμορφωτικό κλομπ που αυτή κρατούσε σκορπώντας χειροβομβίδες κρότου-παραπληροφόρησης επαναλάμβαναν σχεδόν αυτούσια την επίσημη κρατική και αστυνομική άποψη για τα γεγονότα και τα “επεισόδια”. Σε πολλές περιπτώσεις αυτοί οι “δημοσιογράφοι” δεν καταδέχονταν καν πια να κατέβουν στον δρόμο για να κάνουν πραγματικό και επιτόπιο ρεπορτάζ. Σε πλείστες άλλες, από τον τραυματισμό του Μανώλη Κυπραίου έως τις άγριες επιθέσεις σε βάρος φωτορεπόρτερ, όπως ο Μάριος Λώλος και η Τατιάνα Μπόλαρη, η αστυνομία και το υπουργείο επεδίωξαν τη φίμωση του Τύπου διά της βίας, συγκάλυψαν τις βιαιοπραγίες των οργάνων της αταξίας, εξαφάνισαν τα στοιχεία και τα τεκμήρια της επικαιρότητας, έθαψαν ένορκες διοικητικές έρευνες, παραχάραξαν την αλήθεια, χρονοκαθυστέρησαν την απονομή δικαιοσύνης στα τακτικά δικαστήρια, όταν και όπως αυτή αποδόθηκε.
Η απόπειρα να τεθούν οι δημοσιογράφοι (και οι φωτορεπόρτερ, οι τεχνικοί, οι χειριστές της κάμερας) σε περιορισμό κίνησης, παρακολούθησης και καταγραφής των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων στην Ελλάδα είναι ένα πλήγμα στην ελευθεροτυπία, τη δημοκρατία και την κοινωνική αποστολή του Τύπου να ενημερώνει ελεύθερα, ανεπηρέαστα, αντικειμενικά και με βάση την αλήθεια των στοιχείων και την πραγματικότητα των δεδομένων τον λαό, τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές και τους ακροατές. Είναι σαφής επαναφορά ενός καθεστώτος προληπτικής λογοκρισίας προκειμένου να εμπεδωθεί μεταξύ άλλων η ατιμωρησία των αστυνομικών (ειδικά των μονάδων αποκατάστασης τάξης) όταν αυτοί βιαιοπραγούν, αυθαιρετούν και παρανομούν σε βάρος των συγκεντρωμένων και των διαδηλωτών. Ταυτόχρονα, είναι μια αισχρή προσπάθεια να ποινικοποιηθούν έτι περαιτέρω οι κοινωνικοί αγώνες και η ταξική πάλη στη συνείδηση πολλών πολιτών και να χειραγωγηθεί η καθημερινή τους ενημέρωση κατά τρόπο άθλιο, μονομερή και
Η συναστρία των νομοθετικών πρωτοβουλιών της κυβέρνησης είναι συμπληρωμένη. Η ποδηγέτηση των δημοσιογράφων, των ρεπόρτερ, πολύ περισσότερο των φωτορεπόρτερ, πάει χέρι-χέρι με την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας και την περιστολή του Συντάγματος και των νόμων που ρυθμίζουν το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του συναθροίζεσθαι. Δεν μπορεί κανείς να επικρίνει την κυβέρνηση για το ένα, χωρίς να αντιτίθεται και στο άλλο. Η κυβερνητική επίθεση ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες είναι ολομέτωπη και συντονισμένη. Η πολεμική της κοινωνίας οφείλει να είναι αντίστοιχη και σε όλο το φάσμα των κυβερνητικών μεθοδεύσεων. Η εναντίωση στην αναβίωση του αστυνομικού κράτους της πιο σκληρής και συνάμα γελοίας Δεξιάς δεν μπορεί να είναι part time και κατά περίπτωση.
Οι παραπάνω εξελίξεις έρχονται να υλοποιηθούν μέσα στο ιδιόμορφο καθημερινό πλαίσιο έκτακτης ανάγκης που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ με πρόσχημα την πανδημία του κορονοϊού. Είναι όμως και μια ξεκάθαρη ομολογία φόβου από πλευράς του Μεγάρου Μαξίμου και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός φοβούνται τις κοινωνικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν μέσα στο επόμενο διάστημα πάνω στα ερείπια της πανδημίας και της οικονομίας εξαιτίας της ταξικά φορτισμένης, υγειονομικά αυτοκτονικής και κοινωνικά καταστροφικής πολιτικής που εφάρμοσε η κυβέρνηση σε όλα τα παλιά και νέα μέτωπα. Για αυτό βιάζονται ορισμένοι να περάσουν χειροπέδες στον Τύπο: για να μην γραφτεί, μεταδοθεί και φωτογραφηθεί η αλήθεια της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας που θα ξεσπάσει την πρώτη από τις πολλές επόμενες εκρηκτικές μέρες οι οποίες ξημερώνουν στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, στις πλατείες και τους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές της φτώχειας, της ανεργίας, της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας και του επαπειλούμενου θανάτου.
Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα που θέλουν να τιμούν το λειτούργημα, την υπογραφή, τη φωτογραφική μηχανή και την κάμερα τους, οφείλουν να αντιδράσουν καθολικά και μαζικά για όλο το “πακέτο” μέτρων που υπαγορεύει σε μεγάλο βαθμό η πρεσβεία, ακολουθεί πιστά ο κ. Μητσοτάκης και εφαρμόζει αναντίρρητα και τυφλά ο κ. Χρυσοχοΐδης.
Η σιωπή είναι συνενοχή. Και η σιωπή απέναντι στον εξαναγκασμό και τη συντριβή της ελευθεροτυπίας δεν είναι “εθνική επιταγή”, αλλά η βασιλική οδός προς τη διολίσθηση στον ολοκληρωτισμό, τον φασισμό και την κατάλυση της δημοκρατίας.
Ο σωστός δημοσιογράφος (και φωτορεπόρτερ, και τεχνικός και κάμεραμαν) δεν επιτρέπεται να συναινέσει, να αποδεχθεί και να συμπράξει σε αυτόν τον κατήφορο.
