Το περασμένο Σαββατοκύριακο τεκμηριώθηκε ξανά το πολιτικό γεγονός πως αν θέλει κάποιος σημαίνων παράγοντας του δημόσιου βίου να επιβιώσει στις αστικές δημοκρατίες οφείλει να πουλά δύο ταυτότητες και δύο προϊόντα κυρίως στη μεσαία τάξη: καταναλωτισμό και πατριωτισμό. Στην οδό Ερμού της Αθήνας, ο πρώτος αποθεώθηκε εν μέσω πανδημίας. Στις στήλες της «Καθημερινής της Κυριακής», ο δεύτερος αναβαπτίστηκε εν μέσω διερευνητικών επαφών με την Άγκυρα και αλλαγής κλίματος στην Ουάσιγκτον.
Ήταν αξιοπερίεργο πως είχε μείνει σιωπηλός τόσον καιρό ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς. Οι αφορμές για μια δημόσια και βαρυσήμαντη τοποθέτηση του δεν έλειπαν. Το timing όμως για την επανεμφάνιση του και μάλιστα στις σελίδες της φιλοκυβερνητικής και έως πρότινος αναφανδόν φιλονεομητσοτακικής «Καθημερινής» είναι κανονικό και πολλαπλό χτύπημα κάτω από τη ζώνη του κ. Μητσοτάκη. Μάλλον άρχισε να γίνεται εκ νέου «αγνώριστη», ου μη και «δυσανάγνωστος», η καλή αστική εφημερίδα του Φαλήρου.
Ο κ. Σαμαράς επέλεξε να εκφωνήσει μια «εθνική γραμμή» που δύσκολα μπορεί να σταθεί ανεξαρτήτως συγκυρίας σε οποιοδήποτε διεθνές forum διαλόγου και επίλυσης διμερών (ή και πολυμερών…) διαφορών, πολύ απλά επειδή αυτή η «γραμμή» δεν παρακολουθεί πιστά σχεδόν καμία πρόβλεψη και συνθήκη διεθνούς δικαίου, όσα περί του αντιθέτου και αν διατυπώνονται στην Ελλάδα για εσωτερική πολιτική κατανάλωση. Αλλά αυτή η παραδοχή, δυσκοίλια και «αντιπατριωτική» δεν υπήρχε περίπτωση να διατυπωθεί δημόσια από τον Μεσσήνιο πολιτικό και τους οπαδούς του. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει κρυφτεί ποτέ και από κανέναν και κυρίως από τον ίδιο τον εαυτό του. Στηρίζει «κόκκινες γραμμές» πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας ακόμη και εκεί όπου το αβερωφικό μαντρί της άκρας δεξιάς δεν θα μπορούσε να στείλει πρόβατα παρά μόνο για μία άνευ προηγουμένου πολιτική και διπλωματική σφαγή. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας υπενθυμίζει εκκωφαντικά την παρουσία του διεκδικώντας τον διπλό ρόλο ενός Νέστορα της παράταξης που παραμένει «εθνική, πατριωτική και ανυποχώρητη» απέναντι στους εκάστοτε εχθρούς του ελληνισμού, όπως τους εννοεί ένα ευρύτερο της Δεξιάς ημιμαθές ακροατήριο (Σλάβους, Τούρκους κτλ.), και ενός συνδιαχειριστή ή και συνιδρυτή, όπως έλεγε και ο Κώστας Σημίτης στο ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δεξιάς εν Ελλάδι. Με άλλα λόγια, η πάλαι ποτέ διαλυτική αλλά και διαχρονικά επιδραστική φράξια της Πολιτικής Άνοιξης είναι παρούσα και δραστήρια στο μαλακό υπογάστριο της Νέας Δημοκρατίας με την εγγύηση μάλιστα της «Καθημερινής». Ευθύς αμέσως οι πονοκέφαλοι του κ. Μητσοτάκη πολλαπλασιάστηκαν στον ναρκοθετημένο δρόμο της πανδημίας, της οικονομίας και της διεθνούς διπλωματίας με την επιστασία της πρεσβείας και υπό την ομηρία που θέλει να υπενθυμίζει ότι επιβάλει η πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας στην οποία ο κ. Μητσοτάκης χρωστάει (αν και ως πορφυρογέννητος δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχθεί) την εσωκομματική νίκη του 2016. Το χαλί στρώθηκε, αλλά και το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια του πρωθυπουργού.
Η σχέση του κ. Σαμαρά με την οικογένεια Μητσοτάκη εν συνόλω είναι πολυκύμαντη, ταραχώδης και γεμάτη αλλεπάλληλες τρικλοποδιές. Ο Μεσσήνιος πολιτικός έχει δύο φορές νικήσει την οικογένεια «εντός έδρας», το 1993 και το 2009 και κόντρα στα προγνωστικά. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανταπέδωσε κατά κάποιον τρόπο όταν στέρησε από τον κ. Σαμαρά πρώτα τη θέση του επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά τον θώκο της προεδρίας της δημοκρατίας που υποτίθεται ότι ήταν εναλλακτικά υπεσχημένες ως ανταπόδοση για την όχι και τόσο διακριτική υποστήριξη στην εσωκομματική επικράτηση του 2016. Τρίτη φορά δεν επιτρέπεται να υπάρξει πολλώ δε μάλλον όταν ο «Αντώνης της Ελλάδας» θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη κατασκευασμένη αλήθεια περί των εθνικών κεκτημένων που θωπεύουν τα αυτιά και τις ονειρώξεις των καταναλωτών πατριωτών. Και φυσικά, ο κ. Σαμαράς δεν πρόκειται να ανεχθεί μια νέα πολιτική έρημο, στην οποία θα κληθεί να μετοικήσει για άγνωστο χρονικό διάστημα, αν οι πρόωρες εκλογές της απλής δυσ-αναλογικής φέρουν πύρρειες νίκες για πλείστα στελέχη της φράξιας του. Με απλά λόγια, το Μέγαρο Μαξίμου και ο κ. Μητσοτάκης έχουν μπλέξει πολύ άσχημα.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Σαμαράς έδωσε πολυεπίπεδα μαθήματα δυναμικής επανεμφάνισης και ουσιαστικά αμφισβήτησης της αρχηγίας και της πρωθυπουργίας του κ. Μητσοτάκη προς πάσα ενδιαφερόμενη κατεύθυνση. Για παράδειγμα, οι 53+ κατασκευαστές ομπρελών Στρασβούργου και οι πασοκικές πένες του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να διδαχθούν πολλά για το πώς ξεδιπλώνεται μια γνήσια επίθεση προς τον αρχηγό με μακιαβελική πολιτική μαεστρία και κλαουζεβιτσικό επιτελικό σχέδιο στον κατάλληλο χρόνο, με τον κατάλληλο τρόπο, με τα κατάλληλα λόγια και κυρίως στο κατάλληλο μέσο ενημέρωσης.
Για να το πούμε εντελώς λιανά, όσοι πίστεψαν ότι έχουν τελειώσει με τον κ. Σαμαρά, μάλλον δεν έχουν καταλάβει πως και αυτός μπορεί και θέλει να τους τελειώσει. Ο στυλίτης βγήκε προ πολλού από την έρημο και δεν πρόκειται να επιστρέψει οικειοθελώς ή βιαίως σε αυτήν.
