Η καρδιά της Τζιλ Μπάιντεν είναι μεγάλη. Και πολύχρωμη. Και έχει θέση στους μεγάλους κήπους του Λευκού Οίκου με προοπτική να μπει γλυκερά και κάπως “ανακουφιστικά” και στα σπίτια του αμερικανικού λαού.
Η νέα “πρώτη κυρία” των ΗΠΑ δεν είναι άλλωστε ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που εργαλειοποιεί μία (εμπορική και προσχηματική) επέτειο όπως η “Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου” για να βάλει στο “πλυντήριο” τις αμαρτίες της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Φόρεσε λοιπόν μία ποδιά, πήρε στο χέρι το πινέλο και άρχισε να χρωματίζει ευμεγέθεις κόκκινες, ροζ καρδιές στους κήπους του Λευκού Οίκου με μηνύματα σχεδόν για κάθε πικραμένο.
“Ηealing” θα πει γιατρειά. Ίαση. Λέξη “πιασάρικη” για την κοινωνία της πλουσιότερης χώρας στον κόσμο που είναι αποδεκατισμένη από τον κορονοϊό και πιο πριν από την φτώχεια, τη γύμνια του δημόσιου συστήματος υγείας, την ακριβή εκπαίδευση, τη δυσεύρετη σταθερή εργασία με αξιοπρεπείς απολαβές και δικαιώματα, την προσιτή στέγη, την ισότητα ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, θρησκείας και χρώματος.
Η καρδιά της Τζιλ Μπάιντεν όμως είπαμε! Είναι μεγάλη! Και δημιουργική! Και ευφάνταστη!
Μπορεί να ξεπλύνει με μερικές λέξεις τα εγκλήματα της πολιτικής των ΗΠΑ σε δεκάδες χώρες. Να κρύψει τις απειλές για νέους πολέμους και εξοντωτικές κυρώσεις. Να συγκαλύψει τις γεωπολιτικές και οικονομικές αντιπαραθέσεις με ωραίες λέξεις όπως “εθνικό συμφέρον”, “οικογένεια”, “ενότητα”, “δύναμη”.
Είναι άραγε η καρδιά της Τζιλ Μπάιντεν “πλυντήριο”;
Την απάντηση τη δίνουν οι φωτογραφίες, και δη η ακόλουθη, που κατά τη γνωστή ρήση κάθε μία ισοδυναμεί με “χίλιες λέξεις”.
Ενα “απλό” και “απέριττο” ζευγάρι ηλικιωμένων πίνει ζεστό κακάο στην αυλή του Λευκού Οίκου και μας κοιτά “γλυκά” με φόντο τις καρδούλες “Ίαση” και “Δύναμη”.
Εϊναι τουλάχιστον προφανές πως οι επικοινωνιολόγοι του Λευκού Οίκου θέλουν να καθησυχάσουν, να ηρεμήσουν, και ενδεχομένως να αποκοιμήσουν τους Αμερικανούς.
Όμως ένα κακάο, μερικά μπισκότα και οι φωτογραφίες της Τζιλ με τις καρδιές στους κήπους του Λευκού Οίκου δεν αρκούν για να γιατρέψουν τη φτώχεια, την απελπισία, τους ευτελείς μισθούς, τις “λειψές” ευκαιρίες, τις ζωές-λάστιχο, τη δολοφονία άμοιρων Αφροαμερικανών μέσα στα σπίτια ή στο δρόμο. Δεν αρκούν για να φρενάρουν τις συνεχείς “εκπτώσεις” στα δικαιώματα και τις αυξανόμενες εντάσεις σε μία κοινωνία που όσο περνά ο καιρός φαίνεται ολοένα και πιο διχασμένη, πολωμένη. Ίσως, και έτοιμη να εκραγεί…
