Και ξαφνικά τελειώσανε τα ψέματα. Για όλους. Αρκούσε ένα παιδί ονόματι Βασίλης, που βρήκε τη δύναμη να μιλήσει δημοσία για τα πιο βαθιά του τραύματα. Να αποκαλύψει όσα υπέστη σε τρυφερότατη ηλικία. Και οι αποκαλύψεις του υπήρξαν και αποκαλυπτήρια. Για πολύ κόσμο.
Πρώτα και κύρια για την υπουργό Πολιτισμού. Η οποία εξακολουθούσε στις 7 Φεβρουαρίου να μιλά στο ραδιόφωνο και μετά την παραίτηση αυτού που δεν κατονομάζεται (και τείνει να κατακτήσει τον επίζηλο τίτλο του Ακατονόμαστου) και να κάνει λόγο για “ανυπαρξία καταγγελιών” και για το πώς …δεν άντεξε ο άνθρωπος τις φήμες και παραιτήθηκε! Κατά διαβολική σύμπτωση, η (διάσημη πλέον)– έντυπη παραίτηση με τη χειρόγραφη ημερομηνία, γράφει πάνω με στυλό 6 Φεβρουαρίου 2021: την επομένη της ημερομηνίας που η μηνυτήριος αναφορά του Βασίλη κατατέθηκε στην Εισαγγελία… Δεν το γνώριζε η υπουργός; Κρίμα, η άγνοια δεν διασώζει τον πολιτικό από τις ευθύνες του. Θα ήθελα να πιστεύω πως όταν αυτό το άρθρο θα δημοσιεύεται η παραίτησή της θα έχει ήδη κατατεθεί.
Αποκαλυπτήρια όμως είχαμε και για τη Δικαιοσύνη. Από τις 5 Φεβρουαρίου 2021 μέχρι τις 18 που έχουμε σήμερα, είναι δεκατρείς (13) ημέρες. Φήμες περί αποχώρησης του Ακατονόμαστου στο εξωτερικό κυκλοφορούν ευρέως. Έχει κληθεί στην Εισαγγελία; Αν όχι, γιατί; Τι ακριβώς περιμένουν; Η έξοδός του από τη χώρα έχει απαγορευτεί; Ή μήπως περιμένουμε απλώς η χώρα να αποκτήσει έναν ακόμη Χριστοφοράκο; Παππά; Ή μήπως Λαγό;
Για τη δημοσιογραφία ντρέπομαι και να μιλήσω. Την τιμή της διέσωσαν πρόσωπα που σίγουρα πολλοί “συνάδελφοι” που κολακεύουν τους εαυτούς τους πως ασχολούνται με τον πολιτισμό δεν θα είχαν και σε μεγάλη υπόληψη: Η Ελεονώρα Μελέτη έκανε τη δημοσιογραφική επιτυχία της χρονιάς ενόσω άλλοι έπαιζαν το ρόλο του πλυντηρίου. Ας τρέχουν τώρα “πολιτιστικοί” να εξαφανίσουν φωτογραφίες (όπως διετάχθη να γίνει από τα δελτία της ΕΡΤ), να σβήσουν αναρτήσεις όπου μιλούσαν για ανώνυμες καταγγελίες και σχόλια όπου υπερασπίζονταν απεχθείς εγκληματίες. Όσους θρηνολογούσαν για την… άδικη και μεγάλη απώλεια μετά την ανακοίνωση της παραίτησης Ακατονόμαστου, παρέα με το Νίκο Μαστοράκη (όχι το λαμπρό θεατρικό σκηνοθέτη, τον άλλο!). Εξαιρώ την “κυρία” που ονόμασε την κακοποίηση με λοστό συναινετικό σεξ μεταξύ ενηλίκων: αυτή δεν νομίζω να εξακολουθούν και πολλοί να τη θεωρούν συνάδελφο.
Ας θυμηθούμε επίσης σε ποια θεατρική πρόβα εμφανίστηκε ο Πρωθυπουργός: μία και μόνη είναι. Σε ποια παράσταση προσήλθε το καλοκαίρι και με ποιον φωτογραφήθηκε. Και ας αναλογιστούμε τι ακριβώς θα είχε συμβεί σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή, κανονική χώρα, αν σημειωνόταν κάτι ανάλογο. Μιας και η χρήση της λέξης “κανονικότητα” έχει διαστραφεί πέραν οποιασδήποτε δυνατότητας αποκατάστασης.
Για τον καλλιτεχνικό κόσμο, έχω ήδη πει πως θα πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να αναρωτηθούμε αν μπορούσαμε να έχουμε κάνει κάτι περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια που όλοι κάτι είχαμε ακούσει, όλοι κάτι ξέραμε… Και αν η απάντηση είναι ναι, να ζήσουμε με την ενοχή μας που δεν το κάναμε έγκαιρα.
Όσο για τον ίδιο τον Ακατονόμαστο, ας αναλογιστούμε όλα όσα είπε και έκανε πέρα από τις αδιανόητες πράξεις του. Την αμετροέπεια και το διδακτισμό του. Τις διαρκείς αναφορές σε …επιμόρφωση. Τις τόσες πατριδολατρικές και εθνοκεντρικές δηλώσεις – παλαιόθεν γνωστό πως αυτές αποτελούν το καταφύγιο ων καθαρμάτων. Τις πολιτικές αποφάνσεις που τον μετέτρεψαν σε “πουλέν” της κυβερνώσας παράταξης. Η σφαιρική, συνολική εικόνα είναι αληθινά εφιαλτική. Κρίμα να μη ζει ο Παζολίνι να την αποτυπώσει.
Χρωστάμε στο Βασίλη περισσότερα από όσα εκ πρώτης όψεως φαίνονται. Ευχαριστούμε, γενναίο παιδί…
