Καταγγελία για τα πεπραγμένα στο Αρσάκειο του κατηγορούμενου για βιασμούς ανηλίκων αναφέρεται ό,τι υπάρχει εδώ και τριάντα χρόνια. Το σχολείο οφείλει να ερευνήσει αντί να αποφεύγει τις ευθύνες του σιωπώντας ή, όπως έκανε ο κ. Μπαμπινιώτης, δηλώνοντας ότι δεν ήξερε τίποτα.
«Τον θυμάμαι ένα μεσημέρι στον θεατρικό όμιλο του σχολείου να κατεβαίνει από τα γραφεία της Διοίκησης τσαντισμένος και να λέει: “Ξέρετε, δεν είμαι εδώ ως καθηγητής. Είμαι εδώ ως ηθοποιός”. Ήταν λίγο μετά από ένα ταξίδι που κάναμε με τον όμιλο στο Λονδίνο, τη σχολική χρονιά ‘97- ‘98. Κάτι είχε γίνει και είχε ένταση. Κάπνιζε νευρικά και πετούσε τις στάχτες σε ένα κουτάκι coca- cola. Μου έχει μείνει ως απορία όλα αυτά τα χρόνια το γιατί το είπε. Και τώρα το είδα να επαναλαμβάνεται στην επιστολή του κ. Μπαμπινιώτη, με την οποία τον χαρακτηρίζει ως “εξωτερικό συνεργάτη”. Τον Λιγνάδη τον είχαμε για χρόνια δύο φορές την εβδομάδα, επί 2,5 ώρες στα απογευματινά μαθήματα του Αρσακείου. Εξωτερικό συνεργάτη δεν τον λες».
Ο παλιός μου συμμαθητής από το Αρσάκειο που μου είπε αυτά τα λόγια, ένας από τις πολλές και πολλούς με τους οποίους μιλάω τις τελευταίες μέρες, δεν είναι ασφαλώς ο μόνος που εξεπλάγη με την τοποθέτηση του Προέδρου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας. Άνθρωποι που είχαμε να μιλήσουμε χρόνια και που κάτι είχαμε ακούσει, κάτι είχαμε δει, κάποια ή κάποιον ξέραμε που ήταν στον θεατρικό όμιλο, κάποια μας είχε μιλήσει — όλες και όλοι μας περιμένουμε τι θα πει το σχολείο μας.
Μέχρι στιγμής έχει πει: «Εξωτερικός συνεργάτης». Όχι καθηγητής. Ηθοποιός.
Εδώ και λίγες μέρες, με αφορμή τη μαρτυρία μαθήτριας που δημοσιεύτηκε στο 20/20 mag, μια άλλη απόφοιτη του σχολείου έτεινε χείρα βοήθειας προς οποιαδήποτε νιώθει ότι την έχει ανάγκη, με μια ανάρτηση σε ανεπίσημη ομάδα μαθητών, αποφοίτων, καθηγητών και φίλων των Αρσακείων σχολείων στο facebook. Τα σχόλια κάτω από την ανάρτηση είναι εκατοντάδες. Ανάμεσά τους είναι και τα σχόλια της δημοσιογράφου και προέδρου κατά την επίμαχη περίοδο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων στο Β’ Αρσάκειο Ψυχικού, Νάνσυς Καλαφάτη, η οποία δηλώνει τη διάθεσή της να υποστηρίξει ανοιχτά την υπόθεση, εάν προκύψει επίσημη καταγγελία. Κι αυτό διότι, όπως έγραψε, όχι απλώς γνωρίζει ότι είχε προκύψει το θέμα στο σχολείο αλλά είχε συμφωνήσει τότε «στην απομάκρυνση από τις θεατρικές “διδαχές” του γνωστού ηθοποιού και σκηνοθέτη».
Επικοινώνησα με την κ. Καλαφάτη και επιβεβαίωσε το γεγονός. Μου ζήτησε, ωστόσο, να μην επεκταθούμε σε πιο πολλές λεπτομέρειες «γιατί οι ίδιοι οι γονείς οι οποίοι ζήτησαν τότε την συνδρομή μας δεν προχώρησαν και δεν προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη».
Ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο «επικίνδυνος άνθρωπος», όπως τον χαρακτήρισε η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, μπορεί να «αποχώρησε» το 2002 από το Αρσάκειο, όπως δεν παρέλειψε να μας πληροφορήσει ο κ. Μπαμπινιώτης, αλλά δεν πέρασε για λίγο, είχε την ευθύνη του θεατρικού ομίλου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και από την αρχή της παρουσίας του εκεί, αν ισχύει τόσο η μαρτυρία της απόφοιτης όσο και η μαρτυρία της κ. Καλαφάτη, καταγράφεται η πρώτη καταγγελία στο σχολείο.
Η ανάρτηση αυτή έγινε στις 8 Φεβρουαρίου. Η μαρτυρία της κ. Καλαφάτη είναι δημόσια εδώ και δύο εβδομάδες. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι την αναζητούν συνάδελφοί μου που την έχουν διαβάσει. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι τη σελίδα την παρακολουθεί και εν ενεργεία διδακτικό προσωπικό του σχολείου.
Το σχολείο όμως σιωπά. Και ο κ. Μπαμπινιώτης δηλώνει, και μάλιστα «κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους», ότι για όσο συνεργάστηκε ο Δ. Λιγνάδης με το Αρσάκειο «ουδεμία καταγγελία περιήλθε σε γνώση μου έστω και προφορική».
Αλήθεια, κανένας από το σχολείο δεν θυμάται ότι ο «εξωτερικός συνεργάτης» έπαιρνε τον θεατρικό όμιλο και πήγαινε εκδρομές στην Επίδαυρο, στη Θεσσαλονίκη, στο Λονδίνο; Η εκδρομή στην Επίδαυρο κατά τη διάρκεια της οποίας έβγαλε του ρούχα του, έμεινε με το εσώρουχό του, βούτηξε στη θάλασσα και βγαίνοντας ρωτούσε τα κορίτσια που κάθονταν στην παραλία αν «φεγγίζει» το λευκό του εσώρουχο δεν έφτασε ποτέ στ’ αυτιά κανενός καθηγητή και όχι ηθοποιού; Οι γονείς που έστελναν τα παιδιά τους για να δείξουν τη θεατρική τους παράσταση στο ελληνικό σχολείο του Λονδίνου γνώριζαν ότι τα συνοδεύει «εξωτερικός συνεργάτης»; Δεν συνόδευαν άλλοι τα παιδιά στις εκδρομές αυτές, μόνος του ήταν ο «ηθοποιός»; Αυτοί δεν άκουσαν ποτέ τίποτα; Για τα πάρτι του θεατρικού ομίλου, στα οποία παρευρισκόταν ο Δ. Λιγνάδης, το σχολείο δεν άκουσε ποτέ;
Το πότε, το πού, το πώς, το εάν ακόμη, θα μιλήσει μια επιζώσα ή ένας επιζών σεξουαλικής κακοποίησης είναι απολύτως προσωπική υπόθεση. Κανείς και καμία δεν έχει δικαίωμα να επανατραυματίσει ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάπως τα βόλεψαν στο κεφάλι και στις ψυχές τους και συνέχισαν τη ζωή τους. Και σήμερα ενδεχομένως να έχουν παιδιά — τα οποία μπορεί ακόμα και να φοιτούν στο ίδιο σχολείο — έχουν μια δουλειά, μια γειτονιά, παρέες, συναδέλφους, μια ζωή.
Έχω μιλήσει με πολλούς τραυματισμένους ανθρώπους αυτόν τον καιρό. Έφτασα στο σημείο να στέλνω μήνυμα ότι «δεν είσαι υποχρεωμένη να μου μιλήσεις, μόνο, σε παρακαλώ, γράψε μου ότι είσαι καλά». Το να ζητάμε «να βρουν το θάρρος», «να σπάσουν τη σιωπή» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, απλώς επιβαρύνει ήδη επιβαρυμένους ανθρώπους. Αν κάτι μπορεί να προσφέρει ο καθένας και καθεμία από εμάς, είναι μια ασπίδα προστασίας και τη διαβεβαίωση ότι δεν θα είναι μόνες και μόνοι σε κανένα σημείο αυτής της διαδρομής που μόλις ξεκίνησε.
Όμως αυτό δεν απαλλάσσει το σχολείο από την υποχρέωσή του να αναλογιστεί τι πήγε λάθος, να συνεισφέρει στην επούλωση των πληγών και να προφυλάξει ανθρώπους στο μέλλον. Και όσα αναφέρω παραπάνω δεν είναι όσα μπορεί να εκτυλίχθηκαν πίσω από κλειστές πόρτες. Είναι πράγματα γνωστά, που δείχνουν ότι ο «εξωτερικός συνεργάτης» υπερέβαινε συστηματικά τα αδιαμφισβήτητα όρια κάποιου που είχε στην ευθύνη του παιδιά, έστω κι αν ήταν «ηθοποιός».
Δεν γίνεται να φτάνουν βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ερώτηση που κατέθεσαν σήμερα προς την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, να ζητούν διερεύνηση της δράσης του Δ. Λιγνάδη στο Αρσάκειο και το ίδιο το σχολείο να μην έχει κάνει τίποτα — όταν μάλιστα υπάρχει καταγγελία εδώ και τριάντα χρόνια.
Η «βαθιά απέχθεια και άφατη οργή» του κ. Μπαμπινιώτη δεν έχει καμία αξία, όπως δεν έχει και η διαπίστωση ότι «τα θύματα χρειάζονται την υποστήριξη και την ενθάρρυνσή μας». Διότι είναι άξιο απορίας τι είδους υποστήριξη και ενθάρρυνση κρίνει ότι προσφέρει ο ίδιος από τη θεσμική θέση που υπηρετεί στις μαθήτριες και τους μαθητές του σχολείου, δηλώνοντας ότι απλώς αναμένει την τελική κρίση της Δικαιοσύνης, δίχως μια υπόσχεση ότι θα ασχοληθεί και με τα του Φιλεκπαιδευτικού οίκου του. Εκεί όπου τα — ανομολόγητα, τουλάχιστον για την ώρα — τραύματα είναι πολλά.
