Η απόφαση της επικεφαλής εισαγγελέως του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) Φατού Μπενσούντα στις 3.3 για την έναρξη έρευνας σε βάρος του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου κατά των Παλαιστινίων βοήθησε να μπει ένα ακόμη καρφί στο κάδρο υποκρισίας της κυβέρνησης Μπάιντεν.
Οι θεατρινισμοί του προέδρου Τζο Μπάιντεν και του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν περί δήθεν “ευαισθησίας” σε ανθρώπινα δικαιώματα και αρχές της δημοκρατίας έγιναν πολύ γρήγορα καπνός.
Είχε βεβαίως προηγηθεί στην αρχή της βδομάδας το περιβόητο “πόρισμα” των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για τη σφαγή Κασόγκι το 2018 στο σαουδαραβικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης. Και σε αυτή την υπόθεση οι Μπάιντεν και Μπλίνκεν ήταν υποτίθεται έτοιμοι να επιβάλουν “κυρώσεις” σε βάρος του ανθρώπου που όλοι γνωρίζουν πως ήταν ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας: του πανίσχυρου πρίγκηπα διαδόχου στο θρόνο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν.
Οι κυρώσεις, εξυπακούεται, πως ουδέποτε ήρθαν και ουδόλως άγγιξαν τον φιλόδοξο πρίγκηπα.
Τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια που δίνει κάθε τόσο η σαουδαραβική μοναρχία για αγορές όπλων από αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες για να συνεχίσει την καταστροφή της Υεμένης και να γεμίσει τα οπλοστάσια του βασιλείου για μελλοντικούς πολέμους (εκτός, και ενδεχομένως εντός… τειχών) είναι πολλά. Πάρα πολλά και σίγουρα “ζυγίζουν” βαρύτερα από τα υποτίθεται “ιερά” (για τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντηπάρτμεντ) “ανθρώπινα δικαιώματα”…
Οταν λοιπόν ανακοινώθηκε η απόφαση της Φατού Μπεσούντα για την έναρξη έρευνας, ο Άντονι Μπλίνκεν κατάπιε τη γλώσσα του. Μαζί με τη γλώσσα του, κατάπιε και τον “πόνο” για τα “ανθρώπινα δικαιώματα”.
Μόνον κάτι αιθεροβάμονες εξεπλάγησαν.
Για τους Αμερικανούς αξιωματούχους (ανεξαρτήτως προέδρου…) τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εργαλείο.
Και χρησιμοποιοούνται κατά το δοκούν και κατά το γεωπολιτικό συμφέρον της Ουάσιγκτον.
Το μαρτυρούν άλλωστε τα κατά καιρούς κροκοδείλια δάκρυα της Ουάσιγκτον για τις ωμότητες των σινικών αρχών σε βάρος των Μουσουλμάνων Ουιγούρων της επαρχίας Σιντζιάνγκ.
Η “εργαλειοποίηση” βοηθά να καταλάβουμε γιατί υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα στην επαρχία Σιντζιάνγκ ή στη Ρωσία αλλά δεν υπάρχουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Γιατί είναι απαραίτητες οι πιέσεις, οι απειλές για κυρώσεις και η σκληρή διπλωματική γλώσσα του Στέιτ Ντηπάρτμεντ στην περίπτωση της (πολλαπλώς ανταγωνιστικής) Κίνας και δεν ισχύει το ίδιο για την καταστρατήγηση βασικών δικαιωμάτων των πολύπαθων Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη.
Τα ανωτέρω εξηγούν την κατάπτυστη ανακοίνωση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ που έσπευσε να καταδικάσει την διενέργεια έρευνας από το ΔΠΔ επειδή, λέει, η Παλαιστίνη δεν είναι κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος και άρα δεν νομιμοποιείται να είναι μέλος του ΔΠΔ.
Το Στέιτ Ντηπάρτμεντ από την πρώτη παράγραφο της μακράς ανακοίνωσης υπαινίσσεται (με μία σχετική “διπλωματική” χυδαιότητα…) ότι η Φατού Μπενσούντα πέταξε στον αέρα “πυροτέχνημα” ή έστω μία “καυτή πατάτα” στον διάδοχό της υπενθυμίζοντας πως η θητεία της “λήγει τον Ιούνιο”.
“Οι ΗΠΑ σταθερά αντιτίθενται και είναι βαθιά απογοητευμένες από αυτή την απόφαση. Το ΔΠΔ δεν έχει δικαιοδοσία για αυτό το ζήτημα. Το Ισραήλ δεν είναι μέρος του ΔΠΔ και δεν έχει συναινέσει στην δικαιοδοσία του Δικαστηρίουκαι εμείς έχουμε σοβαρές ανησυχίες για τις προσπάθειες του ΔΠΔ να ασκήσει δικαιοδοσία σε Ισραηλινούς. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν τα προσόντα κυρίαρχου κράτους και ως εκ τούτου δεν έχουν τα φόντα για να αποκτήσουν την ιδιότητα μέλους σαν κράτος, να συμμετάσχουν ως κράτος ή να δεχθούν τη δικαιοδοσία του ΔΠΔ” έγραφε η κατάπτυστη ανακοίνωση.
Βέβαια η πεποίθηση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ και του αρμόδιου υπουργού Άντονι Μπλίνκεν που έσπευσε επίσης να καταδικάσει την έναρξη έρευνας δεν είναι ακριβώς η αλήθεια αλλά αυτό που οι ΗΠΑ επιθυμούν να προβάλλουν ως τέτοια…
Τα παλαιστινιακά εδάφη δεν έχουν οριοθετημένα σύνορα αλλά δεν είναι τα μόνα. Ούτε το Ισραήλ έχει οριοθετημένα σύνορα μίας που είναι κράτος κατοχής τόσο σε βάρος των Παλαιστινίων , όσο και σε βάρος των Σύρων (Υψίπεδα Γκολάν). Είναι όμως κράτος. Και δη κράτος κατοχής.
Από την άλλη η κατεχόμενη Παλαιστίνη έχει καταφέρει, παρά τα προβλήματα και τον πόλεμο που δέχεται καθημερινά από τα οργανωμένα συμφέροντα ΗΠΑ-Ισραήλ και ΕΕ (η οποία διαφοροποιείται μόνο όσο και όπου τη βολεύει),να αναγνωριστεί από 138 χώρες μέλη του ΟΗΕ.
Από το 2012 έχει το καθεστώς παρατηρητή-μη κράτους στον ΟΗΕ.
Είναι παράλληλα μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, της Ομάδας των 77 αναπτυσσόμενων κρατών (G77), της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και άλλων διεθνών και περιφερειακών οργανισμών.
Τι σημασία όμως έχουν όλα αυτά;
Η λογική και η ηθική για αυτούς, που έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι, είναι έννοιες “λάστιχο”. Ισχύουν και εφαρμόζονται μόνον εκεί που βολεύει ή για όσο βολεύει.
Στα ανθρώπινα δικαιώματα και τα εγκλήματα πολέμου θα κολλήσουμε τώρα;
