“Ρώτησε κανείς ποτέ τις θέσεις και τις αντιθέσεις, αν ήθελαν να γίνουν συνθέσεις;”, είχε αναρωτηθεί ο Πολωνός γνωμικογράφος Stanislaw Jerzy Lec (1906-1966)
Αντιθέσεις, οι οποίες εντοπίζονται στην κυβερνητική πολιτική, τόσο σε πρακτικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο.
Αντιθέσεις επίμονες, οι οποίες δεν αφήνουν περιθώρια θετικής αντιμετώπισης της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ούτε στους πλέον καλόπιστους.
Ο πρωθυπουργός, επισκέφθηκε το καταφύγιο άστεγων ζώων στην Ηλιούπολη, όπου συνάντησε κουτάβια, στέλνοντας τον υφυπουργό Εσωτερικών Στ. Πέτσα στην Πάτρα, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με τα…λιοντάρια. Δηλαδή, τους έντονα διαμαρτυρόμενους εμπόρους της πόλης για το συνεχιζόμενο lock down.
Οι δυνάμεις των ΜΑΤ, χωρίς να τηρούν τα μέτρα υγειονομικής προστασίας, διαλύουν διαδηλώσεις παρά το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες τηρούσαν τα μέτρα αυτά!
Ο εορτασμός των 200 ετών από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, συνέπεσε με την υποχρέωση αποστολής γραπτού μηνύματος προκειμένου οι πολίτες, ως… ελεύθεροι- πολιορκημένοι να προμηθευτούν ακόμη και τα απαραίτητα, εγκλωβισμένοι στην ίσως μεγαλύτερης διάρκειας καραντίνα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η διακηρυγμένη από τους αρμόδιους επιτακτική ανάγκη για προστασία της εργασίας, συνοδεύεται από την καταβαράθρωση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων.
Και σε αυτό θα σταθούμε.
Στα συρτάρια των αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων, βρίσκεται -και προσεχώς θα κατατεθεί στη Βουλή- σχέδιο νόμου για τον “Εκσυγχρονισμό του συλλογικού εργατικού και συνδικαλιστικού δικαίου’ και την ‘Προσαρμογή στην τηλεργασία’.
Ο σχεδιασμός των παραπάνω, εντάσσεται στο -επίσης ελπιδοφόρο- “Σχέδιο Ανάκαμψης”.
Αυτό είναι το τυρί.
Και προκειμένου να προλάβουμε αυθόρμητες δημόσιες λαϊκές εκδηλώσεις για όσα καλά πρόκειται να συμβούν, ας εξετάσουμε που βρίσκεται η φάκα.
Οι ρυθμίσεις, σύμφωνα με έμπειρους συνδικαλιστές, οδηγούν:
-Στη θεσμοθέτηση της απλήρωτης υπερωριακής εργασίας.
-Στη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων
- Στην κατάργηση του 8ωρου
- Στην αλλοίωση των εργασιακών σχέσεων και
- στον δραστικό περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και έκφρασης.
Την “μυστική συνταγή” προκειμένου να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω, μπορούμε να την ανακαλύψουμε ακολουθώντας τον μνημονιακό μίτο της Αριάδνης (ή της Κριστίν Λαγκάρντ, αν προτιμάτε) και ακούει στο όνομα “ατομική συμφωνία”.
Τόσο η διευθέτηση του χρόνου εργασίας όσο και η εφαρμογή της τηλεργασίας, θα αποφασίζεται-ουσιαστικά- μονομερώς από τον εργοδότη.
Η απόφαση, δεν θα λαμβάνεται έπειτα από διαβούλευση της εργοδοτικής πλευράς με τα κλαδικά συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων, ούτε καν με τα επιχειρησιακά σωματεία, τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις αποτελούν τερατογέννεση των μνημονιακών νόμων.
Η απόφαση, θα λαμβάνεται έπειτα από διαβούλευση του εργαζόμενου με τον εργοδότη, σε ατομικό επίπεδο!
Με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση δίνει νέα ώθηση στις ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Σύμφωνα με τους επιστημονικούς συνεργάτες της ΓΣΕΕ, οι «ατομικές συμφωνίες», που επιβάλλονται από τον εργοδότη, έχουν εξαιρετικά δυσμενή αποτελέσματα για τον εργαζόμενο, αφού ουσιαστικά μετατρέπουν τη μόνιμη, αορίστου χρόνου απασχόληση σε μερική ή σε «εκ περιτροπής» εργασία και οδηγούν στην απώλεια κατοχυρωμένων εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Το βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων «ατομικών συμφωνιών» είναι ότι δεν αναφέρεται ρητά η ημερομηνία λήξης τους και αυτοδίκαιης και χωρίς άλλους όρους επαναφοράς στο πρότερο καθεστώς της εργασιακής σχέσης.
Συνεπώς, οι εργαζόμενοι που κάτω από πιέσεις και με την απειλή της απόλυσης μετατρέπουν με «ατομική συμφωνία» την εργασιακή τους σχέση, βρίσκονται σε δεινή θέση με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον.
Οι εργαζόμενοι, επισημαίνουν οι ειδικοί, πριν προχωρήσουν σε οποιαδήποτε ενέργεια, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η «ατομική συμφωνία» που τους «προτείνει» ο εργοδότης ενέχει τους εξής κινδύνους:
• Να μετατραπεί για πάντα η πλήρης εργασία σε μερική απασχόληση ή σε «εκ περιτροπής εργασία», με αποτέλεσμα να μειωθούν οι μηνιαίες αποδοχές, τα δώρα (Πάσχα – Χριστουγέννων), το επίδομα αδείας, η άδεια και σε περίπτωση απόλυσης να αποζημιώνονται με τον αντίστοιχο μειωμένο μισθό.
• Να χάσουν την αποζημίωση και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή, αφού έχει εμφανιστεί το φαινόμενο ο εργοδότης, πρώτα να βάζει τον εργαζόμενο εκβιαστικά να υπογράφει οικειοθελή αποχώρηση και μετά να υπογράφει νέα ατομική σύμβαση εργασίας με νέα ημερομηνία πρόσληψης.
• Να ασφαλίζονται για λιγότερες μέρες το μήνα.
• Να ζημιωθούν στον υπολογισμό της σύνταξης εφόσον θα ασφαλίζονται σε μικρότερη ασφαλιστική κλάση.
• Να μετατρέψουν μόνιμα τον ημερήσιο ή μηνιαίο μισθό, σε ωρομίσθιο.
• Να χαθεί η αμοιβή της υπερεργασίας καθώς και της υπερωρίας.
