Όταν ο Καραγκιόζης προκαλούσε το γέλιο των θεατών με την επική φράση: “Δεν θα σε σκοτώσω, θα σε αυτοκτονήσω”, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι με το πέρασμα των χρόνων, αυτό το ευφυολόγημα θα μπορούσε να μετατραπεί σε πολιτικό δόγμα για τα εργασιακά.
Με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο να βρίσκεται καθ΄οδόν προς τη Βουλή, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν επιδοθεί σε έναν επικοινωνιακό αγώνα δρόμου, προκειμένου να πείσουν τους πολίτες ότι πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στις Σειρήνες της Αριστεράς, η οποία επιμένει σε μια “μεσαιωνική εργασιακή αντίληψη” και να δεχθούν τις καινοτόμες ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, επιστρατεύθηκαν επιχειρήματα όπως η “συμφιλίωση της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής”και το παράδειγμα του φοιτητή, ο οποίος επιθυμεί να εργάζεται τέσσερις μέρες την εβδομάδα για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις των σπουδών του.
Μάλιστα, εμφανώς προβληματισμένοι υπουργοί δηλώνουν ότι ο εργαζόμενος πρέπει να επιδιώξει ο ίδιος να πείσει τον εργοδότη, προκειμένου να συναινέσει στην ημερήσια δεκάωρη εργασία, γιατί μπορεί να μην… συμφέρει την επιχείρηση!
Γυρίζοντας το πολιτικό ημερολόγιο μερικές δεκαετίες πίσω, θα συναντήσουμε την τότε Επίτροπο Απασχόλησης Άννα Διαμαντοπούλου να δηλώνει ότι για την Ευρωπαϊκή Ένωση πλήρης απασχόληση δεν σημαίνει πενθήμερο-οκτάωρο, αλλά απασχόληση για όλους ασχέτως της μορφής που αυτή θα έχει.
Θα συναντήσουμε υπουργούς Εργασίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να φέρνουν ως παράδειγμα την εργαζόμενη μητέρα προκειμένου να πείσουν ότι η μερική απασχόληση και οι υπόλοιπες ευέλικτες μορφές εργασίας, είναι ένα δώρο προς τις γυναίκες, οι οποίες (με δική τους επιλογή) θα μπορούν να μπορούν να φροντίζουν την οικογένεια τους, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα εισόδημα, με την “συμφιλίωση της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής”.
Ας επιστρέψουμε στο σήμερα.
Η “ελαστική εργασία” έχει πενταπλασιαστεί.
Μια από τις δύο πολυπληθέστερες ομάδες μισθωτών , αποτελούν όσοι έχουν αποδοχές έως 500 ευρώ.
Το 49%- 53% των νέων συμβάσεων που υπογράφονται κάθε μήνα αφορούν σε ελαστικές μορφές απασχόλησης και όχι σε πλήρη εργασία.
Περίπου 8 στους δέκα απασχολούμενους με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, δηλώνουν ότι θα επιθυμούσαν πλήρη απασχόληση, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν.
(Τα στοιχεία προέρχονται από το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ)
Όμως, η… ενίσχυση της οικογενειακής ζωής δεν σταματά εδώ.
Η νέα κυβερνητική πρωτοβουλία, περιλαμβάνει μέτρα για φθηνές, γρήγορες απολύσεις, αφαιρώντας το δικαίωμα της επαναπρόσληψης του εργαζόμενου ακόμη και αν δικαιωθεί δικαστικώς.
Την τελευταία δεκαετία των μνημονίων, έχουν προωθηθεί αλλεπάλληλες ρυθμίσεις για την διευκόλυνση των απολύσεων, την αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων, την δραματική μείωση των αποζημιώσεων και την νομική αποδυνάμωση των εργαζομένων.
Και επιτέλους, οι υποαπασχολούμενοι και οι πρώην εργαζόμενοι, μπορούν να ασχοληθούν με την οικογένεια τους.
