Έχει το δικαίωμα το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας να οργανώσει μέσω Zoom εκδήλωση, υπέρ της Παλαιστίνης ή εναντίον όλων των απαρτχάιντ, αυτού που έχει επιβληθεί στην Παλαιστίνη συμπεριλαμβανομένου; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη και απλή: Όχι.
Το Ζουμ είναι, σε συνθήκες πανδημίας, ισχυρότερο και από τη Δημοκρατία και από την Ακαδημαϊκή Ελευθερία και μπορεί να φιμώνει ελεύθερα. Και το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί παρά να το αποδεχθεί. Αυτό τουλάχιστον έγινε, για δεύτερη φορά, που το Zoom, το Youtube και το Facebook μπλοκάρισαν εκδήλωση του Πανεπιστημίου με ομιλητές την θρυλική μορφή της Παλαιστινιακής αντίστασης, Λέιλα Χαλεντ, και τον πρώην υπουργό του Μαντέλα, παλαιό αντάρτη του νοτιαφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και παλαίμαχο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νοτίου Αφρικής, Ρόννυ Κασρίλς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μία ή περισσότερες από τις εταιρίες – γίγαντες του ψηφιακού κόσμου μετέχει σε κινήσεις, και κατορθώνει να φιμώσει όποιον θέλει να μιλήσει (και) για το Παλαιστινιακό ζήτημα. Ειρωνία της συγκεκριμένης περίπτωσης όμως είναι ακόμη μεγαλύτερη, καθώς η εκδήλωση έφερε τον τίτλο «Οι διηγήσεις ποιών; Ποιά Ελευθερία του Λόγου για την Παλαιστίνη;» και είχε ως αντικείμενο τις συνεχείς επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε ασκεί κριτική στο Ισραήλ, ειδικά στο χώρο της ακαδημαϊκής έρευνας, και τους κινδύνους που η γενικευμένη αυτή λογοκρισία εμπεριέχει.
Λίγες μέρες πριν, στα μέσα Απριλίου, το Facebook διέγραψε, εξ αφορμής της εκδήλωσης, πλήρως και οριστικά τους λογαριασμούς του προγράμματος Αραβικών και μουσουλμανικών διασπορικών σπουδών του πολιτειακού Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, που ήταν συνδιοργανωτής. Η σελίδα, είπε το Facebook, παραβίαζε τους κανόνες της κοινότητας. Και η απόφαση δεν μπορούσε να ανατραπεί.
Είναι η δεύτερη φορά που οι πλατφόρμες αυτές συνεργάζονταν για να φιμώσουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Η πρώτη, προ επταμήνου, αφορούσε σε εκδήλωση του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, και πλην των Χαλέντ και Κασριλς θα συμμετείχαν οι πρώην πολιτικοί κρατούμενοι Σεκου Οντίνγκα και Λώρα Γουάιτχορν, και η καθηγήτρια και διευθύντρια του κέντρου γυναικείων σπουδών του πανεπιστημίο Μπιρζαϊτ στην κατεχόμενη δυτική όχθη, και παλαιότερα φυλακισθείσα, Παλαιστίνια Ρούλα Αμπού Νταχού. Ήταν η πρώτη λογοκριτική παρέμβαση του Zoom από την ίδρυσή του, και αποτέλεσμα των πιέσεων του Ισραηλινού λόμπυ στις εταιρίες.
Όμως, το όνομα που φαίνεται ότι είναι το «κόκκινο πανί», ο άνθρωπος που κυρίως επιθυμούν να φιμώσουν, είναι η Λέιλα Χαλεντ. Μια σειρά συζητήσεων, μέσω Zoom, οργανωμένων από ακαδημαϊκά ιδρύματα σε ΗΠΑ και Βρετανία, με θέμα την λογοκρισία που επιβάλλουν στο παλαιστινιακό ζήτημα οι συγκεκριμένες πλατφόρμες, είχαν υποστεί την ίδια λογοκρισία το 2020.
Το Ισραηλινό λόμπυ αγωνίζεται σκληρά εναντίον της 70χρονης, πια, Λέιλα Χαλεντ, κατοίκου Ιορδανίας, υποστηρίζοντας ότι και μόνον δίνοντάς της το λόγο «οι πλατφόρμες αυτές προσφέρουν υλική υποστήριξη σε χαρακτηρισμένους ως τρομοκράτες από τις ΗΠΑ», όπως ανέφερε πρόσφατα το Electronic Intifada. Το «υλική υποστήριξη» ήταν ψευδές από κάθε άποψη, καθώς η κα Χαλεντ δεν αμοίβεται για τις ομιλίες της και, βεβαίως, δεν είναι ένοπλη αντάρτισσα πια.
Δεν είναι η μόνη μορφή που λαμβάνει ο αγώνας του Ισραήλ να φιμώσει κάθε άλλη φωνή, ειδικά στον Ακαδημαϊκό χώρο. Είναι χαρακτηριστικές οι προ έτους, κινητοποιήσεις και ανοικτές παρεμβάσεις από ακραίες ισραηλινές οργανώσεις αλλά και εβραίους χρηματοδότες προγραμμάτων, που υποχρέωσαν το Πανεπιστήμιο του Τορόντο να αποσύρει πρόταση προς την διακεκριμένη επιστήμονα Βαλεντίνα Αζάροβα, που επρόκειτο να αναλάβει το διεθνές πρόγραμμα του πανεπιστημίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και υπάρχουν πολλά ακόμη αντίστοιχα περιστατικά.
Ο Ρότζερ Ουώτερς των Pink Floyd βρέθηκε, ήδη από το 2017, να κατηγορείται για αντισημιτισμό επειδή έχει ταχθεί υπέρ της Παλαιστίνης, και ανάλογη αντιμετώπιση είχε και ο σοσιαλιστής βρετανός ηγέτης Τζέρεμυ Κόρμπιν, πέρυσι. Όσο για το κίνημα Boycott, Divestment, Sanctions (BDS), έχει κυνηγηθεί με κάθε δυνατό τρόπο.
Τουλάχιστον από το 2017 είναι γνωστό ότι ασκούνται τεράστιες πιέσεις σε όλες τις δημοφιλείς πλατφόρμες, να χαρακτηρίσουν οποιαδήποτε κριτική στην πολιτική του Ισραήλ (και μάλιστα υπό το Νετανιάχου) ως αντισημιτισμό και λόγο μίσους. Και από ότι φαίνεται, πιάνει και γίνεται διεθνώς, όπως πρόσφατα ένοιωσα και στο πετσί μου: αφίσα με μόνο το σλόγκαν «Παλαιστίνη Δεν Είσαι Μόνη» (Palestine you are not Alone) που ανέβασα στο προφίλ μου, οδήγησε το Facebook να μου κλείσει το λογαριασμό για ένα 24ωρο, διότι η αφίσα αποτελούσε «έκφραση μίσους»… Και, θα ήταν ένα μικρό περιστατικό, χωρίς αξία, όμως οι κινήσεις που γίνονται ώστε το Ισραήλ κυριολεκτικά να σκοτώνει και να μη πληρώνει, είναι διεθνείς, εκτεταμένες και δεν αφήνουν κανέναν στο απυρόβλητο. Οι καταγραφές, στον Τύπο, της πολιτικής ρατσισμού εναντίον των Παλαιστινίων, ειδικά απο το facebook δεν είναι κάτι νέο… Και το γεγονός ότι φιμώνουν χωρίς οι ίδιοι να έχουν σαφώς εξηγήσει τι σημαίνει «αντισημιτισμος» για αυτούς, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο προβληματικά.
Μέχρι προ τριετίας, η συγκεκριμένη «τύχη» επιφυλάσσονταν ειδικά στους Παλαιστινίους, όποιοι κι αν ήταν: όταν η Αμερικανοπαλαιστίνια Μπέλα Χαντίντ δημοσίευσε στο προφίλ της το διαβατήριο του Παλαιστίνιου πατέρα της, της το κατέβασαν, όταν η Αμερικανοπαλαιστίνια καθηγήτρια Νούρα Ερακάτ έγραψε ότι ισραηλινοί στρατιώτες δολοφόνησαν άνευ λόγου την ξαδέλφη της, το ποστ κατέβηκε ως «λόγος μίσους». Το Μάιο του 2020 το facebook έκλεισε οριστικά τα προφίλ δεκάδων παλαιστινίων δημοσιογράφων και συγγραφέων. Και τον Οκτώβριο του 2020, όταν ήρθε στοπ φως η ρατσιστική πολιτική του Ισραήλ στο θέμα των εμβολίων, οι παρεμβάσεις του Ισραηλινού λόμπυ έφτασαν μέχρι την ιατρική επιθεώρηση Λανσέτ, ζητώντας της να μην γράψει τίποτε: αν γράφεις ότι ακόμη κι έτσι σκοτώνουν παλαιστίνιους, είσαι «αντισημίτης».
Ειδικά όμως στους χώρους των Πανεπιστημίων, χώρους που θεωρητικώς φιλοξενούν ελεύθερα την διαπάλη των ιδεών, οι παρεμβάσεις είναι πολύ μεγαλύτερες, από όταν οι ψηφιακές πλατφόρμες μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας, με την πανδημία. To να στερηθούμε κάποιοι το Facebook, για άδικο λόγο, είναι ένα θέμα. Το να μπορούν αυτές οι πλατφόρμες να φιμώνουν την ακαδημαϊκή κοινότητα όποτε θέλουν, είναι ένα πολύ μεγαλύτερο και σοβαρότερο ζήτημα. «Είναι δύσκολο να μην υπακούσουμε, διότι δεν έχουμε καμμία εναλλακτική, ως πανεπιστήμιο, πλην του zoom και του youtube», δήλσε ο καθηγητής Σων Μαλλόυ, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, εξηγώντας πόσο προσπάθησαν ακριβώς να βρουν κάποια εναλλακτική. «Ως πανεπιστήμιο [τον καιρό της πανδημίας] εξαρτόμαστε απολύτως από το Zoom και το YouTube. Είναι προβληματικό αν το πανεπιστήμιο δεν μπορεί με κανέναν απολύτως άλλο τρόπο να μεταδώσει κάτι, όταν δεν έχει παρά μόνο ιδιωτικές εταιρίες να του δίνουν πρόσβαση».
υγ Οι αφίσες που στολίζουν το άρθρο είναι έργα που εκτίθενται στην σχετική έκθεση, με τίτλο «Παλαιστίνη Δεν είσαι Μόνη» το κέντρο τεχνών της Τεχεράνης. Στην έκθεση μετέχουν καλλιτέχνες από 66 χώρες.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το The Press Project με την άδεια των συντακτών
