Για όσους δεν το γνωρίζουν, MBS είναι ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, πρίγκηπας-διάδοχος του θρόνου της Σαουδικής Αραβίας. Είναι, για όσους διαθέτουν βραχεία μνήμη, εκείνος ο οποίος διέταξε την δολοφονία Κασόγκι (τον τεμαχισμό του στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη) και πιθανότατα ο επόμενος βασιλιάς του κράτους των Σαούντ.
Ο κατ’ ουσίαν επικεφαλής μιας χώρας με νομικό σύστημα το οποίο λίγα έχει να ζηλέψει από το πλαίσιο του “Ισλαμικού Κράτους”, αποτελεί έναν από τους καλύτερους συμμάχους της πατρίδας μας.
Όπως έχει δηλώσει άλλωστε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ λίαν προσφάτως, με την Σαουδική Αραβία μοιραζόμαστε κοινές αξίες. Ίσως να εννοούσε τις δολοφονίες αντιφρονούντων δημοσιογράφων, τον λιμό ως πολεμικό μέσο, την Σαρία ή κάτι άλλο το οποίο δεν μπορούμε να συλλάβουμε αυτήν την στιγμή.
Τίθεται επομένως, ένα ερώτημα: γιατί νιώθουμε την ανάγκη ως κράτος, να αποδώσουμε τέτοια ταυτότητα αξιών, σε μια συμμαχία η οποία είναι προφανές ότι συνομολογείται κατά βάση, χάρη και εξαιτίας της βούλησης των ΗΠΑ;
Η μια απάντηση είναι για να καμουφλαριστεί κάπως, ο πραγματικός (παραπάνω) λόγος. Για κάποιον σχετικώς ακατανόητο λόγο, με δεδομένα τα όσα πράττει η ελληνική εξωτερική πολιτική, μάλλον θέλουμε ακόμα να επιδεικνύουμε ένα κάποιο αυτεξούσιο ως προς τις επιλογές μας, στο επίπεδο της προπαγάνδας. Φυσικά γελοιοποιούμαστε: δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πολιτικούς των ΗΠΑ οι οποίοι να μιλούν για κοινές αξίες με τον οίκο των Σαούντ – αλλά δεν θα είναι η πρώτη φορά.
Η δεύτερη και κάπως ικανοποιητικότερη απάντηση συνίσταται στο βαθύ αίσθημα υποταγής το οποίο είναι σύμφυτο με το ελληνικό κατεστημένο, ωθώντας σε διαρκείς επιδείξεις δουλοπρέπειας, ακόμα και εκεί που δεν απαιτούνται τέτοιες. Για το ελληνικό κατεστημένο, συμμαχία (η όποια σχεδόν συμμαχία) σημαίνει αποθέωση του συμμάχου, εμφάνισή του με υπερφυσικές σχεδόν ιδιότητες, λεόντειες συμφωνίες και προσχώρηση στα δικά του συμφέροντα – ακόμα και αξίες. Πρόκειται για τον τυχοδιωκτικό ραγιαδισμό στις διεθνείς σχέσεις, ο οποίος ντύνεται τον μανδύα του ρεαλισμού.
Κάπως έτσι πλάθεται ο μύθος μιας πανίσχυρης Σαουδικής Αραβίας, η οποία δήθεν θα στραφεί μάλιστα κατά της Τουρκίας. Πρόκειται για τον γνωστό τίτλο τον οποίο με μικρές παραλλαγές συναντά κανείς σε λογής, συστημικούς και μη, αναλυτές και ιστοσελίδες: “Τελειώνουν τον Ερντογάν, ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ”, “Καταρρέει ο Σουλτάνος” και λοιπά, γραφικά δημοσιεύματα.
Η πραγματικότητα φυσικά πολύ μικρή σχέση έχει με τις φαντασιώσεις διαφόρων. Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στην τρίτη θέση στον κόσμο από πλευράς στρατιωτικών δαπανών, με 69,4 δις. Δολάρια το 2017 και 10% του ΑΕΠ της. Οι στρατιωτικές της δαπάνες αυξήθηκαν κατά 74% μάλιστα μεταξύ 2008 και 2015. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, η γιγάντια “πιστωτική κάρτα” των Σαούντ αγοράζει (ή προσπαθεί να αγοράσει) ό,τι πιο σύγχρονο κυκλοφορεί. Άλλωστε, πέρα από τον πόλεμο στην Υεμένη, οι “γαλαζοαίματοι” του κράτους αυτού θέλησαν να προωθήσουν την αλλαγή καθεστώτος στην Συρία και, πολύ πιο μετρημένα φυσικά, και στο Ιράν.
Εδώ ωστόσο αρχίζουν τα δύσκολα: αυτή η υπό φυσιολογικές συνθήκες, στρατιωτική υπερδύναμη, κάθε άλλο παρά πανίσχυρη αποδεικνύεται, όπως επίσης και επί της ουσίας κάθε άλλο παρά αντιτουρκική. Αφού βομβάρδισε επί χρόνια την Υεμένη, δηλαδή το φτωχότερο κράτος της περιοχής το οποίο διοικείται στο μεγαλύτερο κατοικημένο μέρος του από τους Χούθι, αφού επέβαλε πείνα με παράνομο αποκλεισμό κάθε μεταφοράς τροφίμων και προκάλεσε επιδημία χολέρας, αφού ξεκίνησε έχοντας μαζί της τις ΗΠΑ αλλά και τα πλουσιότερα κράτη της ευρύτερης περιοχής, όχι μόνο ηττήθηκε μέσα στην Υεμένη αλλά πέρασε και σε φάση άμυνας, οπότε και στέρξαμε να της στείλουμε μια συστοιχία Patriot προκειμένου να την προστατεύσουμε από εκείνους εναντίον των οποίων διέπραξε όλα τα παραπάνω.
Μεγαλύτερο στρατιωτικό φιάσκο μόνο στις ΗΠΑ θα εντοπίσει κανείς.
Αλλά σαν να μην έφτανε το στραπάτσο το οποίο αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά πανίσχυροι είναι οι σύμμαχοί μας έρχεται και η αποδόμηση του δήθεν αντιτουρκισμού της Σαουδικής Αραβίας. Πρέπει εδώ παρενθετικά να επισημάνουμε πως ούτως ή άλλως, η λογική της σύναψης συμμαχιών με οποιονδήποτε έχει προβλήματα με την Τουρκία είναι στρεβλή. Ακόμα χειρότερα βεβαίως τα πράγματα γίνονται όταν έτσι κι αλλιώς, η αντίθεση του οποιουδήποτε με την Τουρκία αποδεικνύεται παραμύθι της Χαλιμάς.
Η Σαουδική Αραβία στην πραγματικότητα προσπάθησε από κοινού με την Τουρκία να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας. Η Τουρκία συνεργάζεται (κατά πληροφορίες) με την Σαουδική Αραβία στο πλαίσιο της δράσης κατά των Χούθι – οπυ επισήμως ονομάζονται Ανσαρουλλάχ. Με άλλα λόγια, για πολλοστή φορά, επιλέγουμε να τρώμε το κουτόχορτο το οποίο μας ταΐζουν οι κυβερνώντες μας και οι οργανικοί διανοούμενοι, όταν συγχέουν τα προβλήματα κάποιου κράτους με την Τουρκία, με την στρατηγική ρήξη.
Παρεμπιπτόντως βέβαια, η Σαουδική Αραβία μας δίνει και ορισμένα χρήσιμα μαθήματα, τα οποία δυστυχώς δεν θα λάβουμε, τουλάχιστον με το παρόν πολιτικό κατεστημένο. Το κράτος το οποίο αποτελεί τον βασικό πυλώνα ασφάλειας των ΗΠΑ ιστορικά, στην τόσο κρίσιμη περιοχή του Κόλπου, μόλις είδε τα σκούρα, ανέκρουσε πρύμναν και εισήλθε σε πορεία ομαλοποίησης των σχέσεών του με την Συρία, με το Ιράν, αναπτύσσει τις ιστορικά καλύτερες σχέσεις που είχε ποτέ με την Ρωσία και τελικά φρόντισε να μείνει επισήμως μακριά από τις συνμφωνίες εξομάλυνσης-επίσημης υποταγής στο κράτος του Ισραήλ.
Ακούει κανείς στην Αθήνα;
Με άλλα λόγια, για εμάς, η συμμαχία με την Σαουδική Αραβία σηματοδοτεί ακόμα πληρέστερη υποταγή στα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή του Κόλπου, ολόθερμη προσχώρηση (για άλλη μία φορά δηλαδή) στην αντιπαλότητα προς τον “άξονα της αντίστασης” και ειδικότερα προς το Ιράν – με το οποίο αναρωτιέται κανείς τι είχαμε να χωρίσουμε έως ότου αρχίσαμε να στηρίζουμε δολοφονίες αξιωματούχων του από τις ΗΠΑ. Και συνάπτουμε συμφωνίες με την Σαουδική Αραβία, σε μια μόνο επιμέρους πτυχή της πολιτικής της, με λεόντεια χαρακτηριστικά καθώς παίρνει στήριξη χωρίς να δίνει προς εμάς τίποτα το ιδιαίτερο, πέραν του στίγματος το οποίο προκύπτει εξαιτίας υποστήριξης από πλευράς μας, σειράς εγκλημάτων.
Και κάπως έτσι σκέφτεται κανείς πόσο αστείοι δείχνουμε διεθνώς όταν ο πρωθυπουργός μας τιτιβίζει ψευτομαγκιές κατά του Λουκασένκο (ο οποίος όσο και αν δεν τον συμπαθεί κανείς ενήργησε μια πράξη κρατικής κυριαρχίας), ενώ την ίδια στιγμή υποστηρίζει δολοφονίες αξιωματούχων ξένων κρατών, δολοφονίες αμάχων, κατοχή, εθνοκάθαρση, επιβολή λιμού, Σαρία τύπου “Ισλαμικού Κράτους” και άλλα ευχάριστα πράγματα, προκειμένου να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Προφανώς, η βασική αξία για το κατεστημένο της πατρίδας μας παραμένει το “Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας”, προς στρατηγό των ΗΠΑ και εννοώντας τον ελληνικό στρατό, για όσους τυχόν αγνοούν το εν λόγω διαβόητο ιστορικό επεισόδιο.
Όχι πια Λουκασένκο λοιπόν, όχι προσγειώσεις αεροπλάνων και συλλήψεις: μόνο απαρτχάιντ, εθνοκαθάρσεις, μαζικές δολοφονίες, σκοταδισμός. Μόνο MBS και “Μπίμπι” Νετανιάχου. Κανένα έγκλημα δεν είναι πλέον πολύ μεγάλο για μια πατρίδα, η οποία όλο και μικραίνει.
Υ.Γ.: Υπέροχη η πρωτοβουλία του προέδρου της Τουρκίας (εφόσον αληθεύει) για επιεικέστερη αντιμετώπιση του προέδρου της Λευκορωσίας από το ΝΑΤΟ. Καθίσταται εν δυνάμει γεφυροποιός των δύο στρατοπέδων ή έστω το προσπαθεί, ενώ οι “δικοί μας” τρέχουν πίσω από κάθε νεοναζί πράκτορα της CIA και από κάθε απίθανη πολιτικό, η οποία έξω από την πατρίδα της φαντασιώνεται πολύχρωμες επαναστάσεις και προεδρίες.
