Κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Και δεν είναι μόνο η παρασκηνιακή διαφθορά των ηγεσιών του, στην ΟΥΕΦΑ, τη FIFA ή τις εθνικές ομοσπονδίες. Είναι το εξωφρενικά επιβαρυμένο πρόγραμμα αγώνων σε όλες τις διοργανώσεις. Στις 5 Απριλίου, παραμονές της αναμέτρησης της Μάντσεστερ Σίτι με τη Ντόρτμουντ για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, ο προπονητής της πρώτης, Πεπ Γκουαρντιόλα το είπε πολύ ξεκάθαρα, αλλά πολύ λίγοι έδωσαν πραγματικά σημασία: “Με αυτό το πρόγραμμα, σκοτώνουν τους παίκτες. Αυτό που συμβαίνει είναι υπερβολικό. Δεν είχαμε μια ολόκληρη εβδομάδα ξεκούρασης από την αρχή της σεζόν. Οι παίκτες είναι άνθρωποι, δεν είναι μηχανές, γιααυτό και αλλάζω παίκτες σε κάθε παιχνίδι, αλλά έχω και την ομάδα για να το κάνω. Έχω μια απίστευτη ομάδα, αλλά θέλω όλοι οι ποδοσφαιριστές μου να είναι υγιείς”.
Τελικά, δεν καταλήγουν όλοι οι ποδοσφαιριστές υγιείς. Η πτώση από καρδιακό επεισόδιο του Δανού ποδοσφαιριστή της Ίντερ, παλιότερα της Τότεναμ και της εθνικής ομάδας, Κρίστιαν Έρικσεν μέσα στο γήπεδο κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης με την εθνική ομάδα της Φινλανδίας για το αναβληθέν λόγω πανδημίας Euro 2020 θα έπρεπε να έχει πείσει και τους πλέον δύσπιστους ή κακόβουλους αρνητές της οφθαλμοφανούς πραγματικότητας: το παγκόσμιο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο της εποχής μας σκοτώνει τους παίκτες προτού γεράσουν και κρεμάσουν τα παπούτσια τους, και όχι, δεν φταίει απλώς η ιδιαίτερη συγκυρία της πανδημίας και των συνεχόμενων αναβολών και μεταθέσεων των αγώνων.
Γιατί, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην τραγικότητα τέτοιων συμβάντων. Από τον ακαριαίο θάνατο του 28χρονου Καμερουνέζου διεθνούς, Μαρκ Βιβιάν-Φοέ τον Ιούνιο του 2003, μέσα στο γήπεδο “Ζερλάν” έως τον θάνατο του 26χρονου αρχηγού της Εσπανιόλ Ντάνι Χάρκε τον Αύγουστο του 2009 κατά τη διάρκεια περιοδείας στην Ιταλία, ο κατάλογος είναι μακρός, αδυσώπητος, σκληρός και αμείλικτος, Μόνο το 2018, και μόνο για τα περιστατικά που καταγράφηκαν επί τούτου από τη FIFA ενόψει και της υποτιθέμενης “εταιρικής ευαισθησίας” της ομοσπονδίας στον δρόμο για το τότε Μουντιάλ της Ρωσίας, είχαν πεθάνει από υπερκόπωση και αιφνίδια και μοιραία καρδιακά επεισόδια ο 31χρονος αρχηγός της ιταλικής Φιορεντίνα Νταβίντε Αστόρι παραμονές του αγώνα της ομάδας του με την Ουντινέζε, ο 18χρονος Τομάς Ροντρίγκεζ της γαλλικής Τουρ κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης, ο 25χρονος Ντιόταναν Τεϊσέιρα της Σέριφ, Βραζιλιάνος με σλοβακικό διαβατήριο, πριν από έναν φιλικό αγώνα και ο 30χρονος Ιβοριανός Σεΐκ Τιοτέ, κατά τη διάρκεια επίσης μιας προπόνησης με την κινεζική ομάδα της Πεϊτζίνγκ Εντερπράιζις. Και αυτά ήταν μόνο τα ανακοινωθέντα περιστατικά αιφνίδιων και ξαφνικών θανάτων ποδοσφαιριστών και μάλιστα ορισμένων σε πάρα πολύ νεαρή ηλικία.
Με άλλα λόγια, πολλά από αυτά τα τραγικά γεγονότα δεν έφθασαν ποτέ στις στήλες των εφημερίδων, στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δελτία ειδήσεων, στα αθλητικά σάιτ του διαδικτύου ή στις επίσημες ανακοινώσεις της FIFA, είτε λόγω αβλεψίας, είτε λόγω συγκάλυψης, είτε λόγω ωχαδερφισμού. Είναι πολλά τα λεφτά που έχουν στήσει χορό γύρω από τις γραμμές του ασβέστη στα ποδοσφαιρικά γήπεδα του κόσμου για να απειληθεί καίρια και αποφασιστικά η ροή τους από τους ξαφνικούς και τραγικούς θανάτους ποδοσφαιριστών.
Η καριέρα του Έρικσεν, ενός εξαιρετικά ταλαντούχου και προικισμένου ποδοσφαιριστή γενικά χαμηλών τόνων, αντιπροσωπευτικού δείγματος της ελκυστικής και σοβαρής δανικής σχολής, τερματίστηκε, σύμφωνα με όλα τα σημερινά δεδομένα, άδοξα. Ευτυχώς, δεν τερματίστηκε ξαφνικά και τραγικά η ζωή του. Αλλά ως πότε θα κάνουμε τα στραβά μάτια όλοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο ως άθλημα και ψυχαγωγία μπροστά στην προφανή εκμετάλλευση μέχρι εξοντώσεως των ποδοσφαιριστών; Η εθνική ομάδα της Δανίας κέρδισε την εκτίμηση, τον θαυμασμό και το χειροκρότημα όλων των εραστών της στρογγυλής θεάς, για τον τρόπο που αντέδρασαν οι παίκτες της, μπροστά στην ισορροπία τρόμου ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο ενός συμπαίκτη, φίλου και συνοδοιπόρου τους στις αθλητικές περιπέτειες της καθημερινότητας ετών μιας πολύχρωμης αγωνιστικής δράσης.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, η αντίδραση τους ήταν μισή: την επόμενη φορά που ένας ποδοσφαιριστής θα καταρρεύσει μέσα στο γήπεδο, μπροστά στα μάτια όλης της ποδοσφαιρόφιλης και θεαματικά καταναλωτικής Ευρώπης, η ομάδα, οι συμπαίκτες, οι προπονητές, το προσωπικό υποστήριξης πρέπει να αποχωρήσουν αμέσως από το γήπεδο και ο αγώνας να μη διεξαχθεί. Ας πούνε όλοι τους, ένα μεγάλο “ως εδώ”, ένα εκκωφαντικό, “αρκετά”, ένα δυναμικό “φθάνει”. Με την εκμετάλλευση, με την εμπορευματοποίηση, με το εξοντωτικό πρόγραμμα. Το είπε προ μηνών, δυστυχώς πολύ προφητικά, και ο Γκουαρντιόλα. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι μηχανές και τα καλεντάρια των πολυεπίπεδων διοργανώσεων τούς σκοτώνουν στη δουλειά. Αλλά κανείς δεν θα θεωρήσει αυτά τα τραγικά ή παρολίγον τελεσίδικα περιστατικά, εργατικά δυστυχήματα. Εκτός ίσως από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές και όλους εμάς, τους οπαδούς και φιλάθλους. Ως εδώ, λοιπόν. Για να μη θρηνήσουμε τον επόμενο Χάρκε, τον επόμενο Φοέ, τον επόμενο Αστόρι. Για να μην ξαναζήσουμε και ξαναδούμε αυτές τις σοκαριστικές στιγμές με τον επόμενο Έρικσεν.
Και η ΟΥΕΦΑ ας σκεφθεί πολύ σοβαρά να διακόψει οριστικά το Euro 2020, αναπροσαρμόζοντας άμεσα ολόκληρο το φρικαλέα και απαράδεκτα πυκνό πρόγραμμα αγώνων της για τα επόμενα χρόνια, καταρχάς στον βαρύ δρόμο για το Μουντιάλ της επόμενης χρονιάς στο Κατάρ. Δεν χρειάζεται να θρηνήσουμε και άλλες ζωές ποδοσφαιριστών. Δεν πρέπει να πεθαίνουν οι αθλητές εργαζόμενοι πρόωρα, νωρίς και προτού κρίνουν οι ίδιοι πως γέρασαν για να κρεμάσουν οριστικά και τα ταλαιπωρημένα όσο και πανάκριβα παπούτσια τους.
Ακόμη κι αν είναι πολλά τα λεφτά, γύρω από τις γραμμές του ασβέστη.
