Θέλουμε καταρχήν να ευχαριστήσουμε τον φίλο καθηγητή Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, γιο του Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που έκανε μια σημαντική και πολύ ενδιαφέρουσα διευκρίνιση, με αφορμή το τελευταίο άρθρο μας, στο οποίο αναφερθήκαμε ακροθιγώς στην ιστορία της μόνιμης σύγκρουσης μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο αναφορικά και με την εσωτερική και με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Σύμφωνα με όσα μας είπε, ο Κέννεντι δεν έδωσε ποτέ την εξουσιοδότηση για την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων της Κούβας. “Έδωσε το ΟΚ για ορισμένες νυκτερινές επιχειρήσεις καταδρομέων, αλλά απέκλεισε μια κανονική απόβαση. Μπορεί να ανέλαβε εκ των υστέρων την ευθύνη, στην πραγματικότητα όμως η CIA του είχε κρύψει τα πραγματικά της σχέδια. Ο όλος σκοπός της επιχείρησης, ο σχεδιασμός της οποίας πραγματοποιήθηκε μετά την εκλογή αλλά πριν την ορκωμοσία Κέννεντι ήταν να τορπιλίσει προκαταβολικά ενδεχόμενα σχέδια του νέου Προέδρου να αλλάξει την αμερικανική πολιτική έναντι της Κούβας”.
Αυτό το περιστατικό, όπως και πάρα πολλά άλλα οφείλουν να κάνουν τους αναλυτές πολύ προσεκτικούς στο να αποδίδουν εύκολα στον ένα ή στον άλλο πολιτικό την ευθύνη, παραγνωρίζοντας τον σπουδαίο ρόλο αφανών κέντρων. Είναι και μια προειδοποίηση ιδίως στον Τζο Μπάιντεν, ότι αν δεν καταφέρει να τιθασεύσει τη δράση αυτών των κέντρων, θα δει πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Η τοποθέτηση του Ουίλιαμ Μπερνς ως επικεφαλής της CIA, είναι ίσως μια ένδειξη ότι το αντιλαμβάνεται, πόρω όμως απέχει από το να τον προστατεύει από τα “εξ οικείων βέλη” που ασφαλώς θα δεχθεί.
Ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ μας παρέπεμψε μάλιστα και σε πολύ ενδιαφέρουσες πηγές που έχει παραγνωρίσει η ιστορική έρευνα για τα γεγονότα αυτά και στις οποίες ελπίζουμε να επανέλθουμε αφού τις μελετήσουμε. Είναι όμως βέβαιο ότι η απόβαση δεν μπορούσε παρά να εξελιχθεί σε φιάσκο και ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να μην το καταλάβαινε αυτό ο τότε αρχηγός της CIA Άλλεν Ντάλλες. Να σημειώσουμε επίσης ότι οι δολοφονίες των αδελφών Κένεντι, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μάλκολμ Χ, παραμένουν το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό της Αμερικής, πιθανώς γιατί έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο τόσο στην εσωτερική εξέλιξη των ΗΠΑ, όσο και στη μεταγενέστερη διεθνή τους πολιτική.
Αϊζενχάουερ και Αντρόποφ
Αλλά νέο φως σε ανάλογα ζητήματα έριξε πρόσφατα ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ, που στο παρελθόν άλλαξε την αντίληψη των Αμερικανών και όλου του κόσμου για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, με τη δημοσίευση των Pentagon Papers. Ανήσυχος από τα σχέδια νέων πολέμων κατά της Κίνας, ο Έλσμπεργκ αποφάσισε πρόσφατα να δημοσιοποιήσει το σύνολο των στοιχείων που διατηρούσε στην κατοχή του αναφορικά με τη σύγκρουση του προέδρου Αϊζενχάουερ με τους στρατηγούς του, που επέμεναν στη ρίψη πυρηνικών όπλων στην Κίνα. Υπενθυμίζουμε ότι ο Αϊζενχάουερ εξελέγη Πρόεδρος ως “γεράκι” και αποχώρησε από την προεδρία απευθύνοντας, εν είδει πολιτικής διαθήκης και εσαεί προειδοποίησης, ένα δριμύ κατηγορητήριο κατά του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.
Πρόσφατα ξαναδιαβάσαμε επίσης και βρήκαμε τρομερά ενδιαφέρον το μυθιστόρημα του Γουιλιάν Σεμιόνοφ “Διατάσσεσαι να επιζήσεις” (Σύγχρονη Εποχή, 1985) σε ό,τι αφορά τη συσχέτιση της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής του Ρούζβελτ και τα τραγικά σφάλματα του κομμουνιστικού κινήματος την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ (1). Πολύ ενδιαφέρουσες είναι επίσης οι αναφορές του Σεμιόνοφ στις ιδέες για το μέλλον που επικρατούσαν στους Ναζί πριν την πτώση του Βερολίνου, όπως και τα συμπεράσματα που μπορεί κανείς να βγάλει από αυτό το βιβλίο για την “μυστική” ιστορία της ΕΣΣΔ. Το θεωρούμε, αν και μυθιστόρημα, ως ανεκτίμητη πηγή ιστορικών ενδείξεων, γιατί ήταν ο ίδιος ο Γιούρι Αντρόππφ που έδωσε εντολή να ανοίξουν στον συγγραφέα τα πιο απόρρητα αρχεία της σοβιετικής κατασκοπείας, για να μπορέσει να το γράψει. Δυστυχώς βέβαια, η πλήρης αξιοποίησή του προϋποθέτει μια σε βάθος και ακριβή γνώση και κατανόηση της πραγματικής ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο διαθέτουν σήμερα. Θα επανέλθουμε οπωσδήποτε σε αυτό το βιβλίο.
Και πάλι για την κρισιμότητα της συνάντησης Πούτιν – Μπάιντεν
Eξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για το θέμα αυτό γιατί θεωρούμε εξαιρετικά κρίσιμη τη συνάντηση των Προέδρων Πούτιν και Μπάιντεν.
Ένας θεμελιώδης λόγος είναι ότι δεν πρέπει να αφεθεί ανεξέλεγκτος ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, γιατί, αυτή τη φορά, έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να απειλήσει την επιβίωση της ανθρωπότητας. Ο επόμενος Τραμπ δεν θα είναι απλώς ένας κλόουν-Χίτλερ, θα είναι ένας Χίτλερ αποφασισμένος να διακινδυνεύσει ακόμα και τη χρήση πυρηνικών ή βιολογικών όπλων για να διατηρήσει και να επεκτείνει την κυριαρχία της Δύσης στον κόσμο. Και θα το κάνει, γιατί υπάρχουν δυνάμεις μέσα στο δυτικό κατεστημένο για τις οποίες ο κόσμος δεν είναι αυτός που εμείς αντιλαμβανόμαστε, αλλά ο κόσμος της δικής τους παντοδυναμίας. Οι δυνάμεις που κανένας δεν έχει απεικονίσει τόσο διεισδυτικά και έντονα όσο ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, σε μια από τις καλύτερες ταινίες του 20ού αιώνα, το “SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα”.
Βρίσκουμε μάλιστα εντελώς παράλογη την υπόθεση ότι θα βγει ένας Γκορμπατσόφ στις ΗΠΑ που θα τις διαλύσει. Πρώτον, μετά το παράδειγμα του τελευταίου Σοβιετικού ηγέτη, χρειάζεται να περάσουν τουλάχιστο δύο χιλιάδες χρόνια για να βρει μιμητές σε οποιαδήποτε μεγάλη δύναμη. Δεύτερον, αν ο Γκορμπατσόφ διέλυσε την ΕΣΣΔ δεν το έκανε γιατί επιδίωξε να τη διαλύσει, αλλά γιατί υιοθέτησε έναν αλγόριθμο μεταρρύθμισης φτιαγμένο από τους δυτικούς που κατέληγε στην προσχώρηση του πρώην σοβιετικού χώρου στη Δύση.
Υπό τη σκιά των Ιεράκων
Ο Τραμπ άλλωστε ήταν μόνο η βιτρίνα. Τα πραγματικά πρόσωπα του δράματος τα είδαμε, όσοι τουλάχιστον παρατηρούσαμε προσεκτικά και δεν είχαμε λόγους να μην τα δούμε, πίσω από την βιτρίνα. Ανθρώπους σαν τον Τζων Μπόλτον, τον Μάικ Πομπέο, τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που έχουν αποσυρθεί μόνο προσωρινά και που έχουν αποδείξει πέραν αμφιβολίας τι μπορούν να κάνουν.
Αρκεί να ψάξει κανείς προσεκτικά μεταξύ όσων έχουν παίξει κρίσιμο ρόλο στην εισβολή του Ιράκ, στο πραξικόπημα του Κιέβου, στην προσπάθεια να γίνει πόλεμος κατά του Ιράν και στην εξαπόλυση του νέου Ψυχρού Πολέμου με την Κίνα, για να βρει τα ίδια πρόσωπα, στελέχη μιας “Διεθνούς της Καταστροφής” που εναλλάσσονται και μοιράζονται ρόλους, σε εφαρμογή του γενικού σχεδίου του “πολέμου των πολιτισμών”.
Μήπως να μιλήσουμε για τους Χριστιανούς Σιωνιστές, τους Ευαγγελιστές, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος Μάικ Πενς που καυχιέται ότι έπεισε, με θεολογικά επιχειρήματα, τον Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ; Για τον επίσης Ευαγγελιστή πρώην Υπουργό Εξωτερικών και πρώην αρχηγό της CIA Μάικ Πομπέο που έπεισε τον Τραμπ να αποσυρθεί από τη συμφωνία Ομπάμα για τα πυρηνικά του Ιράν, ανοίγοντας το δρόμο σε μείζονα ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή; Αμφότεροι πίεσαν επίσης τον Τραμπ να διατάξει την δολοφονία Σολεϊμανί. Γιατί το έκαναν; Γιατί δεν φοβόντουσαν ή γιατί επιθυμούσαν έναν πόλεμο με το Ιράν;
Και οι δύο, Πενς και Πομπέο αποδίδουν μεγάλη σημασία στα κηρύγματα του Ευαγγελιστή τηλε-ιεροκήρυκα πάστορα John Hagee, που μάλιστα πλήρωσε και τα έξοδα ενός ταξιδιού του Πενς στο Ισραήλ. Ο Haggee, ήδη από το 2006, προσεύχεται για μια επίθεση κατά του Ιράν, και στο βιβλίο του Jerusalem Countdown (που εκδόθηκε το 2006), περιγράφει ένα επεξεργασμένο σενάριο σύμφωνα με το οποίο μια αμερικανική ή ισραηλινή επίθεση κατά του Ιράν θα μπορούσε να προκαλέσει “ένα Ιnferno που θα βύθιζε στον κόσμο στον Αρμαγγεδώνα”. Το Ιnferno είναι το πρώτο μέρος της Τριλογίας του Δάντη “Θεία Κωμωδία”, όπου η ψυχή περιπλανιέται στην Κόλαση, προτού φτάσει στο Καθαρτήριο και μετά στον Παράδεισο. Πρόκειται για σενάριο εμπνευσμένο από τα κεφάλαια 38 και 39 του βιβλίου του Ιεζεκιήλ της Παλαιάς Διαθήκης.
Στενός φίλος και συνεργάτης του Ευαγγελιστή πάστορα είναι και ο Ορθόδοξος ραβίνος Λαπίν, συνομιλητής του Προέδρου Μπους του νεώτερου, ήδη πριν αποφασιστεί ο πρώτος “Αρμαγεδδών” εναντίον του Ιράκ. Για τον Λαπίν το βιβλίο της Εσθήρ της Παλαιάς Διαθήκης, η δράση του οποίου τοποθετείται στην Περσία, δεν είναι παρά ένας “οδικός χάρτης προς την πραγματικότητα”. Δεν θα σας ζαλίσουμε με περισσότερα στοιχεία (υπάρχουν άπειρα και είναι πολύ πιο ανησυχητικά από αυτά που αναφέραμε, τόσο για τις δραστηριότητες παγκοσμίως των Ευαγγελιστών και τη μεγάλη πολιτική επιρροή τους, όσο και για τον θρησκευτικό μεσσιανισμό τμήματος της αμερικανικής και της ισραηλινής Δεξιάς).
Στην πραγματικότητα οι ιδέες τους δεν είναι παρά η θεολογική μετάφραση και η κωδική περιγραφή του σχεδίου του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν θα ήταν δυνατό να διατυπωθεί με λογικοφανείς όρους (και που ήδη έπαιξε μαζί του ο ίδιος ο Τραμπ με τις απειλές που διετύπωσε για χρήση πυρηνικών).
Όσους τα θεωρούν παλαβομάρες όλα αυτά, τους παραπέμπουμε στα δύο εξαιρετικά άρθρα της Monde Diplomatique στο τεύχος Μαΐου 2021 που επισημαίνουν το τι έπαθε η ισραηλινή “σιωνιστική αριστερά”, που κυβερνούσε τις πρώτες τρεις δεκαετίες το Ισραήλ, ακριβώς γιατί δεν έδινε σημασία και δεν διάβαζε τα γραπτά των πολιτικών της αντιπάλων. Η ιστορία του 20ου αιώνα θα ήταν επίσης διαφορετική αν “Ο Αγών μου” είχε γίνει αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης. Ο στρατηγός Μοντγκόμερυ, που νίκησε τον Ρόμελ είχε διαρκώς στο προσκεφάλι του το βιβλίο του αντιπάλου του. Είναι καλό να έχουμε άποψη για ότι θέλουμε, είναι όμως καλό και να μελετάμε.
Όλα αυτά τα γράψαμε γιατί έχει πάντα μεγάλη σημασία να αναλύουμε προσεκτικά και να παίρνουμε υπόψη μας τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του κατεστημένου. Δεν τα γράψαμε ασφαλώς για να υπονοήσουμε ότι πρέπει να στοιχηθούμε όλοι πίσω από τον Μπάιντεν, δείχνοντας για παράδειγμα “κατανόηση” σε βήματα προς λάθος κατευθύνσεις ή αποφυγή επιδιόρθωσης “λαθών” που μπορεί να οδηγήσουν σε πόλεμο (Ουκρανία και Ιράν π.χ.), γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό (ακόμα και για τον ίδιο τον Μπάιντεν, αν εννοεί όσα λέει). Στο επόμενο άρθρο μας θα σταθούμε ιδιαίτερα στο Ουκρανικό αλλά και στα δύο “δίδυμα” λάθη της ευρωπαϊκής αριστεράς στον μεσοπόλεμο, την άκριτη υποταγή στις αστικές “αντιφασιστικές” δυνάμεις και στην “υπεραριστερή” εξίσωση των πάντων με τον φασισμό (αντίστοιχο κάπως του δικού μας “Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος”) που διευκόλυναν αμφότερα την άνοδο του Χίτλερ και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
(1) Ανάμεσα στο 1923 και το 1939, το γερμανικό και ευρωπαϊκό εργατικό και αριστερό κίνημα, έχοντας ήδη παραιτηθεί από την επιδίωξη να πάρει το ίδιο την εξουσία και να εφαρμόσει μια σοσιαλιστική πολιτική, ταλαντευόταν διαρκώς μεταξύ δύο συμμετρικών λαθών. Τη μία υπετάσσετο στις “αντιφασιστικές” αστικές τάξεις της ηπείρου, οδηγούμενο σε ήττες, όπως στον ισπανικό εμφύλιο (1936-39). Την άλλη εφήρμοζε “υπεραριστερή” πολιτική έναντι του ναζισμού. Το ΚΚ Γερμανίας χαρακτήριζε τους Σοσιαλιστές “σοσιαλφασίστες”, ψήφιζε εναντίον τους μαζί με τους ναζί στη Βαυαρία και έλεγε ότι μετά τον Χίτλερ θα έρθει στην εξουσία ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚ Τέλμαν. Τον Τέλμαν τον θυμούνται τώρα, εκτός από τους επαγγελματίες ιστορικούς, μόνο οι κάτοικοι της περιοχής κοντά στο μετρό Αεροπόρτ της Μόσχας, που βλέπουνκαθημερινά το άγαλμά του στην είσοδο του μετρό, όχι πολύ μακριά από το σημείο που έφτασαν τα γερμανικά στρατεύματα τον χειμώνα του 1941.
