«[Ανάκαμψη]Με περισσότερες και καλύτερες δουλειές, λιγότερες ανισότητες, καλύτερη ποιότητα εργασίας, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Μία ανάκαμψη η οποία θα θέσει την καταπολέμηση των διακρίσεων ως πρώτη προτεραιότητα»
Παρά τα όσα έχουν ειπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, δεν υπάρχει ασφαλέστερος δείκτης βελτίωσης της οικονομικής ευρωστίας της πλειονότητας του πληθυσμού, δημιουργίας και διατήρησης μιας – εύρωστης σχετικά – “μεσαίας εισοδηματικής τάξης” σε μια χώρα και ισομερέστερης διανομής του πλούτου, από την ισχύ των συνδικάτων. Δεν είναι μόνο ο Τζο Μπάιντεν που το παραδέχτηκε αυτό προσφάτως, προκύπτει από αλλεπάλληλες έρευνες και αναλύσεις, σε όλο τον κόσμο. Η συμμετοχή σε συνδικάτα αυξάνει άλλωστε και το επίπεδο πολιτικής συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, και είναι συνεπώς ουσιώδης παράγοντας εκδημοκρατισμού.
[Σύνδεσμος στο γράφημα], Πηγή: Unions’ Decline and the Rise of the Top 10 Percent’s Share of Income, βίντεο…
Ανάλογες μελέτες έχουν γίνει παγκοσμίως, και πρόκειται για παραδοχή που πλέον διατρέχει και μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος: παραδόξως το συνομολογούν και μελέτες του ΔΝΤ, άσχετα από το αν αυτό έχει την οποιαδήποτε επίδραση στην πολιτική του, όπως και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών του Μπιλ Κλίντον Λάρυ Σάμερς. Μελέτες επίσης έχουν δείξει πως στην κυριολεξία, κάθε εργαζόμενος που δεν συνδικαλίζεται σημαίνει λεφτά στην τσέπη του πλουσιότερου 10% στις προηγμένες οικονομίες.
Συσχέτιση (που δεν συνεπάγεται αναγκαστικά αιτιακή σχέση) έχει διαπιστωθεί και μεταξύ ανισότητας και αριθμών απεργιακών ή άλλων εργατικών κινητοποιήσεων στη Βρετανία:
Πηγή Scottish TUC
… Η μείωση του μεριδίου του ΑΕΠ που πηγαίνει στην εργασία, η άνοδος των ανισοτήτων ιδίως, αλλά όχι μόνο στις αναπτυγμένες χώρες, η μετάβαση σε μια μεταδημοκρατία μειωμένης κοινωνικής συμμετοχής, ο αποσυνδικαλισμός, είναι συνδεδεμένα και σχεδόν καθολικά φαινόμενα και τάσεις στο νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο σύστημα. Η απεργία και η εργατική κινητοποίηση είναι θεμελιώδης προκειμένου να έχουν οι εργαζόμενοι την οποιαδήποτε δύναμη πίεσης και άρα ισχύ απέναντι στους εργοδότες τους. Άλλωστε το δικαίωμα στην απεργία είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα κατά τον ΟΗΕ.
Ο νόμος για τα εργασιακά που ψηφίστηκε προ ημερών στη Βουλή, είναι ένα σχέδιο που εκμηδενίζει τη συνδικαλιστική ισχύ, και περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων στην ανακοίνωσή της για το εργασιακό νομοσχέδιο σημείωνε μεταξύ άλλων πως:
«…τα άρθρα 91, 93 και 95 [του νομοσχεδίου Χατζηδάκη] θέτουν ακόμα περισσότερα βάρη και νομοθετικούς περιορισμούς στο συνταγματικό δικαίωμα στην απεργία, το οποίο πλέον καθίσταται κενό περιεχομένου, αφού με τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς το 90% των απεργιών δεν πληρούν τις αυστηρές προϋποθέσεις του νόμου…»
Η ψήφιση του νομοσχεδίου είναι εκ των πραγμάτων λοιπόν, απόπειρα απομείωσης της εργασιακής διαπραγματευτικής δύναμης και μέσω αυτής, της αποδυνάμωσης της δημοκρατικής συμμετοχής και της περαιτέρω αύξησης των ήδη υψηλών ανισοτήτων στη χώρα μας. (Δεν είναι η πρώτη φορά πάντως που τα σχέδια της ΝΔ περιλαμβάνουν π.χ. την de facto κατάργηση του οκταώρου – παρόμοια σχέδια περιλάμβανε και το αντίστοιχο σχέδιο νόμου που είχε καταθέσει ο “Κόκκινος” Πάνος Παναγιωτόπουλος ως Υπουργός Εργασίας, τα οποία τότε είχαν αποκρουστεί…)
Για να σταματήσει η ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση και υποτίμηση της εργασίας στη χώρα μας, επείγει λοιπόν ο νόμος αυτός να καταργηθεί. Αλλά επείγει επίσης και η δραστική αναμόρφωση και αντικατάσταση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που κυριαρχεί στον Ελληνικό συνδικαλισμό, μετατρέποντάς τον από εργαλείο διεκδίκησης και αιχμή εκδημοκρατισμού, σε ένα ακόμα μηχανισμό πελατειακότητας. Η κατάσταση που διεκτραγωδούσε σε ρεπορτάζ του στο Press Project ο Θάνος Καμήλαλης το 2015, ισχύει στο ακέραιο και σήμερα αν δεν έχει επιδεινωθεί.
