Η “υπεροπτική αντιμετώπιση” της Δύσης έναντι των άλλων μελών της διεθνούς κοινότητας, την κατατάσσει “στην λανθασμένη πλευρά της ιστορίας”, υποστηρίζει σε βαρυσήμαντο άρθρο του ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, το οποίο αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του ρωσικού υπουργείου και αναδημοσιεύθηκε στη ρωσική εφημερίδα “Κομερσάντ”. Σε αυτό ο Σεργκέι Λαβρόφ καταγγέλλει τις χώρες της Δύσης για παράκαμψη του υπάρχοντος διεθνούς δικαίου προς όφελος μιας δικής τους έμπνευσης “παγκόσμιας τάξης βασισμένης σε κανόνες” και απόπειρα υποκατάστασης των κοινής αποδοχής διεθνών οργανισμών. Εκτιμά, δε, ότι η πολιτική των κυρώσεων και των πιέσεων δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα, διότι “οι σοβαρές χώρες, που σέβονται τον εαυτό τους, ποτέ δεν θα επιτρέψουν να τους μιλούν βάσει τελεσιγράφων και θα επιδιώκουν μόνο ισότιμο διάλογο για την εξέταση οποιουδήποτε ζητήματος”.
Το άρθρο του Σεργκέι Λαβρόφ, το οποίο συνιστά “μανιφέστο” εφ’ όλης της ύλης, έρχεται σε μία συγκυρία κατά την οποία ο επικφαλής της ρωσικής διπλωματίας εγκαταλείπει το έως τώρα χαμηλό προφίλ του στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα, καταλαμβάνοντας θέση στην πρώτη πεντάδα των υποψηφίων της “Ενιαίας Ρωσίας” στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, ενώ την ίδια στιγμή πολλαπλασιάζει τις προειδοποιήσεις προς τη Δύση, σε ύφος αυστηρότερο και από του προέδρου Πούτιν.
Η Δύση, κατά τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, θέλει να δείξει σαφώς σε όλους “ότι είναι όσο ποτέ ενωμένη και θα κάνει στις διεθνείς υποθέσεις μόνο ό,τι θεωρεί σωστό και τους άλλους, πρωτίστως τη Ρωσία και την Κίνα, θα τους εξαναγκάσει να ακολουθήσουν την υποδεικνυόμενη σε αυτούς γραμμή”. Για αυτό και στα έγγραφα που υιοθετήθηκαν στην Κορνουάλη και τις Βρυξέλλες, κατά τις εκεί συναντήσεις του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, προωθείται η αρχή της “παγκόσμιας τάξης βασισμένης σε κανόνες”, σε αντίβαρο “των γενικής ισχύος αρχών του διεθνούς δικαίου, που έχουν πρωτίστως κατοχυρωθεί στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ”.
Η νέα Ατλαντική Χάρτα, που υπεγράφη μεταξύ Βρετανίας και ΗΠΑ, “δεν περιέχει αναφορές στον ΟΗΕ ή τον ΟΑΣΕ, προσδιορίζοντας αυστηρά την προσήλωση της συλλογικής Δύσης στις υποχρεώσεις στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ως το μόνο ουσιαστική νόμιμο κέντρο λήψης αποφάσεων (όπως από το 2014 το έχει χαρακτηρίσει ο πρώην γ.γ. της Βορειοτλαντικής Συμμαχίας, Άντερς Φογκ Ράσμουσεν)”.
Σύμφωνα με τον Ρώσο υπουργό, οι κατηγορίες, που εκτοξεύονται εναντίον της Μόσχας για “επιθετική πολιτική”, αφορούν “στην αντίδρασή της στις εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές τάσεις στην πολιτική γειτονικών χωρών”, προφανώς την μη κατονομαζόμενη Οιυκρανία, “οι οποίες καταπιέζουν τα δικαιώματα των Ρώσων, όπως και άλλων εθνικών μειονοτήτων, ξεριζώνουν τη ρωσική γλώσσα, εκπαίδευση και κουλτούρα”, προσθέτοντας ότι “δεν αρέσει και το ότι η Μόσχα υπερασπίστηκε χώρες, οι οποίες κατέστησαν θύμα των δυτικών τυχοδιωκτισμών και υπέστησαν επίθεση της διεθνούς τρομοκρατίας έως της απειλής να χαθεί η κρατική τους υπόσταση, όπως συνέβη στη Συρία”.
“Αυξάνοντας τις κυρώσεις και παρεμφερή μέτρα παράνομης πίεσης σε κυρίαρχες κυβερνήσεις, η Δύση διαδίδει τον ολοκληρωτισμό στις διεθνείς υποθέσεις, τηρεί αυτοκρατορική, νεοαποικιακή στάση ως προς τις άλλες χώρες”, υποστηρίζει ο Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος χαρακτηρίζει “αδιέξοδη” την επιλογή της έξωθεν επιβολής “του μοντέλου δημοκρατίας”, που επιθυμεί η Δύση, διότι “στον κόσμο δεν υπάρχει ένας πολιτισμός – η Ρωσία, η Κίνα και άλλες μεγάλες δυνάμεις έχουν τη δική τους χιλιετή ιστορία, τις παραδόσεις, τις αξίες, τον τρόπο ζωής τους”.
Η διαμόρφωση ενός πολυπολικού κόσμου είναι γεγονός, κατά τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών και η αγνόησή του, “δεν θα φέρει πιο κοντά τη διευθέτηση όχι των επινοημένων, αλλά των πραγματικών προβλημάτων, για την αντιμετώπιση των οποίων απαιτείται διάλογος με αμοιβαίο σεβασμό με τη συμμετοχή των κορυφαίων χωρών του κόσμου και με υπολογισμό των συμφερόντων όλων των υπολοίπων μελών της διεθνούς κοινότητας”.
“Η συλλογική ιστορική Δύση, η οποία κυριάρχησε για διάστημα πεντακοσίων ετών επί των πάντων, δεν μπορεί να μην συνειδητοποιεί ότι εκείνη η εποχή φεύγει αναπόδραστα, ωστόσο θα ήθελε να διατηρήσει τις διολισθαίνουσες θέσεις, να φρενάρει τεχνητά την αντικειμενική διαδικασία σχηματισμού του πολυκεντρικού κόσμου”, εκτιμά ο Ρώσος υπουργός, που διαπιστώνει ότι η Δύση δημιουργεί “βολικά σχήματα, όπου δεν προσκαλούνται οι διαφωνούντες”, την ώρα, που υφίστανται τα γενικής αποδοχής πεδία συνομιλιών εντός του συστήματος του ΟΗΕ, όπου όμως, “εκφράζονται εναλλακτικές απόψεις, οι οποίες πρέπει να συνυπολογίζονται, να αναζητείται συμβιβασμός, ενώ σημαντικό για τη Δύση είναι να επιβεβαιώσει τους δικούς της “κανόνες””.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών υπενθυμίζει ότι το ΝΑΤΟ δεν τηρεί τις προφορικές υποσχέσεις, που είχαν δοθεί στη σοβιετική ηγεσία περί μη επέκτασης της Συμμαχίας προς Ανατολάς, αν και για τους Ρώσους είναι “αρχαία ιερή υποχρέωση η τήρηση του λόγου” και χαρακτηρίζει άκρως επικίνδυνη τη γραμμή “της επανεξέτασης της ιστορίας και των αποτελεσμάτων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, της ετυμηγορίας στη Δίκη της Νυρεμβέργης, το θεμέλιο της σύγχρονης τάξης πραγμάτων”, όπως και τη μη στήριξη από τη Δύση στον ΟΗΕ του ετήσιου ρωσικού ψηφίσματος “για το ανεπίτρεπτο της ηρωοποίησης του ναζισμού”.
Σύμφωνα με τον Λαβρόφ οι δυτικοί “κανόνες” “επιβουλεύονται όχι μόνο το διεθνές δίκαιο, αλλά και την ίδια τη φύση του ανθρώπου”, καθώς “σε σχολεία σειράς δυτικών χωρών πείθουν τα παιδιά στο πλαίσιο εκπαιδευτικών προγραμμάτων ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν αμφιφυλόφιλος”, ενώ “οι προσπάθειες υπεύθυνων πολιτικών να προστατεύσουν τα παιδιά από την επιθετική ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδα προσκρούουν σε επιθετικές διαδηλώσεις της “φωτισμένης Ευρώπης””. Κατά την άποψη του Ρώσου υπουργού “πραγματοποιείται επίθεση στα θεμέλια όλων των παγκόσμιων θρησκειών, στον γενετικό κώδικα των κομβικών πολιτισμών του πλανήτη”, καθώς “οι ΗΠΑ ηγήθηκαν της ευθείας κρατικής παρέμβασης στις υποθέσεις της Εκκλησίας, επιδιώκοντας ανοιχτά το σχίσμα στην παγκόσμια Ορθοδοξία, οι αξίες της οποίας αντιμετωπίζονται ως ισχυρό πνευματικό εμπόδιο στην οδό της φιλελεύθερης αρχής της απεριόριστης ανεκτικότητας”.
Κατά τον επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας, “την πολιτική της Ε.Ε. όλο και συχνότερα καθορίζει μια επιθετική ρωσοφοβική μειοψηφία, όπως επιβεβαιώθηκε πλήρως στη Σύνοδο της ΕΕ στις 24-25 Ιουνίου”, καθώς η πρωτοβουλία της καγκελαρίου Α.Μέρκελ και του προέδρου Ε.Μακρόν για μια συνάντηση με τον Β.Πούτιν, “θάφτηκε πριν προλάβει να γεννηθεί”, ενώ την ίδια στιγμή “ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η ΕΕ δεν προτίθενται να αλλάξουν την πολιτική τους για υποταγή άλλων περιοχών του κόσμου και διακηρύσσουν την αυτόκλητη πλανητική μεσσιανική τους αποστολή”.
Σε ό,τι αφορά στη Ρωσία, κατά τον Σεργκέι Λαβρόφ, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι βάση της πολιτικής της είναι πλέον “η γραμμή για αυτοδύναμη, ανεξάρτητη ανάπτυξη, η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, με ετοιμότητα όμως να προβαίνουμε σε συμφωνίες με ξένους εταίρους σε ισότιμη βάση”, αλλά και ότι θεωρεί ως “υστερική” την αντίδραση της Δύσης “στην υπεράσπιση από τη Μόσχα των δικαιωμάτων των Ρώσων μετά το αιματηρό κυβερνητικό πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014, που υποστηρίχθηκε από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.”. “Οι μονομερείς υποχωρήσεις του τέλους της δεκαετίας του 1990 έκτοτε δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν”, υπενθύμισε ο Ρώσος υπουργός τη φράση του προέδρου της χώρας Β.Πούτιν, χαρακτηρίζοντας “απολύτως περιθωριακό στρώμα της ρωσικής κοινωνίας”, εκείνους “τους “ασυμβίβαστους” αντιπάλους της ρωσικής εξουσίας, στους οποίους ποντάρει η Δύση”, γιατί “κινούνται ενάντια στην ιστορική συνέχεια του ρωσικού λαού”, ο οποίος μετά τις ταλαντεύσεις της δεκαετίας του 1990 έθεσε “το αίσθημα αυτοσεβασμού, της αξιοπρέπειας, της εθνικής υπερηφάνειας, της ανεξάρτητης σκέψης και ανοιχτός στον υπόλοιπο κόσμο σε ισότιμη, αμοιβαία επωφελή βάση” στα θεμέλια του δόγματος της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας τον 21ο αιώνα και “έχει μόνος την ικανότητα, χωρίς υποδείξεις εκτός των συνόρων να αποτιμήσει της ενέργειες της ηγεσίας του”.
Η Ομάδα των G20, που συνενώνει παλιές και νέες ηγέτιδες οικονομίες, συμπεριλαμβάνοντας τόσο τους G7, όσο και τους BRICS και τους ομοϊδεάτες τους, είναι κατά τη Ρωσία “φυσιολογικό πεδίο για κοινώς αποδεκτές συμφωνίες”, ενώ είναι ευνόητο ότι “ηγέτες πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν, όμως πρέπει να επιβεβαιώνουν το κύρος τους, προτείνοντας ιδέες, να έλκουν πίσω τους όχι με τελεσίγραφα, αλλά με την ισχύ της πειθούς”, για αυτό και η Μόσχα τάσσεται υπέρ της μεταρρύθμισης του θεσμού του Συμβουλίου Ασφ του ΟΗΕ, το οποίο “πρέπει να ενισχυθεί με χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, ώστε να παύσει η ανώμαλη υπερεκπροσώπηση της συλλογικής Δύσης σε αυτό το κορυφαίο όργανο των Ηνωμένων Εθνών”.
Κατά τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, “ανεξαρτήτως από οποιεσδήποτε φιλοδοξίες και απειλές, η χώρα μας θα ακολουθεί και στο εξής κυρίαρχη, ανεξάρτητη γραμμή στην εξωτερική πολιτική και ταυτοχρόνως θα προτείνει πάντοτε ενωτική ημερήσια διάταξη στις διεθνείς υποθέσεις στη βάση της πραγματικότητας της πολιτισμικής πολυμορφίας του σύγχρονου κόσμου”. Και ο Σεργκέι Λαβρόφ καταλήγει: “Θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε στη δημιουργία τέτοιας κουλτούρας διακρατικής συναναστροφής, η οποία θα βασίζεται στις ύψιστες αξίες της δικαιοσύνης και θα επιτρέπει και στις μεγάλες και στις μικρές χώρες να αναπτύσσονται ειρηνικά και ελεύθερα. Θα παραμείνουμε πάντοτε ανοιχτοί για έντιμο διάλογο με όλους, όσοι εκδηλώνουν αντίστοιχη ετοιμότητα προς αναζήτηση ισορροπίας συμφερόντων πάνω στο στέρεο, ακλόνητο θεμέλιο του διεθνούς δικαίου. Αυτοί είναι οι δικοί μας κανόνες”.
