Η σκηνή της πτώσης του πίνακα Πικάσο αντικατοπτρίζει και συμπυκνώνει όλη τη φιλοσοφία της διακυβέρνησης αυτής της χώρας εδώ και δύο χρόνια.
Κατ’ αρχάς (επειδή, ως γνωστόν, γλώττα λανθάνουσα κλπ.) αυτό που είχε πει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας εκ παραδρομής, είναι η πλήρης αλήθεια: δεν ενδιαφέρει η ουσία, αλλά η επικοινωνία. Στήθηκε ένα επικοινωνιακό σόου για τη μεγάλη επιτυχία της επανάκτησης των πινάκων, η οποία είχε προαναγγελθεί ήδη από το Φεβρουάριο από γνωστή φιλοκυβερνητική εφημερίδα και σχετικά με την οποία υπήρξαν νομοθετήσεις σχεδόν φωτογραφικές. Στο σόου πρωταγωνίστησε η Αστυνομία του κ. Χρυσοχοϊδη, το Υπουργείο Πολιτισμού έπαιξε ρόλο κομπάρσου και η Εθνική Πινακοθήκη, ιδιοκτήτρια των πινάκων και άμεσα ενδιαφερόμενη, έλαμψε δια της απουσίας της. Κρίμα, θα είχε ενδιαφέρον να δούμε την έκφραση της κ. Λαμπράκη-Πλάκα ή όποιου εκπροσώπου της τη στιγμή της πτώσης…
Η σκηνή είναι επίσης χαρακτηριστική της διαχείρισης όποιων αξιών-πνευματικών, καλλιτεχνικών, κοινωνικών. Η ευθύνη τους ανατίθεται εν λευκώ στην Αστυνομία, στα χέρια της οποία εναποτίθενται τα πανεπιστήμια, οι διαδηλώσεις, οι πρόσφυγες, η ελεύθερη ή υπό όρους κυκλοφορία των πολιτών, η πρόσβασή τους σε διάφορα σημεία, η φύλαξη του επανευρεθέντος Πικάσο. Όλες αυτές οι αξίες έχουν σχετική σημασία: η εξουσία της Αστυνομίας επ’ αυτών είναι άνευ όρων και αδιαμφισβήτητη, υπεράνω των ίδιων των αξιών. Κάθε απόπειρα διαμαρτυρίας ή ελέγχου της εξουσίας αυτής, αντιμετωπίζεται καχύποπτα, επιθετικά και με θράσος και σκαιότητα από τον αρμόδιο υπουργό. Όταν, σε περιπτώσεις ακραίες, τα περιστατικά βγάζουν μάτι ή όταν (καλή ώρα) το ρεζιλίκι είναι διεθνές και η κατακραυγή είναι εκκωφαντική, γίνεται και μια ΕΔΕ (βλέπε λήμμα: κωλοσφούγγιον, το). Όπως εγράφη ευφυώς, προφανώς το ΕΔΕ προέρχεται εκ του “Ε, ΔΕν έγινε και τίποτα!” Όποιος αμφιβάλλει περί αυτών, δεν έχει παρά να ανατρέξει στο πόρισμα της Επιτροπής Αλιβιζάτου (όχι ακριβώς ακραιφνούς αριστερού): αυτό που ετάφη από τον υπουργό με όλες τις τιμές, και ανεσύρθη τυχαία μήνες μετά, για να υποβαθμιστεί με κάθε τρόπο και να σταματήσει κάθε συζήτηση περί αυτού.
Τις λεπτομέρειες περί του τελάρου του πίνακα, του τι συνέβη μετά την κλοπή και αν και πώς αυτό αποκαταστάθηκε, θα της αφήσω στους καθ’ ύλην αρμόδιους. Αυτά πάντως που ακούγονται και γράφονται είναι ανατριχιαστικά, αγγίζουν και υπερβαίνουν τα όρια του βανδαλισμού. Ελπίζω και εύχομαι να μην αληθεύουν.
Διαισθάνομαι πως και αυτό το θέμα, όπως και όλα τα άλλα, θα υποβαθμιστεί συμπτωματικά από μεγάλη μερίδα του παραδοσιακού Τύπου. Όμως αυτό λίγο βοηθάει. Το πάρτυ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καλά κρατεί, η χλεύη και ο εξευτελισμός κορυφώνονται, το γέλιο, πανίσχυρο όπλο και μεγάλο φάρμακο (επιβεβαιώνοντας το παλαιό σύνθημα που γραφόταν στους τοίχους) έχει ήδη θάψει τους αμόρφωτους, ακαλαίσθητους, άπονους και αναίσθητους, θρασείς, ανίκανους αλλά και ανόητους, που ασκούν την εξουσία. Εννοείται πως, παρόλο το νέο φιάσκο, ουδείς θα παραιτηθεί. Είναι πλέον φανερό πως αυτό δεν είναι σύμπτωση, αλλά δόγμα: κάντε το κορόιδο, σε λίγες μέρες όλα θα ξεχαστούν ή θα σκεπαστούν από το επόμενο φιάσκο, αν κάποιος παραιτείτο υπό το βάρος των ευθυνών του θα έπρεπε να τον ακολουθήσουν σχεδόν όλοι.
Σχετικές, λοιπόν, όλες οι αξίες. Σχετικά, αναχρονιστικά και παρωχημένα τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, αλλά και οι πολιτικές (υπό το πρόσχημα του κορονοϊού), το δικαίωμα επιβίωσης των καλλιτεχνών των οποίων η δραστηριότητα ανεστάλη (σχεδόν απαγορεύτηκε) επί μήνες και που ακόμα και σήμερα δεν ξέρουν αν και με ποιους όρους θα μπορέσουν να εργαστούν το φθινόπωρο, το δικαίωμα των νέων στη δωρεάν παιδεία, στην αδογμάτιστη μόρφωση παρόλες τις αποψάρες της θεούσας υπουργού. Σε περίπτωση αντιρρήσεων ή διαμαρτυρίας, θα παρέμβει δυναμικά η Αστυνομία. Και αν κάποια από αυτές τις άξιες, από απροσεξία, ανοησία η επιδεικτική αδιαφορία, γλιστρήσει και πέσει στο πάτωμα, ουδέν πρόβλημα: και πάλι η Αστυνομία, θα την αδράξει με άτσαλα, ιδρωμένα, ακάλυπτα, ασεβή χέρια για να την ξαναστήσει όπως-όπως, και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αυτό θα συμβαίνει μέχρι να τους σταματήσει η κραυγή και η απαίτηση: “Κάτω τα χέρια!”. Αν υπάρξει…
Υ.Γ. Αν αυτό συνέβη σε μια συνέντευξη τύπου σε πίνακα του Πικάσο, ανατριχιάζω στη σκέψη του πώς θα αφαιρεθούν τα ευρήματα της Βενιζέλου.
