Ο Αύγουστος για άλλη μία φορά αποδεικνύεται καυτός για την ευρύτερη Μέση Ανατολή και διά αυτής για τον κόσμο. Τις τελευταίες ημέρες και ενώ οι διαπραγματεύσεις για την συμφωνία σχετικά με τα πυρηνικά του Ιράν δείχνουν να έχουν κολλήσει, μια ακολουθία γεγονότων έχει πυροδοτηθεί η οποία σπρώχνει τις συνθήκες προς τον πόλεμο – για ακόμα μία φορά.
Το Ισραήλ το προηγούμενο διάστημα προέβη σε σειρά παρανόμων στρατιωτικών ενεργειών στην Συρία, εναντίον μαχητών προσκείμενων στο Ιράν, οι οποίοι βρίσκονταν νομίμως στο έδαφος της χώρας αυτής. Το Ισραήλ έχει επιλέξει εδώ και χρόνια να επιτίθεται στα συριακά εδάφη εναντίον Ιρανών στρατιωτών και μαχητών της Χεζμπολάχ, χωρίς να μεταφέρει τις συγκρούσεις στον Λίβανο ή εναντίον του Ιράν απευθείας. Επίσης έχει στραφεί εναντίον τάνκερ ιρανικών συμφερόντων.
Η απάντηση φαίνεται ότι ήρθε μέσα από μια επίθεση στο ισραηλινών συμφερόντων πλοίο Mercer, με την χρήση μη επανδρωμένου αεροσκάφους, η οποία προκάλεσε το θάνατο ενός πολίτη της Ρουμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Ημιεπίσημες πηγές από πλευράς Ιράν φάνηκε αρχικά να αναλαμβάνουν την ευθύνη για το χτύπημα, παρότι επισήμως η Τεχεράνη έσπευσε αμέσως μετά να διαψεύσει οποιαδήποτε ανάμειξη.
Με βάση το γεγονός αυτό οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ και φυσικά του Ισραήλ ξεκίνησαν μια εκστρατεία στοχοποίησης εκ νέου του Ιράν προειδοποιώντας εμμέσως πλην σαφώς για πολεμική εμπλοκή.
Η επίθεση στο Mercer δεν είναι τυχαίο ότι ανησυχεί τόσο το Ισραήλ: μπορεί το τελευταίο να διατηρεί συντριπτική αεροπορική υπεροχή, ωστόσο δεν δείχνει ικανό να ανταποκριθεί στην ιρανική ικανότητα να καταφέρνει χτυπήματα σε διαφορετικά θέατρα επιχειρήσεων, μέσω είτε συνδεομένων με το Ιράν οργανώσεων, είτε με φτηνά αλλά θανατηφόρα μέσα, όπως είναι τα μη επανδρωμένα οχήματα, παραδοσιακές, παλιές θαλάσσιες νάρκες, μίνι υποβρύχια ή άλλα αντίστοιχα μέσα. Κυρίως δε, δυσκολεύεται να ανταποκριθεί σε επιθέσεις από την θάλασσα.
Επιπλέον, το Ισραήλ έχει μια ακόμα πηγή ανησυχίας: η λιβανική Χεζμπολάχ αναπτύσσει με ταχύτητα πυραύλους ακριβείας, σε κλίμακα ικανή να υπερφορτώσει και εν τέλει να υπερκεράσει την αντιαεροπορική του άμυνα, τον Σιδερένιο Θόλο. Μέχρι τώρα, η καταστροφική κρίση στον Λίβανο δεν φαίνεται να υπονομεύει τις δυνατότητες της Χεζμπολάχ, ενώ αντιθέτως, το Ισραήλ, το οποίο δεν έχει μεταφέρει τις συγκρούσεις στο έδαφος του Λιβάνου, ώστε να αποφύγει έναν συνολικό πόλεμο, καλείται να αποφασίσει ποιο είναι το όριο μετά το οποίο θα πρέπει να αναλάβει και στρατιωτική δράση.
Ενόψει όλων αυτών, μια συνολική πολεμική εμπλοκή εναντίον του Ιράν, με τις ΗΠΑ στην προμετωπίδα θα αποτελούσε δώρο Θεού για το Ισραήλ – ή τουλάχιστον αυτό εκτιμούν στο Τελ Αβίβ. Ωστόσο, η απόφαση αποδεικνύεται πολύ δύσκολη για κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ. Το Ιράν έχει καταδείξει ότι το εννοεί πως οποιαδήποτε επίθεση εναντίον του θα απαντηθεί με συνολική ανάφλεξη σε όλη την ευρύτερη Μέση Ανατολή, ενώ στο βάθος και η Ρωσία θα κληθεί να πάρει θέση.
Επιπλέον και πέρα από τον κίνδυνο γενικού πολέμου, ο οποίος θα επικαθορίσει όλη την προεδρία Μπάιντεν και θα εγκλωβίσει εκ νέου τις ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή για πολλές δεκαετίες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει να σταθμίσει δύο ακόμη συνθήκες: η πρώτη είναι ότι η πλήρης κυριαρχία των “σκληρών” της Ισλαμικής Δημοκρατίας επιτρέπει, εφόσον υπάρξει συμφωνία στην Βιέννη για το πυρηνικό πρόγραμμα, να περάσει πιο εύκολα στο εσωτερικό του Ιράν η συμφωνία, αλλά και να υποστηριχθεί συνολικά από το εκεί κατεστημένο, σε σχέση με μια κυβέρνηση μεταρρυθμιστών.
Η δεύτερη είναι ότι ενδεχομένως θα μπορούσαν οι ΗΠΑ μέσω των συμμάχων τους να εμπλέξουν τους Ταλιμπάν σε έναν πόλεμο φθοράς εναντίον του Ιράν, δίνοντας μια στρατιωτική υπεργολαβία απέναντι σε έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο, αποφεύγοντας μια ευθεία σύγκρουση.
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω σταθμίζονται όσο μιλάμε. Οι πιέσεις για πόλεμο εναντίον του Ιράν ή τουλάχιστον για στρατιωτικά πλήγματα εναντίον του είναι σημαντικές. Θα δούμε αν ο πρόεδρος Μπάιντεν θα επιμείνει στην ρεαλιστική του γραμμή ή θα διαβεί τον Ρουβίκωνα προς έναν πολύ μεγάλο πόλεμο.
