Έπρεπε να συμπληρωθεί μια βδομάδα δασικών πυρκαγιών, με αρκετές εστίες, και κυρίως εκείνη της Βόρειας Εύβοιας, να συνεχίζουν να καίνε σχεδόν ανεξέλεγκτες για όγδοο 24ωρο, ώστε να καταφέρει η κυβερνητική μας ηγεσία να συνομιλήσει χθες με τους Ρώσους ομολόγους της, απευθύνοντας μια πρωτοφανή και αγωνιώδη έκκληση για πυροσβεστική βοήθεια.

Μάλλον ποτέ ξανά στα χρονικά των ελληνορωσικών σχέσεων δεν είχαν συνομιλήσει τηλεφωνικά την ίδια ημέρα ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών και ο αναπληρωτής του με τους Ρώσους ομολόγους τους, σε μια προσπάθεια να βρεθεί το ταχύτερο, να παραχωρηθεί, αλλά και να προβληθεί δεόντως στην οργισμένη κοινή γνώμη της Ελλάδας η προσπάθεια αναζήτησης και η παροχή πρόσθετης βοήθειας σε εναέρια πυροσβεστικά μέσα από τη Ρωσία.

Ως γνωστόν, είναι συχνότερο η ρωσική πτυχή της εξωτερικής μας πολιτικής να αντιμετωπίζεται όχι ως ουσιώδης παράμετρος της πολυδιαφημισμένης διπλωματικής “πολυμέρειας”, αλλά ως μέρος μιας επικοινωνιακής διαχείρισης για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους, καθώς η φωτογράφιση με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, άλλοτε και τους Πατριάρχες Μόσχας, με φόντο το Κρεμλίνο και τον Μόσκοβα, φέρνει παραδοσιακά στην Ελλάδα ψήφους, παρά τις πολυετείς προσπάθειες ρωσοφοβικών χωρών και δυνάμεων να αλλάξουν αυτά τα μακραίωνα δεδομένα.

Μάλιστα ήταν τόση η σπουδή στις τελευταίες συνομιλίες, που αρχικώς ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δημοσιοποιούσε ότι η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε ένα δεύτερο πυροσβεστικό αεροσκάφος Beriev-200, αίτημα που ταυτίστηκε με τις απεγνωσμένες εκκλήσεις απλών ανθρώπων και ειδικών όλες τις τελευταίες ημέρες, ενώ τελικά η Ρωσία είχε διαθέσιμα και μας παραχωρεί άμεσα δύο πυροσβεστικά θηρία Ilyushin-76 και δύο ελικόπτερα Mi-8.

To έκτακτο αίτημα για βοήθεια των Κυριάκου Μητσοτάκη και Νίκου Δένδια προς τους Μιχαήλ Μισούστιν και Σεργκέι Λαβρόφ διαβιβάστηκε πάραυτα στον Ρώσο πρόεδρο, με προσωπική απόφαση του οποίου, όπως ανακοινώθηκε, βρέθηκαν και παραχωρούνται οι ρωσικές εφεδρείες στις μονάδες αεροπυρόσβεσης, οι οποίες στέλνονται στην Ελλάδα μαζί με μερικές δεκάδες προσωπικό εξυπηρέτησης τη στιγμή, που η ίδια η Ρωσία αντιμετώπιζε σήμερα 176 ενεργές πυρκαγιές.

Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, απομένει η επίλυση κάποιων τεχνικών διευθετήσεων, όπως οι θεωρήσεις εισόδου, που θα δοθούν στα ρωσικά πληρώματα των εναέριων μέσων πυρόσβεσης και τις ομάδες υποστήριξης, αλλά κυρίως οι άδειες διέλευσης των δύο Ilyushin-76 και του μεταγωγικού αεροσκάφους Antonov-124 (Ruslan), που θα μεταφέρει τα δύο ελικόπτερα Mi-8. Άνευ (ρωσοφοβικού) απροόπτου, κρίνεται ότι τα ζητήματα αυτά είναι υπόθεση ωρών και θα διευθετηθούν άμεσα ώστε να προσγειωθούν εντός της ημέρας σε ελληνικό έδαφος τα ρωσικά αεροσκάφη.

Παραμένει απορίας άξιο γιατί είχε τόσο υποεκτιμηθεί ο υψηλότατος κίνδυνος για μεγάλες πυρκαγιές στην Ελλάδα, που παραμένει δυστυχώς ακόμη υπαρκτός, όταν ήταν μάλλον γνωστό και προβλέψιμο ότι θα υπάρξουν παρατεταμένες περίοδοι πρωτοφανούς καύσωνα, που θα ξεπερνά τους +45^ο C. Γιατί δηλαδή μισθώθηκε μόνο ένα μεγάλο εναέριο μέσο, όπως το Beriev-200, την περασμένη άνοιξη από την Πολιτική μας Προστασία, αλλά και γιατί δεν αναθεωρήθηκαν εγκαίρως οι αρχικές (λανθασμένες) εκτιμήσεις, όταν πλέον κατέστη απολύτως σαφές – εντός ωρών, ας υποθέσουμε, και όχι πολύ πριν από το ταυτόχρονο ξέσπασμα πολλών πυρκαγιών – ότι ο όποιος ελληνικός μηχανισμός πυρόσβεσης αδυνατεί να ανταπεξέλθει και απειλούμαστε με δασικές απώλειες μεγέθους “Σιβηρίας”, οι οποίες ήδη ανέρχονται κοντά στο ένα εκατομμύριο στρέμματα, χωρίς δυστυχώς να έχει τελειώσει η περίοδος δασοπυρόσβεσης. Όσο αναλογίζεται κανείς την τραγική κατάσταση, που αντιμετωπίζουν πολλοί πρακτικά αβοήθητοι συμπολίτες μας, τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται: Πού είναι η έγκαιρη και ουσιαστική αλληλεγγύη από τις πυροσβεστικές υποδομές των πολυάριθμων “συμμάχων” μας στο “παντοδύναμο” ΝΑΤΟ και στον εν πολλοίς εικονικό πανευρωπαϊκό μηχανισμό πολιτικής προστασίας; Γιατί τόσο καθυστερημένα και με τόση φειδώ παραχωρήθηκε η βοήθεια; Γιατί δεν υπήρξε τάχιστα επίταξη όλων των δυνατοτήτων εντός της χώρας, επιστράτευση εθελοντών και πυροσβεστικών μέσων οποιασδήποτε προέλευσης;

Το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να καταφύγει στο χαρτί της “ρωσικής βοήθειας” για να διασώσει, έστω και επικοινωνιακά, ό,τι καταστράφηκε και συνεχίζει να καταστρέφεται από τις πυρκαγιές, προφανώς προκαλεί τεράστια αναστάτωση σε όσους έχουν επενδύσει (κυριολεκτικά) εκατομμύρια στη δημιουργία ρωσοφοβικού κλίματος (και) στην Ελλάδα. Γιατί ένα και μόνο Beriev-200, με την κοινώς αναγνωρισμένη αποτελεσματικότητά του, κατόρθωσε να βελτιώσει ταχύτατα τη δημόσια εικόνα της Ρωσίας, φαινόμενο που θα πολλαπλασιαστεί όταν και τα υπόλοιπα ρωσικά αεροσκάφη αναλάβουν έργο και κατορθώσουν να εξαφανίσουν με τον όγκο τους τις εστίες φωτιάς, που συνεχίζουν να καίνε ή αποτρέψουν νέες μεγάλες πυρκαγιές κατά το διάστημα, που θα παραμείνουν στη χώρα μας. Ένα και μόνο Beriev-200, μεταξύ άλλων, υπενθύμισε σε ευρύτατα στρώματα λαού, αλλά και της κυρίαρχης ελίτ μας, ότι τα ελληνικά συμφέροντα τίποτε κοινό δεν μπορεί να έχουν με τη στοχευμένη επιδείνωση των σχέσεων με τη Ρωσία, την οποία επιδιώκουν επιμόνως και πετυχαίνουν εν πολλοίς οι ΗΠΑ και οι πιο πιστοί τους ακόλουθοι στην Ε.Ε. και πέριξ. Και ότι η Ρωσία, παρά τις απελάσεις, τις ύβρεις, την αρνητική προπαγάνδα και τις κυρώσεις των τελευταίων ετών, στις οποίες είτε συμμετέχει, είτε κάποτε πρωταγωνιστεί η χώρα μας, παραμένει μια δύναμη αποτελεσματική και ιστορικά φιλική προς τη χώρα, η οποία όχι μόνο μπορεί να μας “ξελασπώσει” σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά αποδεικνύει με μια σειρά σταθερές τοποθετήσεις της ότι δεν παίζει εις βάρος μας παιχνίδια με τρίτες χώρες, με τις οποίες έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσει πολύ καλύτερα και δραστικότερα τις σχέσεις της, όπως η Τουρκία, στην οποία επίσης παρασχέθηκε βοήθεια με εναέρια πυροσβεστικά μέσα, όταν πολύ νωρίτερα από εμάς τη ζήτησε.

Δεν λείπουν βέβαια και οι φανατικοί καλοθελητές, που για δικούς τους λόγους ήδη διατύπωσαν την εξωφρενική θεωρία ότι “μας καίνε οι Ρώσοι” για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Και είναι προφανές ότι με τη βοήθεια πικραμένων πρεσβειών και υπηρεσιών, που ανησυχούν για τις “επενδύσεις” τους, παρόμοιες απόψεις θα αναδιατυπωθούν το επόμενο διάστημα, επιδιώκοντας να μας αποδείξουν ότι οι Ρώσοι “διεισδύουν”, “εισβάλλουν επικοινωνιακά”, “ασκούν δόλια πυροσβεστική διπλωματία”, “διασπούν την Ε.Ε.”, όπως ακριβώς μαθαίναμε ότι πράττουν όταν, για παράδειγμά, τέτοιες ημέρες πέρυσι άρχιζαν την παραγωγή του πρώτου ρωσικού εμβολίου Sputnik-V και επιχειρούν, όπως όλες οι χώρες και οι εταιρείες του κόσμου, να συνάπτουν εμπορικές και οικονομικές σχέσεις και να προωθούν κάποια προϊόντα ρωσικής τεχνολογίας, που είναι αποδεδειγμένα και αποτελεσματικά και πολύ οικονομικότερα άλλων διεθνών αναλόγων τους…

Η συζήτηση αυτή είναι αναπόφευκτο να επανέλθει στο τραπέζι, καθώς έχοντας χάσει μέσα σε μερικές ημέρες μέγα μέρος της δασικής κάλυψης της χώρας, η ολοφάνερα διαλυμένη και κατάκοπη από μνημόνια και οικονομική κρίση Πυροσβεστική Υπηρεσία μας, όπως και η ελληνική κοινή γνώμη αναζητώντας τις ευθύνες για άλλη μια οικολογική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή θα αναλογιστεί πόσα θα μπορούσαν να έχουν περισωθεί, αν είχαν έγκαιρα καταρριφθεί οι όποιοι φραγμοί και ήδη δρούσαν στη χώρα μας, εκτάκτως ή μονίμως, το Ilyushin-76, όπως το 1998, ώστε να ρίχνει μεμιάς 42 τόνους νερού στις εστίες, όσο 8-10 μικρότερα πυροσβεστικά αεροσκάφη, ή το Beriev-200, όπως το 2007, που ρίχνει μεμιάς 12 τόνους, τρεις-τέσσερις φορές περισσότερο από μικρότερα αεροσκάφη και αναπτύσσει διπλάσια ταχύτητα από εκείνα.

Μάλιστα όπως θυμούμαστε σκαλίζοντας παλαιότερα δημοσιεύματα, λίγο πριν επέλθει η βύθιση των μνημονίων, η Πυροσβεστική Υπηρεσία είχε εισηγηθεί το 2007 την αγορά δύο Beriev-200 και την αντικατάσταση των πεπαλαιωμένων Canadair CL-215 με τα εκσυγχρονισμένα CL-415, ενώ δεν έλειπαν τότε, όταν ακόμη υπήρχαν κάποια υπολείμματα αεροπορικής και εν γένει αμυντικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, μέχρι και σκέψεις συμμετοχής στην παραγωγή του Beriev-200, που είναι σήμερα το μεγαλύτερο αμφίβιο πυροσβεστικό αεροσκάφος στον κόσμο και μπορεί εύκολα να μετατρέπεται σε πολλαπλών χρήσεων με την αφαίρεση των δεξαμενών νερού και να καλύπτει και άλλες αεροπορικές ανάγκες.

Έκτοτε, βέβαια, άλλαξαν αρκετά πράγματα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον κόσμο, αν και η ανάγκη για τη γρήγορη και αποτελεσματική κατάσβεση πυρκαγιών και η διάσωση του εναπομείναντος φυσικού πλούτου παραμένει όσο ποτέ ισχυρή και αποτελεί μάλλον όρο επιβίωσης της ραγδαία ερημοποιούμενης χώρας μας.

Παρακολουθώντας την εξωτερική πολιτική μας να παραδέρνει τα τελευταία χρόνια χωρίς μπούσουλα και να δίνει την εντύπωση ότι (ανεξαρτήτως κομμάτων εξουσίας) οι χειριστές της διαγκωνίζονται ποιος θα αποδειχθεί «βασιλικότερος του βασιλέως», αναρωτιόμαστε γιατί δεν αξιοποιούμε τις σημαντικές επενδύσεις και τα πρόσφατα ασυνήθιστα “ανοίγματα” σε τομείς, που άλλοτε δεν αγγίζαμε και δεν ζητούμε στήριξη σε τέτοιες δραματικές στιγμές από όσους εμείς έχουμε σε ανύποπτο χρόνο και για ανύποπτους λόγους στηρίξει; Γιατί δηλαδή δεν ζητάμε να παρέμβουν στην αμερικανική και τις άλλες ΝΑΤΟϊκές ηγεσίες οι “δημοκράτες” φίλοι της Ελλάδας και να λειτουργήσουν ως “πολλαπλασιαστής ήπιας ισχύος” οι παρ’ ολίγον (ή για κάποιους, εν ενεργεία) πρόεδροι της Βενεζουέλας Χουάν Γουαϊδό και της Λευκορωσίας Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια, ώστε να σωθεί με σαρωτική πυροσβεστική βοήθεια η κοιτίδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας από τις καταστροφικές πυρκαγιές;