Σε αντικείμενο μελέτης από την επιστήμη (όχι της οικονομίας, αλλά της ψυχολογίας) τείνει να μετατραπεί η στάση των εργοδοτών την τελευταία δεκαετία της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης.
Κυριολεκτικά πριονίζοντας το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται, πολλοί εργοδότες είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αναζητούν εργαζόμενους με προσόντα, εξειδικευμένους, αλλά παράλληλα φθηνούς, γενικών καθηκόντων, αναλώσιμους και αντικαταστάσιμους.
Έτσι, μέσα από έναν παραμορφωτικό κοινωνικό καθρέφτη θεώρησαν ότι θα μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία.
Όπως αποτυπώνεται στην Έρευνα Προοπτικών Απασχόλησης της εταιρείας ManpowerGroup, 760 Έλληνες εργοδότες καταγράφουν συγκρατημένες προοπτικές προσλήψεων για το χρονικό διάστημα από τον Οκτώβριο έως και τον Δεκέμβριο.
Μόλις το 20% των εργοδοτών αναμένει αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων, το 76% προβλέπει μείωση ή διατήρηση και οι συνολικές προοπτικές για την απασχόληση ανέρχονται σε +5%.
Η χώρα μας, καταλαμβάνει την 28η θέση σε 43 χώρες, στις οποίες ρωτήθηκαν συνολικά περίπου 45.000 εργοδότες.
Η Ελλάδα, βρίσκεται σε χαμηλότερη θέση σε σχέση με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες “πρώτης ταχύτητας”, αλλά και την Ρουμανία, την Τουρκία, την Κολομβία και την Κόστα Ρίκα…
Οξύμωρο σχήμα αποτελεί το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται αρκετές θέσεις ψηλότερα από την Ελβετία. Ωστόσο, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να θεωρηθεί αναμενόμενο, αν συνυπολογίσουμε ότι η οικονομία της Ελβετίας έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, ενώ σε ότι αφορά στην αγορά εργασίας δεν έχει υποστεί τριγμούς αντίστοιχους με την ελληνική, οι οποίοι οδήγησαν στην αύξηση της ανεργίας, την ανακύκλωση ανέργων, την αναντιστοιχία μεταξύ ζήτησης και προσφοράς εργασίας και την συμπίεση μισθών.
Παράλληλα, το 72% των Ελλήνων εργοδοτών δηλώνει ότι αντιμετωπίζει δυσκολία κάλυψης θέσεων εργασίας λόγω έλλειψης εξειδικευμένων ταλέντων.
Ωστόσο, τα οικονομικά κίνητρα όπως υψηλότεροι μισθοί (39%) και μπόνους (29%), ως μέσο προσέλκυσης βρίσκονται στις χαμηλότερες θέσεις των επιλογών για τις επιχειρήσεις, ενώ το 33% των εργοδοτών δηλώνει το οικονομικό ως το βασικότερο εμπόδιο εφαρμογής προγραμμάτων ανάπτυξης δεξιοτήτων.
Θεωρώντας, προφανώς, ότι “το τσάμπα είναι πιο γλυκό” και με την υποστήριξη των κυβερνήσεων, οι εργοδότες παρέβλεψαν μια λαϊκή ρήση και μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: “Η φτήνια τρώει τον παρά” και ο εργαζόμενος του ενός, είναι καταναλωτής του άλλου.
Έτσι ζητούν εργαζόμενους με προσόντα αλλά φθηνούς, έχουν ανάγκη την κατάρτιση αλλά δεν την πληρώνουν και διαμαρτύρονται για την πτώση του τζίρου…
Ο μέσος μισθός μειώθηκε μόνο πέρυσι κατά 10%, ενώ τρεις στους 10 εργαζόμενους αμείβονται πιο λίγο από τον κατώτατο.
Έως και σήμερα ο ΣΕΒ διεκδικεί μέσω της δικαστικής οδού τον διαχωρισμό κάθε επιδόματος που είναι συνδεδεμένο με τον κατώτατο μισθό, ο οποίος -σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα- ήδη υπολείπεται 180 ευρώ προκειμένου να φθάσει το όριο της φτώχειας.
Κάποιοι πιο… τολμηροί έκαναν την επανάσταση τους: Ποινή φυλάκισης σαράντα μηνών χωρίς αναστολή, επέβαλε το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Χανίων σε εργοδότη, για εκβιασμό εργαζομένων κατ’ εξακολούθηση. Η υπόθεση είχε αποκαλυφθεί το 2015, όταν υπάλληλοι σε επιχείρηση παροχής υπηρεσιών καθαριότητας, έκαναν έγγραφη καταγγελία στο Εργατικό Κέντρο της πόλης, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, αφού τους κατέβαλε κανονικά τα οφειλόμενα, στη συνέχεια τις εκβίαζε για να του επιστρέψουν μέρος του μισθού τους.
Ακόμα χειρότερα, εξαιτίας της εντατικοποίησης της εργασίας και της πλημμελούς εφαρμογής των απαιτούμενων μέτρων ασφαλείας, όπως καταγγέλλουν τα συνδικάτα, τις τελευταίες μέρες σε ολόκληρη τη χώρα τρεις εργαζόμενοι έχουν χάσει τη ζωή τους και ένας έχει τραυματιστεί σοβαρά.
