Στη βιτρίνα κρέμεται ένα μπουφάν patchwork, γεμάτο χρώματα. Όπως λένε και οι Άγγλοι είναι τόσο “eye-catching” (τραβά την προσοχή) που θα σε κάνει να κόψεις ταχύτητα και να σταθείς μπροστά στη βιτρίνα του Djammaba, εκεί που η Βεΐκου συναντά την Ακτή Ελεφαντοστού.
Djammaba σημαίνει “κοσμοσυρροή” στην τοπική διάλεκτο Μπαμπάρα. Ιδιοκτήτης και οικοδεσπότης σε αυτή τη μικρή μπουτίκ με χρώμα και άρωμα Αφρικής είναι ο Μούσα Σανγκαρέ που, όπως μας λέει, θέλει να μυήσει τους Αθηναίους στην κουλτούρα της χώρας του και της ηπείρου του.
“Επέλεξα το Κουκάκι, γιατί είναι μια συνοικία που μου αρέσει. Έχει μια πολυπολιτισμικότητα που μου ταιριάζει. Βέβαια είναι μία από τις πιο τουριστικές περιοχές της Αθήνας και άρα ήταν μια καλή και επιχειρηματικά σωστή ιδέα. Δεν ήθελα να είμαι μακριά από το κέντρο αλλά ούτε και μακριά από τις περιοχές με έντονο μεταναστευτικό πληθυσμό, όπως η Κυψέλη. Το Κουκάκι αισθάνομαι ότι είναι κάπου στη μέση για όλους. Και φυσικά είναι δίπλα στην Ακρόπολη”.
Ο Μούσα Σανγκαρέ είναι επίσης ο πρόεδρος της κοινότητας της Ακτής Ελεφαντοστού στην Ελλάδα. Μια κοινότητα που αριθμεί πάνω κάτω 500 μέλη, αλλά συνεχώς μεγαλώνει…
“Μεγαλώνουμε, τώρα πια όλοι όλοι έχουμε παιδιά, πολλά παιδιά. Η κοινότητα υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά το κύμα φυγής από την πατρίδα μου αυξήθηκε μετά το 2010 με τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο”.
“Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα συνειδητοποίησα αμέσως πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση εδώ για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ήθελα κάτι να κάνω. Ενεργοποιήθηκα στην κοινότητα, έβαλα υποψηφιότητα και με εξέλεξαν. Είμαι τρία χρόνια πρόεδρος. Στόχος μας είναι βοηθάμε τα μέλη που ζουν εδώ χρόνια αλλά και τους νεοφερμένους. Παρέχουμε βοήθεια για την καλύτερη ενσωμάτωση των μελών μας στην ελληνική κοινωνία, για την εύρεση εργασίας. Προσφέρουμε επίσης νομική βοήθεια, ψυχολογική υποστήριξη και πάνω από όλα προωθούμε την κουλτούρα μας”.
Η μικρή και τόσο ταξιδιάρικη μπουτίκ Djammaba έκανε εγκαίνια πριν από έναν χρόνο, με πανδημία, μάσκες, αντισηπτικά και περιοριστικά μέτρα.
“Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει, αλλά ήθελα κάτι να κάνω. Δεν είχα ιδέα πόσο θα διαρκούσε το λοκντάουν, έχασα χρήματα, αλλά δεν έχασα την ελπίδα. Παράλληλα έκανα κάτι άλλο, για να συντηρώ το κατάστημα και να πάω κόντρα στο πανδημικό σοκ. Δεν το έχω μετανιώσει, είμαι χαρούμενος που κάνω κάτι δημιουργικό. Μου αρέσει να βλέπω χαρούμενο κόσμο να μπαινοβγαίνει από το κατάστημα. Χαίρομαι με τη χαρά των άλλων. Είναι στάση ζωής”.
Στα ράφια και τις κρεμάστρες του Djammaba βρίσκεις ρούχα για όλες τις ηλικίες και τα φύλα, δίπλα σε τσάντες, παπούτσια και πολλά άλλα αφρικανικά αξεσουάρ. Όπως εξηγεί ο Μούσα, όλα τα προϊόντα του έρχονται από την Αφρική και τα έχει επιλέξει ο ίδιος.
“Όλα τα ρούχα είναι η δημιουργία ενός σχεδιαστή στην Ακτή Ελεφαντοστού. Και υπάρχουν και κάποια ρούχα από άλλες χώρες της Αφρικής. Στόχος μου είναι να στηρίξω τους τοπικούς παραγωγούς. Όταν φοράς κάτι αγορασμένο από το Djammaba, ταξιδεύεις στην Αφρική, αισθάνεσαι κάτι ιδιαίτερο πάνω σου. Πολλά από τα ρούχα που έχω στο κατάστημα είναι ρούχα που εμείς τα επιλέγουμε για πολύ συγκεκριμένες περιστάσεις, έχουν έναν συμβολισμό. Αυτό θέλω να το μεταδώσω στον έλληνα καταναλωτή, να τον κάνω να νιώσει όπως νιώθω εγώ, όταν φορώ αυτό το ρούχο”.
Η αγάπη του Μούσα για το καλό ρούχο ξεκίνησε από την παιδική ηλικία όπως μας λέει:
“Ως παιδί στην Ακτή Ελεφαντοστού έπαιζα κι εγώ ποδόσφαιρο στις αλάνες αλλά περνούσα πολλές ώρες σε ένα ραφείο ως μαθητευόμενος. Έφτιαχνα ρούχα και μου άρεσε πολύ να φοράω αυτά που έφτιαχνα εγώ ο ίδιος. Μου άρεσε να βλέπω καλοντυμένους ανθρώπους με πολύχρωμα ρούχα και σχέδια στους δρόμους. Στην Ελλάδα γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν είναι το ίδιο εξοικειωμένος με τη διαφορετικότητα, όσο είναι για παράδειγμα η κοινωνία της Γαλλίας. Είχα την ιδέα ότι θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σε αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας προωθώντας παράλληλα την αφρικανική κουλτούρα. Η Αφρική είναι σχετικά άγνωστη στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες”.
Η πελατεία είναι πιστή, αλλά και ενίοτε γκρινιάρα… με κατανόηση.
“Ο έλληνας καταναλωτής εκτιμά το Djammaba. Τους εκπλήσσει ένα κατάστημα με αυτό το εμπόρευμα στη γειτονιά. Εξάλλου, δεν υπάρχουν πολλά καταστήματα αυτού του είδους στην Αθήνα. Το μόνο τους παράπονο μπορεί να έχει να κάνει με τις τιμές μου αλλά τους εξηγώ τις ιδιαίτερες συνθήκες και δείχνουν κατανόηση. Δεν υπάρχει απευθείας πτήση από την Ακτή Ελεφαντοστού στην Ελλάδα. Το εμπόρευμα έρχεται πάντα μέσω Γαλλίας και η γραφειοκρατία είναι αδιανόητη”.
Δεν επέλεξα την Ελλάδα
Ο Μούσα Σαγκαρέ άφησε την Ακτή Ελεφαντοστού λόγω του πολέμου. Το ταξίδι της φυγής δεν είχε συγκεκριμένο τελικό προορισμό.
“Δεν επέλεξα την Ελλάδα. Όταν είσαι σε πόλεμο δεν έχεις επιλογές. Αρπάζεις απλά την πρώτη ευκαιρία. Και κάπως βρέθηκε στον δρόμο μου πρώτα η Κωνσταντινούπολη και μετά η Ελλάδα. Όχι δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση”.
“Στην Τουρκία δεν ήξερα κανέναν, δεν ήξερα τη γλώσσα. Μιλούσα μόνο γαλλικά και όχι αγγλικά. Μετά από δύο συλλήψεις για το τίποτα και την έλλειψη πολυπολιτισμικότητας αποφάσισα να φύγω. Ήθελα μια χώρα χοάνη, ανοικτή και η Ελλάδα ήταν μια καλύτερη επιλογή. Βέβαια και εδώ με συνέλαβαν. Πέρασα έναν χρόνο σε στρατόπεδο προσφύγων, βρήκα στην πορεία έναν δικηγόρο και κατάφερα να βρεθώ στην Αθήνα”.
Και τελικά πόσο διαφέρει η Αθήνα από το Αμπιτζάν αν και η μία πόλη από την άλλη απέχει περίπου 7.000 χιλιόμετρα με αυτοκίνητο;
“Έχει πλάκα, αλλά είναι μια αλήθεια για μένα. Οι Αθηναίοι πολλές φορές μου θυμίζουν τους συμπατριώτες μου στην Ακτή Ελεφαντοστού. Είναι το ίδιο χαλαροί με την ώρα, με τα ραντεβού. Όταν σε συναντούν στον δρόμο θα σε αγκαλιάσουν. Αυτό μου άρεσε από την αρχή στην Ελλάδα, γιατί είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που αγαπώ την επαφή. Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι η πατρίδα μου αλλά η Ελλάδα είναι πια μια δεύτερη πατρίδα για μένα”.
