Όταν δεν διαθέτουμε όλα τα στοιχεία για ένα έγκλημα και αναγκαζόμαστε να προβούμε σε λογικές υποθέσεις, αναρωτιόμαστε πρωτίστως: ποιον συμφέρει το έγκλημα;
Χθες στον Λίβανο συνέβη κάτι αντίστοιχο με τα Δεκεμβριανά μας του ’44: μια διαδήλωση πολιτών και δυνάμεων προσκειμένων στην Χεζμπολάχ, με αίτημα την αντικατάσταση του δικαστικού λειτουργού που ερευνά την φονική έκρηξη (εξόχως ύποπτη) στο λιμάνι της Βηρυτού πριν από ένα έτος, υπέστη επίθεση από ελεύθερους σκοπευτές, οι οποίοι πυροβόλησαν σε αόπλους πολίτες.
Οι επιτιθέμενοι φρόντισαν να επιδείξουν σύμβολα τα οποία παραπέμπουν στις ομάδες που έβαψαν μαζί με το Ισραήλ, τα χέρια τους στο αίμα της Σάμπρα και της Σατίλα και που διαδραμάτισαν αντιδραστικό ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου – συντηρητικοί Χριστιανοί κτλ.
Αυτά, σε μια χώρα η οποία αντιμετωπίζει οικονομική κατάρρευση, έλλειψη ενέργειας, διατροφική κρίση, ενδημική διαφθορά, κυβερνητική κρίση, παραβιάσεις κυριαρχίας από το Ισραήλ και πολλά δεινά ακόμα. Σε αυτό το πλαίσιο ωστόσο, η Χεζμπολάχ, το μεγάλο πρόβλημα για το Ισραήλ, δείγμα ότι παρότι στοχοποιείται για κάθε ύποπτο και μη περιστατικό διατηρεί ή και αυξάνει την δημοφιλία της. Τελευταίο περιστατικό, η συμφωνία της με το Ιράν για μεταφορά καυσίμων στον Λίβανο, η οποία ανάγκασε μεταξύ άλλων τις ΗΠΑ να υποστηρίξουν έστω πρόσκαιρα, κόντρα στις δικές τους πολιτικές κατά της Συρίας, τον λεγόμενο “αραβικό αγωγό” ενέργειας.
Η Χεζμπολάχ παραλλήλως έχει αποδείξει ότι διαθέτει τόσο αναβαθμισμένες στρατιωτικές δυνατότητες, όσο και ιδιαίτερες πολιτικές ικανότητες, με δεδομένη την ισχύ της στην Βουλή του Λιβάνου, ενώ και ο Χριστιανός πρόεδρος της χώρας, Μισέλ Αούν, πρόσκειται φιλικά προς την εν λόγω οργάνωση.
Αφού η επιχείρηση στρατιωτικής ήττας του “Κόμματος του Θεού” απέτυχε, η επιχείρηση εσωτερικής αποσταθεροποίησης ξεκίνησε: ενοχοποίηση για τα γεγονότα στο λιμάνι της Βηρυτού, προβοκατόρικα πλήγματα από το Ισραήλ, με στόχο να εγερθεί αντι-Χεζμπολάχ κλίμα μέσα στον λαό του Λιβάνου, ξένες παρεμβάσεις προκειμένου να αποδυναμωθεί η λειτουργία της ως νομίμου κόμματος (παρεμπιπτόντως τα γεγονότα συμπίπτουν με την έλευση στον Λίβανο της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, η οποία αντίστοιχες “βόλτες” έκοβε και στην Ουκρανία κατά την ανατροπή Γιανουκόβιτς μετά από παρόμοια δράση ελεύθερων σκοπευτών) και πλέον δολοφονίες οπαδών της, ούτως ώστε να χρεωθεί έναν καινούριο εμφύλιο πόλεμο.
Αυτοί οι οποίοι έχουν να κερδίσουν από τα σημερινά γεγονότα στον Λίβανο είναι το Ισραήλ και οι εντός Λιβάνου συνεργάτες του, όπως προφανώς και οι κύκλοι της Ουάσιγκτον, οι οποίοι σχεδιάζουν την αποδυνάμωση του Ιράν, είτε προκειμένου να το σύρουν σε αποδοχή δυσμενούς συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμά του, είτε και σε στρατηγική ήττα. Πόσω μάλλον που και το “μέτωπο” της Συρίας οδεύει προς κλείσιμο, με αποδοχή της νίκης του Άσαντ από τις συντηρητικές αραβικές δυνάμεις.
Τα πρώτα σημάδια ωστόσο δείχνουν ωριμότητα από πλευράς της διαχείρισης των δυνάμεων της Χεζμπολάχ. Δεν δείχνει διατεθειμένη να συρθεί σε μια εσωτερική πλήρη σύγκρουση. Οι επόμενες ημέρες και εβδομάδες θα δείξουν αν το σχέδιο πρόκλησης ακόμα ενός πολέμου στην Μέση Ανατολή θα υλοποιηθεί ή θα αποτύχει.
