Κλάνει κανείς ενώπιον της Δούκισσας της Κορνουάλης; Η λογική απάντηση είναι πως όχι, μπορεί ωστόσο να γίνει μια εξαίρεση αν είσαι ο ηγέτης των ΗΠΑ;

Το διόλου υποθετικό ερώτημα απαντήθηκε όπως όλα δείχνουν όταν στο πλαίσιο της πρόσφατης Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, γνωστότερη ως COP26, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, δεν κατάφερε όπως έγινε γνωστό να συγκρατήσει την εκπομπή των (προσωπικών) αερίων του ενώπιον της Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς.

Το περιστατικό επιβεβαίωσε πρόσφατα στη βρετανική εφημερίδα Daily Mail καλά πληροφορημένη πηγή, η οποία αναφέρει πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ … αερίστηκε μπροστά στη Δούκισσα της Κορνουάλης όταν συναντήθηκαν σε δεξίωση στη γκαλερί Kelvingrove Art Gallery, με τον ήχο να είναι “παρατεταμένος και αδύνατον να αγνοηθεί”.

Παρακάμπτοντας το οικολογικό αποτύπωμα της ενέργειας του Δημοκρατικού προέδρου –εν μέσω μιας διάσκεψης με αντικείμενο μεταξύ άλλων την ανάγκη μείωσής τους- δεν είναι η πρώτη φορά που ηγέτης της υπερδύναμης φέρνει σε δύσκολη θέση μέλος της βρετανικής μοναρχίας. Ο προκάτοχος του Μπάιντεν, Ντόναλντ Τραμπ (του οποίου το επίθετο κατά κωμική ειρωνεία σημαίνει κλανιά στην αγγλική αργκό), είχε αναγκάσει τη βασίλισσα Ελισάβετ να περιμένει 12 λεπτά όσο εκείνος έτρωγε cheeseburgers, για να ισχυριστεί στη συνέχεια πως ήταν εκείνη που είχε καθυστερήσει στη συνάντησή τους.

Στη μακρά ιστορία των μικροπαρεξηγήσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Λονδίνου δέον είναι κανείς να ανατρέξει επίσης στο μακρινό 1977, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, φίλησε κατά λάθος (ή σε μια επίδειξη του τι σημαίνει φιλοξενία του αμερικανικού Νότου επίτηδες ισχυρίζονται ορισμένοι) τη Βασιλομήτωρ στο στόμα, μια πράξη που σύμφωνα με το βρετανικό βασιλικό πρωτόκολλο σήμαινε πως οι δύο τους ήταν αναγκασμένοι να παντρευτούν!

Προκύπτουν μια σειρά ερωτημάτων από αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Πρόκειται για μια χοντροκομμένη άγνοια από πλευράς των επικεφαλής των αμερικανικών κυβερνήσεων για το τι θεωρείται βρετανικώς επιτρεπτό ή μια επιτηδευμένη αδιαφορία που επιτελεί τον ρόλο της υπενθύμισης για τον υποδεέστερο διεθνή ρόλο της “Γηραιάς Αλβιώνας”; Η μήπως το φαινόμενο ανάγεται ιστορικά στην Αμερικανική Επανάσταση και τη διάθεση να αναδεικνύεται στο μέτρο του ανεκτού η απέχθεια των αξιωματούχων της Ουάσιγκτον σε κάθε τι που θυμίζει τον θεσμό της βασιλείας;

Πολλά ερωτήματα γύρω από μία –ή ακριβέστερα πολλές κλανιές- θα πει κανείς και δικαίως. Αλλά το ζήτημα ξεφεύγει της σφαίρας του κωμικού  και εξελίσσεται σε βαθύτατα οικολογικό –πόσο πρέπει άραγε να περιορίσουμε τις εκπομπές μεθανίου στον βωμό της αναχαίτισης της κλιματικής κρίσης- και άρα πολιτικό. Ας είναι! Μέχρις ότου διερευνηθεί το βάθος της επίδρασης του περιστατικού στις σχέσεις Βρετανίας και ΗΠΑ, ας μας επιτραπεί στην προσπάθειά μας να συμβουλεύσουμε τον Τζο Μπάιντεν πώς να αποφεύγει τις κακοτοπιές, να επιστρέψουμε σε μια ρήση του σοφού ελληνικού λαού: “Ο κουφός και ο κλανιάρης πάνε δίπλα στα νταούλια. ”