Δεν είναι η μετάλλαξη «Όμικρον» του κορονοϊού που πολιορκεί την Ιταλία «απειλώντας» τα Χριστούγεννα, ενώ συζητείται η επέκταση έως τις 31 Μαρτίου της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», και που περιπλέκει πλέον τις εξελίξεις στη διαδικασία για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Εκείνο που πλέον γίνεται ορατό στον πολιτικό κόσμο της χώρας είναι πως τις όποιες πρωτοβουλίες για να μετακομίσει ή όχι ο δοτός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι στο Κουηρινάλιο Μέγαρο δεν θα είναι τα κόμματα στην κυβέρνηση, αλλά η ακροδεξιά ηγέτιδα των Αδελφιών της Ιταλίας (FdI) Τζόρτζα Μελόνι.

Και τούτο γιατί η αποστροφή της ότι «στην προεδρία χρειάζεται ένας πατριώτης», που εκστόμισε κλείνοντας το ακροδεξιό Φεστιβάλ Atreju, αφενός κλείνει το μάτι στην υποψηφιότητα, όσο κι εάν αυτό φαντάζει ανήκουστο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αφετέρου αποσπά από τους δύο «μονομάχους» στην κυβέρνηση (Λέγκα και Δημοκρατικό Κόμμα, Pd) την όποια δυνατότητα να καθορίσουν τις εξελίξεις.

Για την πρώτη και τον ηγέτη της Ματέο Σαλβίνι, που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις -και τα εκλογικά ποσοστά, στα οποία υπολείπεται τόσο του Pd, όσο και των FdI- και ως ύστατο μέσο προτείνει «στρογγυλή τράπεζα των αρχηγών» και σύμπνοια της κεντροδεξιάς για να αποφασισθεί το όνομα του υποψηφίου που θα προταθεί για την προεδρία, δεδομένου ότι ο Σέρτζο Ματαρέλα δεν επιθυμεί επανεκλογή, η Μελόνι με την τοποθέτησή της επισημαίνει πως η «σύμπνοια» της κεντροδεξιάς δεν είναι εγγυημένη.

Στον δε ηγέτη του Pd Ενρίκο Λέτα, η ηγέτιδα των FdI κατηγορηματικά επισήμανε διαρρήδην πως δεν πρόκειται να συμβιβασθεί και να συναινέσει σε κάποιο όνομα με το οποίο διαφωνεί. «Το Δημοκρατικό Κόμμα αναζητεί έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που να είναι αρεστός στους Γάλλους», κατακεραύνωσε η Μελόνι, υπενθυμίζοντας την υποχωρητική στάση της ιταλικής κυβέρνησης στην πρόσφατη επίσκεψη του Μακρόν για την υπογραφή του «Συμφώνου του Κυρηναλίου». «Έμεινα άναυδη, αλλά φευ, αυτό με εκπλήσσει, γιατί η αριστερά ήταν ο προπομπός των συμφερόντων της γαλλικής κυβέρνησης με τραγικά προφανή τρόπο», δήλωσε η Μελόνι για τον Ντράγκι, που η ίδια προ μηνός αναγόρευε ως τον καλύτερο υποψήφιο για την προεδρία. Τώρα, η ακροδεξιά πολιτικός χαρακτηρίζει το Παλάτι Κίτζι ως «γραφείο Τύπου των Ηλυσίων Πεδίων» και δηλώνει «στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές η κεντροδεξιά έχει τους αριθμούς για να είναι καθοριστικοί και θέλουμε έναν εκλεγμένο πρόεδρο που θα υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και όχι το Δημοκρατικό Κόμμα. Δεν θα δεχτούμε συμβιβασμούς».

Οι ψήφοι του FdI είναι σε κάθε περίπτωση αποφασιστικοί είτε για την προαγωγή από την κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι στο προεδρικό μέγαρο, είτε για την επικύρωση ενός οποιουδήποτε άλλου, σε περίπτωση που κάποιο από τα μεγάλα κόμματα της συγκυβέρνησης διαφωνεί. Kαι σε αυτό το σημείο η Μελόνι ήταν αμετακίνητη, ιδίως στην συνέντευξή της στην Corriere della Sera: «να μη σκεφθεί κανείς να εκλέξει πρόεδρο χωρίς εμάς», τόνισε, περισσότερο για να υπογραμμίσει πως και πρακτικά δεν μπορεί να εκλεγεί κανείς πρόεδρος χωρίς τους ψήφους της.

Η  λύση Ντράγκι, πάντως δεν μοιάζει να λύνει τον γρίφο της προεδρικής διαδοχής για τη Μελόνι. «Μας είπαν ότι θα βρέξουν δισεκ. από την Ευρώπη, αλλά είπαν ψέματα. Κε Ντράγκι, σας  δόθηκε εντολή να φέρετε το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης κι Ανθεκτικότητας στη χώρα μας, αλλά το επισημαίνω ότι έχετε ήδη καθυστερήσει: αυτοί οι πόροι είναι πολλοί μεν, αλλά είναι επί πιστώσει δε και δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να χρεώνουμε τα παιδιά μας για χρήματα που δεν φτάνουν στον χρόνο που έπρεπε να φτάσουν ή που τα διαχειρίζονται ξένοι». Τόσο εύγλωττο μήνυμα πατριωτισμού και αντίστασης σε μία ευρωπαϊκή μεθόδευση, δεν μπορούσαν να δώσουν ούτε οι χώρες του Βίζεγκραντ. Η Μελόνι αυτές τις στιγμές δίνεται η εντύπωση  πως είναι η μόνη αντιπολίτευση στις πολιτικές που οι Βρυξέλλες θέλουν  να εφαρμόσουν και η ρητορική της εξακτινώνεται και πείθει κάθε απογοητευμένο Ιταλό, που βλέπει ότι και η αντισυστημική Λέγκα και το κεντροαριστερό Pd είναι παραδομένοι στο υγειονομικό και οικονομικό σχέδιο της ΕΕ.

Η τελική στάση της Μελόνι διέψευσε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, που παρήλασαν από τη σκηνή των πολιτικών ομιλιών στο Atreju, προσπαθώντας να «φλερτάρουν» με την αρχηγό της ιταλικής δεξιάς ενόψει της πιο δύσκολης μάχης, μέσα σε ένα μήνα. Ο Ενρίκο Λέττα του Pd μάλιστα απέσπασε και ένα χειροκρότημα όταν παραδέχτηκε ότι «καλό θα ήταν ο νέος πρόεδρος να εκλεγεί με ευρεία συναίνεση» και εάν σε αυτή « υπήρχε και η αντιπολίτευση θα ήταν πολύ θετικό». Ο πρώην πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε έφθασε μάλιστα να τη χρίσει ως πραγματικό ηγέτη του κεντροδεξιού συνασπισμού, ενώ ο έτερος αρχηγός του Κινήματος 5 Αστέρων Λουΐτζι Ντι Μάγιο απεκάλεσε την αρχηγού των Fdi «αξιόπιστη», ενώ ο «μακιαβελικός» Ματέο Ρέντσι την έστεψε «εκλέκτορα» του νέου ενοίκου στο Κουρηνάλιο.

Όμως η Μελόνι δεν ενέδωσε στις φιλοφρονήσεις. Από του βήματος δεν χαρίσθηκε σε κανέναν: Ο Κόντε, «δε θα γινόταν αρχηγός της κυβέρνησης εάν γίνονταν  απευθείας εκλογές». Ο Λέτα και το Δημοκρατικό Κόμμα είναι  «στην κυβέρνηση χωρίς να έχουν κερδίσει ποτέ τις εκλογές». Ενώ ακόμη και από τη δήλωσή της περί «πατριωτισμού» υποψηφιότητα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, κράτησε τις κατάλληλες αποστάσεις, χαρακτηρίζοντάς την χωρίς πεποίθηση στήριξη: «Δεν είναι υποψηφιότητα με τη σημαία» της παράταξης. Βέβαια με το βαρύ δικαστικό «βιογραφικό» που έχει ο «πατριώτης» Μπερλουσκόνι, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τον κάνει σημαία του -ίσως μόνο ο ακραιφνής «αντικομμουνισμός» του μπορεί να δικαιολογεί στα μάτια της Μελόνι τον χαρακτηρισμό του «πατριώτη».

Ο εν λόγω διαχωρισμός της Μελόνι περιπλέκει ιδιαίτερα την κατάσταση, καθώς παρά την πρωτοβουλία του Σαλβίνι, δεν αφήνει περιθώρια για να υπάρξει άλλη υποψηφιότητα συναινετικής φύσης. Τη στιγμή που οι Βρυξέλλες θέλουν πάσει θυσία να παραμείνει στην πρωθυπουργία ο Ντράγκι, ο μόνος κατάλληλος να εφαρμόσει το πρόγραμμα του Σχεδίου Ανάκαμψης και του εμβολιασμού, σε μία πίεση υπέρ του πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ  στην οποία έχουν επιστρατευθεί μέχρι και οι Financial Times για να εξαρθεί η αναγκαιότητά του στο Παλάτσο Κίτζι κι η αποτελεσματικότητά του.

Μία λύση στο δίλημμα τούτο είναι να ματαιωθεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την covid, έτσι ώστε να αποφευχθούν τυχόν εκλογές  σε περίπτωση μετακίνησης του Ντράγκι στην προεδρία. Μία εκλογική αναμέτρηση που δεν θέλουν πολλά κόμματα, από το Pd που θα χάσει την πρωτεύουσα θέση του στην κυβέρνηση συμμαχίας, έως τη Λέγκα και το Forza Italia που βλέπουν τα ποσοστά τους να τα κρατούν μακριά από μία μελλοντική κυβέρνηση.

Το μόνο κόμμα που επιθυμεί διακαώς τις πρόωρες εκλογές είναι το κόμμα της Μελόνι. Προς τούτο διαχώρισε η ακροδεξιά ηγέτιδα τη θέση της, παγιδεύοντας τα άλλα κόμματα σε ένα πολιτικά υπαρξιακό Κιργκεγκορντιανού τύπου «Είτε-Είτε»: εάν καταφύγουν στη λύση του Ντράγκι προέδρου η αδυναμία της δοτής κυβέρνησης να σταθεί στα πόδια της υπό έναν άλλο «λιποβαρή» πολιτικά αρχηγό θα οδηγήσει στις εκλογές. Εάν από την άλλη, δεν μαιευθούν οι ψήφοι χωρίς τη Μελόνι για την εκλογή του Ντράγκι, πάλι οι εκλογές θα βρίσκονται επί θύραις. Μία προοπτική που σκορπίζει ρίγη σε πολλά κόμματα, καθώς ο Ντράγκι στο Παλάτσο Κίτζι εν προκειμένω βολεύει πολλούς: αφενός εφαρμόζει ένα πρόγραμμα στον οικονομικό τομέα και τον κοινωνικό έλεγχο, την καταστολή και ποδηγέτηση, που, εάν δεν τον περιέβαλλε ο μανδύας του Μεσσία και το επέβαλε ένα πολιτικό κόμμα θα κατακρημνιζόταν εκλογικά -όταν το εκλογικό σώμα αντιλαμβανόταν την ουσία του- ενώ από την άλλη βοηθά στην de facto κατάργηση του συνταγματικού τρόπου διαδοχής και σχηματισμού των κυβερνήσεων, μέσω της λαϊκής ψήφου.

Και η Μελόνι, στη μεταλλαγμένη μορφή του ακροδεξιού κόμματός της πλέον εκπροσωπεί μεγάλο μέρος της μικρομεσαίας και πληττόμενης από την κρίση τάξης και δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί η διείσδυση του μηνύματός της. Γιατί όπως συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, με τη Λεπέν στη Γαλλία ή το Vox στην Ισπανία, η ακροδεξιά έχει «εξανθρωπίσει» το προσωπείο της, μοιάζει να ενσαρκώνει όχι πλέον την ιδεολογική αντίδραση σε μία θεωρία, αλλά απεναντίας να φαντάζει ότι υλοποιεί την οργή και την αγανάκτηση στην πρακτική αποτυχία του μοντέλου της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης, που με τις αντιφάσεις και τις προκρίσεις της δημιουργεί ανισότητες και διακρίσεις, ταξικού τύπου, μέσα στην ΕΕ.

Και η ακροδεξιά γνωρίζει πώς να μετατρέψει την υλική αντικειμενικότητα των αναγκών και της όποιας υποτέλειας (οικονομικής, κοινωνικής, ταξικής) σε «ιερό πόλεμο» κατά του Justus Hostis, του εχθρού που δικαίως θεωρείται έτσι  που απειλεί την κυριαρχία του Νόμου της Γης και της πατρίδας. Το σύνθημα της Μελόνι «για πατριώτη πρόεδρο», -σε μία χώρα που το «εθνικό» είναι συνώνυμο μίας ενότητας και μίας ταυτότητας, που διαφορετικά δεν είναι εγγυημένη, γιατί ίσαμε την ανεξαρτησία της και ακόμη και σήμερα δεν ήταν αποσαφηνισμένη- έχει μία ιδιαίτερη βαρύτητα που δεν θα πρέπει να αμεληθεί.