Την Πρωτοχρονιά, όπως και σε άλλες χώρες, αλλά ιδιαίτερα στην Ιταλία, όπου το έθιμο έχει μία ιδιάζουσα σημασία συνηθίζουν να τη γιορτάζουν με βεγγαλικά. Για κάποιους όμως, πολιτικά ενταγμένους στην Ακροδεξιά, οι εκρήξεις των βεγγαλικών είναι συνυφασμένες και νοσταλγικά ανακυκλώνουν μνήμες από «βόμβες», που τοποθετούσαν ακόμη και σε μέρες γιορτινές για να θυμηθούμε τη βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα στις 12 Δεκεμβρίου του 1969. Άλλωστε αυτές τις ημέρες οι νοσταλγοί του Μουσολίνι και των επιγόνων του έχουν λόγο να γιορτάζουν, καθώς κάθε 26 του Δεκέμβρη στο νεοφασιστικό ημερολόγιο έχει σημειωμένη τη γενέθλιο ημέρα του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος  (MSI). Του προπάτορα του σημερινού «Αδέλφια της Ιταλίας» (FdI), που ο πρώην gerarca του Μουσολίνι, Τζόρτζο Αλμιράντε είχε ιδρύσει μία τέτοια ημέρα το 1946.

Και τούτη τη σημαντική σε συμβολισμό επέτειο συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν στις 3Ο Δεκεμβρίου, με φασιστικούς χαιρετισμούς, προπόσεις και αναμνηστικές φωτογραφίες περίπου 30 στελέχη  του ακροδεξιού χώρου στη Νάπολη, μεταξύ των οποίων αρκετά ηγετικά στελέχη, υποψήφιοι και μέλη  του FdI. Που σε δημόσια θέα κι ανερυθρίαστα τέντωσαν το χέρι στον ρωμαϊκό χαιρετισμό του Ντούτσε πάνω στην Ιταλική σημαία. Στις φωτογραφίες που πλημμύρισαν τις πρωτοχρονιάτικες εκδόσεις και ιστοσελίδες των μέσων ενημέρωσης,  εύκολα κανείς αναγνωρίζει πολλά μέλη στο εθνικό συμβούλιο των Αδελφιών,  μεταξύ άλλων τον υποψήφιο στις τελευταίες δημοτικές εκλογές με το Fdi Λουΐτζι Ρίσπολι και τον επίσης υποψήφιο με το κόμμα της Τζόρτζα Μελόνι, Αλφρέντο Καταπάνο. Κι όχι μόνον αυτοί: εκεί ήταν κι ο πρώην περιφερειακός σύμβουλος Πιέτρο Ντιοντάτο, που επρόκειτο να είναι κι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές για δήμαρχος στη Μαρέσκα -προτού εμπλακεί σε οξεία κομματική αντιπαράθεση με τον άλλο σύμβουλο του κόμματος κι ομοϊδεάτη Μάρκο Νόννο κι αποβληθεί από το κόμμα.

Αλλά κι ο  Νόννο δεν υστερεί σε «φασιστική εθνικοφροσύνη», καθώς ανήμερα στις 27 Δεκεμβρίου έγραφε σε «επετειακή» ανάρτησή του στο Facebook: «Στις 26 Δεκεμβρίου 1946 γεννήθηκε το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα. Ήμουν τυχερός γιατί η δική μου ήταν η τελευταία γενιά που ανήκε σε αυτό (ΣτΣ, αργότερα επί Τζανφράνκο Φίνι μετονομάσθηκε σε ‘Εθνική Συμμαχία’ (Alleanza Nazionale), προτού ξαναβαπτισθεί σε ‘Αδέλφια της Ιταλίας’ για να αποσιωπήσει κάποια από τη φασιστική του επένδυση). Η διαφορά φαίνεται καθημερινά, μία μοναδική ΚΟΝΙΣΤΡΑ, χάρις στους βετεράνους του Κινήματος που πίστεψαν σε αυτό και στους οποίους οφείλω πολλά». Μία πραγματική παραδοχή πίστης στα φασιστικά πιστεύω του Αλμιράντε, που ποτέ δεν απεμπόλησε τη νοσταλγία του για τη μουσολινική περίοδο και πρωτοστάτησε στη δημιουργία, υπόθαλψη κι ενίσχυση των ακροδεξιών ομάδων που στη δεκαετία του ‘70 και το ‘80 αιματοκύλησαν την Ιταλία, με βόμβες σε τραίνα, πλατείες και με επιθέσεις και τρομοκρατία.

Μάλιστα εκπλήσσει πολλούς ο αμετανόητος κυνισμός του ίδιου του Ρίσπολι, ως πρωτοκλασάτου κιόλας στελέχους του FdI, όταν ερωτήθηκε σχετικά από την ερευνητική ιστοσελίδα Fanpage.it: «ο συγκεκριμένος ρωμαϊκός χαιρετισμός δεν είχε κάποια δημόσια πολιτική σημασία κι ούτε αυτή αποτελούσεμία δημόσια εκδήλωση. Ήταν μια συνάντηση μεταξύ παλαιών συν αγωνιστών του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος της Νάπολης, που κάποιοι δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον για είκοσι χρόνια. Είμαι πολιτικός και έχω συμμετάσχει στους δημόσιους θεσμούς της χώρας. Τρέφω πίστη στη νέα δεξιά και στις προσπάθειες που κάνει η Τζορτζα Μελόνι. Ειλικρινά, η κατακραυγή με εκπλήσσει…».

Η επίκληση της «νέας δεξιάς», επί τη βάσει ενός νέου πατριωτισμού αποτελεί το συνηθισμένο «φύλλο συκής» των ορκισμένων νεοφασιστών μέσα στο κόμμα της Μελόνι, οι οποίοι όμως παρότι ομνύουν στη δημοκρατία, δεν σταματούν ποτέ να δηλώνουν τη μύχια ιδεολογική τους κλίση σε κάθε ευκαιρία που τους προσφέρεται.  Πριν δύο μήνες ο νεοεκλεγμένος με το κόμμα της Μελόνι σύμβουλος στο Τορίνο Μάσιμο Ρομπέλα είχε προκαλέσει ουρανομήκεις αντιδράσεις όταν δημοσία ευχαρίστησε με ανάρτησή του στο Facebook τους «πολλούς συντρόφους» (όπως ανοικτά συνηθίζονται να αυτο-αποκαλούνται  μεταξύ τους οι ακροδεξιοί και νεοφασίστες) που τον ψήφισαν.

Μόνο, που η δράση των νεοφασιστών εξακολουθεί να βασίζεται στις συνωμοτικές πρακτικές που ακολουθούσε το κόμμα του Αλμιράντε και τις οποίες είχε αντιγράψει από την ίδια συνωμοτική απαρχή του Φασιστικού Κόμματος. Τις κρυπτές διαδρομές με το κεφάλαιο, στο οποίο υποσχόταν προστασία έναντι μυστικής χρηματοδότησης. Τακτικές που αποκάλυψε πριν λίγο καιρό έρευνα της Fanpage.it για τον «μαύρο βαρώνο» Ρομπέρτο Γιόνγκι Λαβαίνι και τα φασιστικά λόμπι , που θέλησαν να παρέμβουν στις εκλογές στο Μιλάνο,  και αυτό οδήγησε σε άνοιγμα μίας έρευνας από την εισαγγελία για «παράνομη χρηματοδότηση» κομμάτων κι υποψηφίων και «ξέπλυμα -ανακύκλωση μαύρου χρήματος». Το κορυφαίο στέλεχος  -δεξί χέρι της Μελόνι- κι ευρωβουλευτής Ρομπέρτο Φιντάντσα βρέθηκε στο στόχαστρο των δικαστών και παραιτήθηκε, με την ηγέτιδα του FdI, αλλά και την άμεσα ενδιαφερόμενη υποψήφια στο Μιλάνο Κιάρα Βαλτσεπίνα να υποτονθορύζουν κάποιες δικαιολογίες για τον αμόλυντο χαρακτήρα του κόμματος. Όμως στην έρευνα αδιάψευστα αποκαλυπτόταν το «μαύρο δίκτυο», που συμπεριλάμβανε όχι μόνο ακροδεξιούς, αλλά και  νοσταλγούς ακόμη και του Χίτλερ που κυκλοφορούσαν και διέθεταν «μαύρο χρήμα» και σε προέλευση και πολιτική χροιά.

Η ομοσπονδία των παρτιζάνων της ιταλικής αντίστασης Anpi στη Νάπολη καταδίκασε «την απεχθή χειρονομία ορισμένων στελεχών του κόμματος FdI (συμπεριλαμβανομένων κάποιων σε ηγετικές εθνικές θέσεις) οι οποίοι φωτογραφήθηκαν κοντά στην κεντρική Βία Τολέντο  χαιρετώντας με τεντωμένο το χέρι. Η χειρονομία των απερίσκεπτων νοσταλγών, που συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την επέτειο της ίδρυσης του MSI, αποτελεί σοβαρή προσβολή για την τιμημένη πόλη, της πολυθρύλητης ηρωϊκής εξέγερσης των Τεσσάρων Ημερών (ΣτΣ, ενάντια στους Γερμανούς και τους Φασίστες του Μουσολίνι το 1943) , αλλά και για τη μνήμη όσων πολέμησαν (πολλοί εκ των οποίων πέθαναν) για να φέρουν την ελευθερία όλων μας, εξαλείφοντας τους σπόρους της βίας, του ρατσισμού και του αντισημιτισμού».

Η Μελόνι δεν έχει αντιδράσει στη νέα πρόκληση στελεχών της στα ιδεώδη της ιταλικής δημοκρατίας. Η ίδια πρόσφατα ζήτησε στη θέση του νέου προέδρου να εκλεγεί ένας «πατριώτης». Μόνο που η έννοια που η πρόεδρος του FdI προσδίδει στον «πατριωτισμό», εάν κάποιος διαπιστώσει τη δημόσια συμπεριφορά των στελεχών της, αλλά ιδίως όταν το συνδυάσει με τα ιστορικά πεπραγμένα των προκατόχων της παράταξής της, ελάχιστα συνάδουν με τον ορισμό του πατριωτισμού ως συνώνυμο της υπεράσπισης της ελευθερίας και της κυριαρχίας της πατρίδας. Όταν ο ορισμός του Φασισμού και η ιστορική τεκμηρίωση του ποιοι αποδείχθηκαν πατριώτες πολεμώντας τους Ναζιφασίστες, δεν δικαιοδοτούν την Μελόνι να διεκδικεί τα πατριωτικά σκήπτρα και να εκστομίζει διδαχές για το ποιός είναι ο πατριωτισμός όταν ιδίως τα ίδια της τα στελέχη ανοικτά κομπάζουν για τις φασιστικές τους πεποιθήσεις.