Σάλο προκαλεί η κυκλοφορία ανεξάρτητης, ακτιβιστικών προθέσεων ταινίας μικρού μήκους υπό τον τίτλο «Ξεπαρθενών», η οποία εμφανίζει δύο άνδρες να επιδίδονται σε πρωκτικό σεξ επί της Ακροπόλεως.
Πρόκειται για σημαντικό βήμα στην ανάδειξη του μνημείου, που ξαναπιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε η Έλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη (Nelly’s), με τις τολμηρές φωτογραφήσεις των χορευτριών Μόνα Πάεβα και Νικόλσκα, αλλά και τις σπουδές ανδρικού γυμνού πάνω στον Βράχο. Κοντά εκατό χρόνια μετά, είχαν ωριμάσει οι προϋποθέσεις για κάτι λιγότερο υπαινικτικό – και ασφαλώς λιγότερο ετεροκανονιστικό.
Όλα αυτά θα πρέπει ίσως να αποδοθούν στον φρέσκο αέρα που έφερε η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη στο πολυκαιρισμένο μνημείο, με τις τσιμεντοστρώσεις του καθηγητή Κορρέ, το νέο φωτισμό του Παρθενώνα και το αναβατόριο για τα άτομα με κινητικά προβλήματα – όλα μερίμνη του Ιδρύματος Ωνάση.
Πράγμα που εξηγεί το γιατί σεσημασμένοι θιασώτες του μιζεραμπιλισμού έσπευσαν και πάλι να ασκήσουν φτηνή αντιπολίτευση, όπως ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Σπύρος Μπιμπίλας ο οποίος έκανε λόγο για ελλιπή φύλαξη του Βράχου και ζήτησε από το υπουργείο Πολιτισμού να αποδώσει ευθύνες.
Προς υπεράσπιση της υπουργού θα αντιτείνουμε ότι απορροφημένη καθώς ήταν νυχθημερόν από το εγχείρημα του αναβατορίου, δεν ήταν δυνατόν να είχε προβλέψει ότι η Ακρόπολη θα προσφερόταν και για άλλου είδους αναβάσεις – και επιβάσεις. Αλλά έστω και έτσι, αποδεικνύεται πόσο ενισχύθηκε επί Μενδώνη στην Ακρόπολη η επισκεψιμότητα και η παντοία κινητικότητα.
Ίσως μάλιστα το πιπεράτο φιλμ να αποτελεί και αυτό άλλη μία χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση, προοριζόμενο να προβληθεί στην διαπιστωμένα LGBT-friendly Στέγη του.
Εξάλλου και οι αυτουργοί του «Ξεπαρθενώνος» μοιάζουν με έναν τρόπο να συντονίζονται με την πολυπραγμοσύνη των ιδιωτών ευεργετών του μνημείου, παίρνοντας κατά λέξη τη διαπίστωση «Μάθανε πως γαμιόμαστε, πλακώσαν και οι [συμπληρώστε κατά βούληση]».
Δημοσιοποιώντας πάντως τις επί του Ιερού Βράχου περιπτύξεις τους, παραβίασαν το βασικό κανόνα βάσει του οποίου «ό,τι γίνεται στην Ακρόπολη, μένει στην Ακρόπολη» (ισχύει και για τα όμβρια).
Τηρώντας, πάλι, από την πλευρά μας τον έτερο κανόνα, που θέλει τις καλύτερες κριτικές για ταινίες να γράφονται χωρίς να τις έχεις δει, μένουμε με την απορία αν η επίμαχη συνεύρεση έλαβε χώρα πάνω στα τσιμέντα ή ίσως σε πιο κακοτράχαλη επιφάνεια. Όπως τη βρίσκει ο καθένας…
Οι πιο συντηρητικοί, βέβαια, εξεγείρονται με τη βεβήλωση ενός παγκόσμιου μνημείου που έχουν καθαγιάσει ο ασπασμός του Λιγνάδη και η επίδειξη μόδας του Dior. Στον καιρό τους, όμως, σεβάσμιοι λόγιοι όπως ο Νιρβάνας και ο Παλαμάς ήταν σε θέση να αντιμετωπίζουν με πιο καθαρό (για την ακρίβεια, γουρλωμένο) μάτι τις γυμνές φωτογραφήσεις στην Ακρόπολη.
Στην πραγματικότητα, όλος ο μύθος της θεάς Αθηνάς, που διαποτίζει τον ιερό τόπο, έχει κάτι το εντελώς queer. Η Μήτις, που την κυοφορούσε, κατασπαράχθηκε από τον Δία, ο οποίος κατά τον τρόπο αυτό, μας εξηγεί ο καθηγητής Λαμπρινουδάκης, κατέστη «ἀρρενόθηλυς», και έτεκεν ο ίδιος την κόρη του, που ξεπήδησε πάνοπλη από το κεφάλι του. Αλλά και η Αθηνά, που δεν την άγγιξε ποτέ ανδρικό χέρι, ήταν επίσης μια φιγούρα που ενσωμάτωνε, απολύτως κυριολεκτικά, το άλλο φύλο: έλαβε το όνομα Παλλάς από τον γίγαντα Πάλλαντα, ο οποίος επιχείρησε να την βιάσει και αυτή τον σκότωσε, τον έγδαρε και φόρεσε το δέρμα του. Οι αρχαίοι λεξικογράφοι αναφέρουν ότι «πάλλας» ή «πάλλαξ» ή «παλλάς», ήταν ό,τι στην κοινή νέα ελληνική καλείται «τεκνό», ενώ σύμφωνα με τον ορφικό της ύμνο η Αθηνά «ἄρσην καὶ θῆλυς ἔφυ».
Πρόκειται για πυκνούς συμβολισμούς, από τους οποίους, υποψιαζόμαστε, οι μεταμοντέρνοι ακτιβιστές των ημερών μας δεν έχουν ιδέα. Ούτε και από ιστορία, άλλωστε. Όταν διακηρύσσουν ότι «ο δημόσιος χώρος που είναι φορτισμένος με τα στοιχεία ενός πατριαρχικού και εθνικιστικού πλαισίου αποχτά ρωγμές, για να αναδυθεί ακριβώς ο ερωτισμός», κάποιος θα πρέπει να τους ψιθυρίσει τα ονόματα του Γλέζου και του Σάντα. Αλλά είπαμε, όπως τη βρίσκει ο καθένας.
