Του Μητροπολίτη Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαϊα
Αναδημοσίευση από τη romfea
Η Ανακοίνωση του Πατριαρχείου Μόσχας για δημιουργία Εξαρχίας στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας αποτελεί ξεκάθαρη παρενέργεια του Ουκρανικού Ζητήματος το οποίο συνεχίζει να εξελίσσεται με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μετά το Ουκρανικό Zήτημα, κλονίστηκε η εμπιστοσύνη μεταξύ των Εκκλησιών μας και η όποια μονομερής απόφαση πλέον προκύψει, αν δεν αντιμετωπίζεται συλλογικά, αναπόφευκτα θα τραυματίζει τις Εκκλησιαστικές σχέσεις- ισορροπίες μεταξύ των Ορθοδόξων τοπικών Εκκλησιών.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να υπονομεύεται ακόμη περισσότερο το Συνοδικό Σύστημα της Ορθοδοξίας και να οδηγούνται οι σχέσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών σε αχαρτογράφητα νερά διάσπασης και αποδυνάμωσης.
Έχω την αίσθηση, και εύχομαι να κάνω λάθος, ότι έτσι, όπως προχωρούμε, μετά τη δυσπιστία, που παρήγαγε η Εκκλησιαστική κρίση στην Ουκρανία, πλέον πολλές Ορθόδοξες χώρες, όταν δεν τα βρίσκουν σε οποιοδήποτε θέμα μεταξύ τους, αντί να πρυτανεύει ο διάλογος και η συνεννόηση, πριν τη λήψη τελικών αποφάσεων, όπως γινόταν παλαιότερα, θα προχωρούν σε μονομερείς και χωρίς πανορθόδοξη συνεννόηση λύσεις, οι οποίες δεν θα γίνονται αποδεκτές από το σύνολο των Εκκλησιών, με αποτέλεσμα να βαθαίνει το ρήγμα των μεταξύ τους σχέσεων.
Εφόσον συνεχιστεί η κρίση στην Ορθοδοξία, οι εχθροί της θα πανηγυρίζουν για ένα ανέλπιστο «δώρο», το οποίο με τα δικά μας χέρια τους το χαρίζουμε.
Προ αυτού του κινδύνου, είναι επιβεβλημένη επειγόντως η Σύναξη των Προκαθημένων μας, προϊσταμένου, βεβαίως, του Πρώτου μεταξύ ίσων της Ορθοδοξίας μας, Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ Βαρθολομαίου, ο οποίος έχει και την ευθύνη της σύγκλησης μιας τέτοιας Σύναξης, όπως έκανε και παλαιότερα, πριν το 2018, όπου και λύνονταν εκεί έστω και με δυσκολία πολλά προβλήματα.
Όποια και αν είναι η απόφαση τους, αυτή θα πρέπει να γίνει σεβαστή έτσι, ώστε όλοι μας ενωμένοι να συνεχίσουμε την εμπέδωση και διάδοση του αγιαστικού και ειρηνευτικού μηνύματος της Ορθοδοξίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η στάση ουδετερότητας της Εκκλησίας μας, που αφορούσε στην αρχική μας τοποθέτηση στο Ουκρανικό Ζήτημα, είχε ακριβώς την πρόθεση να αποφευχθούν απρόβλεπτου χαρακτήρα εξελίξεις, όπως αυτές, που βιώνουμε σήμερα, αποτρέποντας και την εμπλοκή μας σε γεωπολιτικά παιχνίδια.
Αυτή η κατάσταση ασυνεννοησίας και διακοπής επικοινωνίας και κοινωνίας μεταξύ μας, όπως ξεδιπλώνεται, αδικεί κατάφωρα όλα, όσα πρεσβεύουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και πλέον, αν συνεχίσουμε αυτό τον δρόμο, που δεν οδηγεί πουθενά, τελικά θα μετατρέψουμε τις Εκκλησίες μας σε εσωστρεφή θρησκευτικά σχήματα των εξωτερικών σχέσεων των χωρών μας, στερώντας τον ψυχωφελή και αγιαστικό και συνάμα ειρηνευτικό, επαναλαμβάνω, ρόλο τους σε τοπικό, αλλά και παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι τώρα είναι η ώρα για διάλογο και γέφυρες επικοινωνίας, αλληλοσεβασμό, ταπείνωση, μετάνοια και αλληλοσυγχώρεση μεταξύ όλων μας. Δεν θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι, αν παραταθεί αυτή η κρίση, διότι η ζημιά που θα γίνει στις σχέσεις μας θα πληγώσει ανεπανόρθωτα το σύνολο της Ορθοδοξίας.
Όλοι οι Επίσκοποι της Ορθοδοξίας μπορούμε να βοηθήσουμε στην εκτόνωση αυτής της κατάστασης, τόσο συλλογικά, μέσω των Ιερών μας Συνόδων, όσο και προσωπικά, μέσα από τις γνωριμίες μας, προς τις οποίες πρέπει να ενεργοποιηθούμε.
Είναι αδήριτη ανάγκη άμεσα να προσευχηθούμε και να εργαστούμε για τη θεραπεία της εξελισσόμενης κρίσης και της αποτροπής του επαπειλούμενου σχίσματος, που είναι ορατό στην Εκκλησία μας.
Ας θυμηθούμε, επιτέλους, αυτές τις ευλογημένες γιορτινές ημέρες της Γέννησης του Χριστού και των Θεοφανίων το ποιοι είμαστε και ποια είναι η δύναμη της μεταξύ μας αγάπης, μέσα από μερικούς στίχους της προς Κορινθίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου: «Αδέλφια μου, εσείς όλοι αποτελείτε το σώμα του Χριστού και είσθε μέλη του…» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 27).
Εκείνος, ο οποίος αγαπάει, είναι μακρόθυμος κι ανεκτικός, είναι καλοσυνάτος, ευεργετικός και ωφέλιμος, δεν ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια, δεν πράττει άσχημα, δεν ζητεί τα δικά του συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή, δεν σκέπτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν (Πρβλ. Α΄ Κορ. ιγ΄ 4-5).
Είμαι αισιόδοξος, ότι ακόμη υπάρχει ελπίδα. Είπε ο Κύριος: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ. θ΄23)· και «τά ἀδύνατα παρά τοῖς ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. ιη΄27).
