«Όλες πιστεύουν πως θά ‘ρθουν για μια φορά, για το γούστο της αλλαγής, για κάτι καινούριο ή για να μελετήσουν το περιβάλλον. Αλλά έπειτα ξαναγυρίζουν. Πολλές φορές, κοπιάζω να τις διώξω».

Αυτά ακούει η ατυχής (ή ίσως και όχι) ηρωΐδα του μυθιστορήματος του Πιτιγκρίλι «Η Παρθένος των Δεκαοκτώ Καρατίων», όταν στο τέλος περιπετειωδών ερωτικών περιπλανήσεων γνωρίζεται με μια ματρώνα, πρόθυμη να την φέρει σε επαφή με έναν ευγενέστατο και γενναιόδωρο κύριο.

Έτσι και με τα κορονο-εμβόλια. Πολλοί και πολλές νόμισαν ότι προβαίνουν σε μια χειρονομία άπαξ – αν όχι για το «γούστο της αλλαγής», οπωσδήποτε για την «ανάκτηση της ελευθερίας». Αποδεικνύεται όμως ότι γυρίζουν και ξαναγυρίζουν. Η Big Pharma Mama πάντως κανέναν και καμία δεν αποδιώχνει.

Λειψή και διαρκώς αμφισβητούμενη παραμένει η παρθενία όσων παρέβλεψαν ότι η διατήρηση της αγνότητας, με βιοπολιτικούς όρους, αποτελεί άθληση διηνεκή. Και ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν «Εμβολιασμένοι Δεκαοκτώ Καρατίων».

Μάρτυράς μας ο ΕΟΔΥ. Εδώ και κάποιο διάστημα οι ανακοινώσεις του κατηγοριοποιούν τους διασωληνωμένους ασθενείς της πανδημίας σε «εμβολιασμένους» και «ανεμβολίαστους ή μερικώς εμβολιασμένους».

Όθεν προκύπτει η απορία: ποιο είναι το μέτρο της «πληρότητος» κάθε φορά; Τι ποσοστό της δεύτερης κατηγορίας καλύπτουν οι μηδέποτε εμβολιασθέντες και τι οι λιγόψυχοι που έμειναν στα μισά της οδού της σωτηρίας; Για ποιον λόγο θα έπρεπε όλοι αυτοί να συναριθμηθούν; Τι θα αποκάλυπταν σε μια εναλλακτική ανάγνωση τα συγκεκριμένα δεδομένα για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Πότε επιτέλους η «ποσότητα» μετατρέπεται διαλεκτικά σε «ποιότητα» – με άλλα λόγια, πότε από τον τζίρο περνάμε στην περιζήτητη «θωράκιση»; Και πόσες αλλεπάλληλες παρθενορραφές μερίμνη της Pfizer μας απαλλάσσουν από το στίγμα του «μερικώς»;

Τουλάχιστον η θεά Ήρα ανακτούσε την παρθενία της κάθε χρόνο με το λουτρό της στην Κάναθο της Αργολίδος. Εμείς πού πρέπει πια να βουτηχτούμε για να μην είμαστε υγιειονομικώς και πολιτικώς «ατιμασμένες»;