Σε καιρούς που κανείς δεν θυμάται πια, γιατί απέχουν έως και μία δεκαετία, τα κύματα κακοκαιρίας δεν είχαν ονόματα. Έλεγε κανείς «ο κωλόκαιρος» και αυτό ήταν όλο. Ανευθυνότητα μεγάλη, από μιαν άποψη.
Το ότι οι χιονοπτώσεις του Ιανουαρίου αναμένονται πλέον με αναστάτωση τέτοια που θα αντιστοιχούσε σε κυκλώνα του Ατλαντικού, ίσως να οφείλεται στην επιθυμία της χώρας μας να διατρανώσει τον ακλόνητα ευρω-ατλαντικό της γεωπολιτικό προσανατολισμό. Είναι μία υπόθεση.
Ίσως, πάλι, να πρόκειται για προσπάθεια να μην φανεί η Ελλάς υπολειπόμενη των άλλων ανεπτυγμένων εθνών. Η securitiziation of everything αποτελεί κυρίαρχη τάση διεθνώς και δεν θα ήταν σωστό ο κωλόκαιρος (συγγνώμη: η «Ελπίδα») να μην αντιμετωπισθεί με εκείνο το μείγμα συναγερμού και εμπιστοσύνης προς την εξουσία που συνιστά στις μέρες μας την πρέπουσα στάση απέναντι στο κάθε τι.
Αρκεί μια διαδικτυακή αναζήτηση, ώστε να εντοπίσει κανείς δεκάδες δημοσιεύματα υπό τον τίτλο «πολικές θερμοκρασίες δίχως προηγούμενο» και να φοβηθεί εγκαίρως και όσο πρέπει. Ή εκείνα υπό τον τίτλο «σε επιφυλακή ο κρατικός μηχανισμός» για να καθησυχασθεί, από την άλλη, όσο πρέπει. (Αν βέβαια ο αλγόριθμος φέρει στην επιφάνεια και τα αντίστοιχα περσινά που κάνουν λόγο για «ελλείψεις και αδράνεια του κρατικού μηχανισμού», θα πρέπει κανείς να τα προσπεράσει γρήγορα και να συνειδητοποιήσει για άλλη μία φορά ότι σαν την ατομική του ευθύνη δεν έχει).
Σε τελική ανάλυση, όλα καταλήγουν για άλλη μία φορά στο κλείσιμο των σχολείων – και μάλιστα προληπτικώς. Λέγεται αυτό και αξιοποίηση συσσωρευμένης πείρας.
Σημειωθείτω ότι και οι δημόσιες αρχές ούτε αυτοσχεδιάζουν, ούτε αυθαιρετούν: ακούνε την επιστήμη – η οποία πλέον βρίσκει το πραγματικό μέταλλο της φωνής της μόνο όταν φθέγγεται ως άλλη Κασσάνδρα.
Χρόνια τώρα, άλλωστε, δίνουμε βάση σε τόσους σεισμολόγους, λοιμωξιολόγους και κυρίως οικονομολόγους, οι οποίοι αποφαίνονται με ακρίβεια του τύπου «ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει». Θα ήταν άδικο να εξαιρεθούν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι μετεωρολόγοι.
Το ότι τον χειμώνα χιονίζει, κάποτε βαριά (και σε συνθήκες κλιματικής αλλαγής όλο και συχνότερα), είναι κάτι που θα πρέπει να πάψουμε να το προσεγγίζουμε υπό το πρίσμα της προβλέψιμης επανάληψης. Χρειάζεται κάτι από τον συγκλονισμό που δείχνουν (όταν δεν είναι κλειδωμένα) τα μικρά παιδιά κάθε φορά που ανακαλύπτουν εξαρχής τον κόσμο.
Ή μάλλον κάτι από το ρίγος που προκαλεί η πρόγευση της Κολάσεως – όπερ, εν προκειμένω, αποδεικνύεται άκρως ταιριαστό, διότι και ο Δάντης (Αλιγκέρι) στον ένατο και βαθύτερο κύκλο του Inferno του τοποθετεί τον Σατανά και όλους τους μεγάλους προδότες εγκλωβισμένους μέσα σε αιώνιο πάγο.
Το αυτό ισχύει και για το ανήκουστο γεγονός ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν, ιδίως σε προχωρημένη ηλικία , και μάλιστα οι μισοί από κάποιαν αναπνευστική λοίμωξη.
Δεν πρόκειται για γεγονότα της ζωής, αλλά σκηνές από μία Αποκάλυψη, διαρκώς επαπειλούμενη και διαρκώς αναβαλλόμενη μέχρι στιγμής, χάρη στις ενέργειες Κράτους και Επιστήμης.
Χρειάζεται ως υπεύθυνοι πολίτες να εμπνευσθούμε από αυτή την Αποκάλυψη – και ας είναι το αντίθετο της αυθεντικής. Η αποκαλυπτική γραμματεία των παλιών Εβραίων και Χριστιανών προσέβλεπε σε μια κατάλυση του κόσμου ως θρίαμβο της Δικαιοσύνης. Το «σκιαγμένο υποκείμενο» των ημερών μας διδάσκεται τον τρόμο, προκειμένου ο άθλιος τούτος κόσμος να μείνει ως έχει.
Η «Ελπίδα» ενσκήπτει όταν εκλείπει κάθε ανατρεπτική ελπίδα.
