Της Μαρίας Απατζίδη
Όχι με θλίψη, αλλά οπωσδήποτε με κάποια απορία διάβασα ανάρτηση του Νίκου Καρανίκα που αναφέρεται στο πρόσωπό μου και με εγκαλεί για αλλοίωση της σκέψης μου από θλίψη, θυμό και γενικώς ανεξέλεγκτα συναισθήματα, ενώ αναρωτιέται μελαγχολικά ποιες και ποιοι διαβάζουν Μπαρούχ Σπινόζα.
Δεν συνηθίζω να απαντώ σε επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο που δεν άπτονται πολιτικών θεμάτων, όμως στη συγκεκριμένη ανάρτηση υποκρύπτονται και σεξιστικές τοποθετήσεις, οι οποίες δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες.
Στο βήμα της Βουλής έκανα την Παρασκευή 28 Ιανουαρίου πολύ συγκεκριμένες αναφορές στη διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία, απαριθμώντας ορισμένες από τις περιπτώσεις όπου η προηγούμενη κυβέρνηση έχει παραχωρήσει κρίσιμες υποδομές και δίκτυα σε ιδιώτες. Η ανάρτηση του αγαπητού κ. Καρανίκα, απαξιοί να απαντήσει επί της ουσίας και καταφεύγει σε αυτό που σήμερα αποκαλείται «mansplaining»: δηλαδή την «διόρθωση» των λεγομένων ενός συνομιλητή, απλώς και μόνο επειδή είναι γυναίκα, από κάποιον άνδρα που «γνωρίζει καλύτερα». Με λίγα λόγια, υπονοεί ότι ως μια νέα γυναίκα βουλευτής κινούμαι περισσότερο από το θυμικό μου, αλλά και «κάθε άλλη ποταπότητα», και για αυτό αλλοιώνεται η σκέψη μου και δεν μιλάω, υποτίθεται, ορθολογικά. Ενώ ο Νίκος Καρανίκας, με το ανδρικό προνόμιο που του παρέχει το φύλο του, μπορεί, υποτίθεται πάλι, να με διαφωτίσει για την «αντικειμενική», δίχως συναισθηματικές αλλοιώσεις, αλήθεια.
Ο λόγος που απαντώ είναι ότι παρόμοιες αντιδράσεις ξεπερνούν τη δική μου περίπτωση. Σήμερα τυχαίνει να υφίσταμαι αυτή την απρέπεια εγώ, αύριο όμως μπορεί να δεχτεί παρόμοια επίθεση κάποια άλλη γυναίκα που τολμά να κινηθεί στον δημόσιο χώρο. Και για αυτό δεν πρέπει να αφήνουμε κανένα mansplaining να «πέφτει κάτω», αλλά να απαντάμε δεόντως.
Αγαπητέ Νίκο Καρανίκα, μου είσαι ως άνθρωπος συμπαθής, γιατί έχω δει πώς σου συμπεριφέρθηκαν στο παρελθόν τα συστημικά μίντια. Και θα περίμενα, επειδή έχεις γίνει και εσύ θύμα τέτοιων επιθέσεων, να μην επαναλαμβάνεις προς ένα άλλο πρόσωπο μια δολοφονία χαρακτήρα σαν αυτές που έχεις υποστεί.
Με εγκαλείς εμμέσως για το αν έχω διαβάσει Σπινόζα. Αλλά θα έπρεπε πρώτα εσύ να έχεις διαβάσει σωστά το όνομα μου. Είμαι από το 2019 βουλεύτρια του Ελληνικού Κοινοβουλίου και το όνομά μου είναι «Απατζίδη» και όχι «Αμπατζίδη», όπως πρόχειρα έγραψες.
Είναι αλήθεια ότι στο Μενίδι, όπου κατοικώ, δεν περισσεύουν αυτοί που έχουν διαβάσει Σπινόζα – ή, για να ακριβολογούμε, που παριστάνουν ότι τον έχουν διαβάσει και κατανοήσει. Είναι μια έλλειψη, δεν λέω, που ο νέος σου φίλος Άδωνις Γεωργιάδης, θα μπορούσε να την καλύψει, περιλαμβάνοντας τον Ολλανδοεβραίο φιλόσοφο στα προγράμματα διδασκαλίας του.
Γνωρίζουμε όμως καλά στο Μενίδι, από την κοινωνική μας εμπειρία, από άλλα αναγνώσματά μας ή απλώς από την ταξική μας διαίσθηση, να διαβάζουμε την πολιτική επικαιρότητα. Ακόμη και οι γυναίκες.
Είμαστε, άμα χρειαστεί, ακόμη και οι γυναίκες, σε θέση να επικαλούμαστε και αριθμούς, λ.χ. κάποιους άσχημους αριθμούς παραχωρήσεων σε ιδιώτες από την περίοδο 2015-2019 επί ΣΥΡΙΖΑ: το 68% του ΟΛΘ που δόθηκε στην κοινοπραξία SEGT, το 66% του ΔΕΣΦΑ στο όμιλο SENFLUGA Energy, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική (κρατική) Ferrovie, έναντι 45 εκατομμυρίων ευρώ, την έκταση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού στον Λάτση έναντι 92 ευρώ το τ.μ., τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια στη γερμανική (ημικρατική) Fraport, το 49% του ΑΔΜΗΕ, δίνοντας σε ιδιώτες το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος της χώρας, το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», με την εικοσαετή παράταση της σύμβασης παραχώρησης, το σύνολο του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΕΣΣΤΥ, της εταιρείας συντήρησης του τροχαίου υλικού του ΟΣΕ, το 5% των μετοχών του ΟΤΕ στη Deutsche Telecom. Για αυτούς τους αριθμούς εγκαλούμε το μνημονιακό τόξο, στο οποίο ατυχώς περιλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ασφαλώς για το έγκλημα του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, που βρίσκεται στη βάση της σημερινής κρίσης ακρίβειας.
Υπενθυμίζω, Νίκο Καρανίκα, ότι ο Μπαρούχ Σπινόζα περιθωριοποιήθηκε στην εποχή του από την κρατούσα κουλτούρα, αλλά απομονώθηκε ακόμη και από την ίδια του την εβραϊκή κοινότητα. Όμως η σκέψη του επέδρασε στον Μαρξ και τη ριζοσπαστική αριστερή διανόηση του 20ου αιώνα. Θέλω να πιστεύω ότι και εσύ, που είσαι μάλιστα και “των δικαιωμάτων”, θα αποφύγεις στο μέλλον σεξιστικούς υπαινιγμούς εναντίον μου και ο όποιος διάλογος θα κινείται αυστηρά σε πολιτικό πλαίσιο.
