Φίλος καθηγητής των Οικονομικών διηγείται πως κάποτε που μετακινούνταν με ταξί άκουγε στο ραδιόφωνο κάποιον άγνωστό του να αναλύει την πιθανή πορεία των επιτοκίων, του πληθωρισμού κ.ο.κ., σε μία ανάλυση που ακουγόταν και ενδιαφέρουσα και εμπεριστατωμένη. Μέχρι που ο σχολιαστής άρχισε να εξηγεί ότι όλα οφείλονται στον ανάδρομο Ερμή και την είσοδο του Δία στον Σκορπιό…
Συμβαίνει, βέβαια, ο εν λόγω φίλος να είναι και ευρυμαθής και ετερόδοξος, ώστε να μη θεωρεί ό,τι στις μέρες μας περνιέται για οικονομική πρόγνωση περισσότερο έγκυρο από τις αποφάνσεις των αστρολόγων και των καφετζούδων. Αλλά χάρηκε από καρδιάς να το ακούει να επιβεβαιώνεται κατ’ αυτό τον τρόπο.
Παραβλέπουμε, άλλωστε, ότι η ανεργία και η ετεροαπασχόληση πλήττει σε μεγάλο βαθμό και τους επαγγελματίες του υπερφυσικού. Έτερος φίλος πέτυχε στον μανάβη τον γείτονά του, που είχε αρχίσει να παρουσιάζει εκπομπή αστρολογίας σε ένα κανάλι της πυρκαγιάς, και τον συνεχάρη εγκαρδίως για την πρόοδό του. «Ξέρεις» ήρθε σε ύφος άκρως απολογητικό η απάντηση «εγώ κανονικά μέντιουμ είμαι, αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα λέω και τα ζώδια». Πουτάνα κρίση, ήθελε να πει…
Σε ονομαστό μουσείο της χώρας, η διευθύντρια έχει αφήσει εποχή όχι μόνο με το λαμπρό της αρχαιολογικό έργο, αλλά και με την αφοσίωσή της στην αστρολογία και τις παραδόσεις της μαγείας. Στον καιρό της ακμής του Χρηματιστηρίου Αθηνών την πλησίαζαν οι φύλακες του μουσείου με το αίτημα: «Εσύ που ξέρεις από αυτά” δηλαδή τα άστρα “έχεις να μας πεις κανένα σίγουρο χαρτί;». Οι λαϊκοί άνθρωποι διακρίνονται από μία βαθύτερη σοφία – και είχαν αντιληφθεί ότι οι υποδείξεις από το υπερπέραν και η αρθρογραφία των σομόν σελίδων των εφημερίδων ήταν ένα και το αυτό.
Τα «χαρτιά», ως γνωστόν, έμελλε να κάψουν πολλούς. Αλλά πάντοτε αυτά τα ρίσκα έχει το να μπλέκεσαι σε παιχνίδια με σκοτεινές δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό σου.
Οι άνθρωποι θέλουν να πιστέψουν σε μία αποκεκαλυμμένη αλήθεια. Αν αυτή, μάλιστα, είναι επενδυδυμένη με μπόλικους αριθμούς, τότε στις μέρες μας η αποδοχή της από τους πολλούς είναι δεδομένη. Δεν είναι ο αρχιτσαρλατάνος ο Ferguson του Imperial College περισσότερο αξιόπιστος από τον τελευταίο σαμάνο της Σιβηρίας. Για την ακρίβεια, ο τελευταίος είναι πολύ λιγότερο ιδιοτελής και βάζει τον εαυτό του σε οδυνηρή δοκιμασία, όσο πασχίζει να επικοινωνήσει με τα ουράνια. Δεν ξενοπηδάει στα κρυφά, ενώ έχει μαντρώσει όλη την κοινωνία σε λοκντάουν.
Το κατ’ εμέ, διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον τα ζώδια στις εφημερίδες, ανεξαρτήτως της ημερομηνίας έκδοσης του φύλλου. Το ότι οι προβλέψεις μπορεί να δημοσιεύθηκαν και πέρσι δεν θεωρώ ότι τους αφαιρεί κάτι από την εγκυρότητα και επικαιρότητά τους. Ο υποψιασμένος άνθρωπος πάντα θα αναγνωρίζει στις γενικόλογες διατυπώσεις των αστρολόγων κάτι που τον αφορά με τρόπο πολύ προσωπικό και επείγοντα.
Αλλά το παιχνίδι με το υπερφυσικό είχε αρχίσει από πολύ νωρίτερα. Στα μικράτα μας, μια παρέα λυκειοπαίδων θελήσαμε να κάνουμε πνευματιστική séance. Το πνεύμα που ανταποκρίθηκε στα καλέσματά μας δήλωσε καταγωγή από την Τραπεζούντα – αλλά αυτό δεν αξιολογήσαμε καταλλήλως. Η πιο φιλόδοξη εξ ημών έσπευσε να θέσει το ερώτημα: «Πνεύμα, θα περάσω στις πανελλαδικές εξετάσεις». Με δάκτυλα που έτρεμαν ακολουθούσαμε την planchette καθώς σχημάτιζε γράμμα το γράμμα την απάντηση: «Αν διαβάσεις»….
Σε μεγαλύτερη (δυσκολεύομαι να την πω: ωριμότερη) ηλικία, παρακολουθούσα με απεριόριστο θαυμασμό την Aurelie Amour, η οποία τις μεταμεσονύκτιες ώρες δεχόταν σε κάποιο trash κανάλι τηλεφωνήματα τηλεθεατριών και τους διάβαζε την αύρα σε ένα ποτήρι νερό ή τους έριχνε την ταρώ. Λέω «τηλεθεατριών» γιατί ήσαν όλες ή κοπέλες άνω των τριάντα ετών είτε οι μανάδες τους – και το ερώτημα, διατυπωμένο σε γλώσσα κάπως κωδική, ήταν: «για μέλλον τι βλέπετε;». Αλλίμονο, οι κοινωνικές πιέσεις που φέρνει η πατριαρχία είναι αμείλικτες.
Με το επιβλητικό λουκ που της χάριζαν τα άφρο χαρακτηριστικά της και με το αξάν που της εξασφάλιζε η καταγωγή της από τη Γαλλική Γουιάνα, η Aurelie απολάμβανε να εκμαιεύει όλη την αλήθεια μέσα από λεπτούς υπαινιγμούς ή και απλά κομπιάσματα των συνομιλητριών της, οι οποίες στο τέλος ξερνούσαν από μόνες τους τα πάντα. Της άξιζαν πολλά διδακτορικά ψυχολογίας και κοινωνιολογίας, αλλά ατυχώς, όπως γνωρίζουμε. αυτά απονέμονται στον κάθε κακομοίρη.
Η μοναδική φορά που το πράμα πήρε άλλη τροπή, ήταν όταν μία από τις καλούσες ρώτησε για το μέλλον του γάμου της που περνούσε κρίση. “Τον θες;» ρώτησε αυστηρά η Aurelie. «Δεν ξέρω» ακούστηκε ξέπνοα από την άλλη άκρη της γραμμής. Τότε η Aurelie εξερράγη: «Τι θα πει ‘Δεν ξέρω’; Με τον εαυτό σου πρέπει να τα βρεις πρώτα! Ούτε αύρα δεν θα έχεις να διαβάσω! Χαρτορίχτρες είμαστε, όχι ψυχαναλυτές!».
Πράγματι, οι ψυχαναλυτές δεν θα είχαν τέτοιου είδους συστολές. Οι χαρτορίχτρες είναι σκληρές θετικίστριες μπροστά τους.
Τον ανταγωνισμό, ωστόσο, έχει καταστήσει πολύ πιο σκληρό η ανάδυση της ειδικότητος των λοιμωξιολόγων. Αυτοί, εκτιμώ, αντλούν έμπνευση κατευθείαν από την Γεωργία Βασιλειάδου στον ρόλο της «Καφετζούς», όταν σύννους και κατηφής παρατηρούσε το κατακάθι του καφέ μονολογώντας: «Μπερδεμένοι ντελβέδες… Μπερδεμένα φλιτζάνια». Αυτή η gravitas και αυτή η διαρκής επιφυλακή απέναντι στο ενδεχόμενο του ανεύθυνου εφησυχασμού είναι συνταγή παντοτινής επιτυχίας.
