Την Κυριακή, κάποιοι (ποιοι, άραγε;) θα γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του OHE το 2007 και στόχος της είναι η προσπάθεια να αντιμετωπισθούν η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, μέσα σε μια «ανοιχτή και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία».
Σε μια κοινωνία, που στην πραγματικότητα, όχι μόνο αρχίζει να μη τη φοβίζει το τέρας, αλλά σύντομα ίσως μάθει να το κοιτάζει και στα μάτια. Και να του μοιάζει.
Πειραματόζωα ενός παράδοξου κοινωνικού μιθριδατισμού.
Η εύκολη κατάποση, διάσπαση και τελικά αφομοίωση αποτρόπαιων, ανατριχιαστικών υποθέσεων, θα έλεγε κάποιος, ότι είναι ξεκάθαρα χαρακτηριστικό στοιχείο μιας άρρωστης κοινωνίας.
Πάντα υπήρχαν η βία και η αδικία.
Κρατική και ατομική.
Πάντα υπήρχαν άνθρωποι, οι οποίοι διέπρατταν αδικήματα τέτοιου είδους που σε έκαναν να αναρωτιέσαι, τι στ’ αλήθεια έχουν μέσα στο κεφάλι τους.Πλέον, όμως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πλειοδοσία βίας και φρίκης.
Μια χώρα, σε μια ήπειρο, η οποία δεν έχει βιώσει πόλεμο εδώ και 73 χρόνια (με εξαίρεση την «ειρηνευτική» επέμβαση του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1999), αλλά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ακόμη και η ζωή, έχουν φθηνύνει ανησυχητικά. Επικίνδυνα.
Στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘90, οι θάνατοι από τροχαία δυστυχήματα ή από ναρκωτικά, προκαλούσαν ανησυχία. Σήμερα, ποιοι ή πόσοι πρέπει να χάσουν τη ζωή τους από αυτές τις αιτίες για να συγκλονιστεί η κοινωνία (έστω για ένα απόγευμα);
Παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες, βιασμοί, νεκροί εργάτες, τάγματα εφόδου που στερούν ζωές…
Ίσως, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να μην περιορίζεται στην κυρίαρχη (τις τελευταίες δεκαετίες) ιδεολογία και οικονομική πολιτική.
Ίσως να επεκτείνεται, πλέον, στην καθημερινή αλληλεπίδραση των ανθρώπων.
Εκεί που οι άνθρωποι, μετατρέπονται σε εταιρείες. Πρέπει να πείσουν τους γύρω τους με κάθε τρόπο ότι διαθέτουν το καλύτερο «προϊόν» , ότι διαφέρουν, γιατί η κοινωνία τους κάνει να αισθάνονται ανεπαρκείς.
Δεν επιθυμούν την αγάπη και την αποδοχή, αλλά τον έλεγχο των γύρω τους. Δεν αισθάνονται ικανοί να τους σέβονται, αλλά την ανάγκη να τους φοβούνται. Δεν ζουν με βάση μια κοσμοθεωρία, αλλά δημιουργούν κάθε τόσο από μια κοσμοθεωρία, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις επιλογές, τις πράξεις, τη στάση τους.
Εκεί, που ακόμη και οι πιο προσωπικές σχέσεις διαστρεβλώνονται και μετατρέπονται σε σχέσεις θύτη- θύματος. Εκεί, που αποκαλούν τον διπλανό τους, ως ουδέτερο («το γκομενάκι», «το τραβέλι», «το πρεζάκι» και η λίστα δεν έχει τέλος), αφαιρώντας του την ανθρώπινη υπόσταση.
Πιστεύοντας στ’ αλήθεια πως ότι και να συμβεί (ότι και να κάνουν, αξίζει σε αυτό το «το» να το πάθει).
Γι’ αυτά τα ουδέτερα, δεν υπάρχει χώρος στην εργασία, στην αξιοπρεπή διαβίωση ακόμη και στην ίδια τη ζωή, όσες Ημέρες Κοινωνικής Δικαιοσύνης κι αν προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι πρέπει να γιορτάσουμε…
…εκεί που η συνείδηση, είναι εξόριστη.
