Ο Χρόνης Μπότσογλου, ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.
Ο σπουδαίος εικαστικός, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941. Μαθήτευσε στο φροντιστήριο του Σαραφιανού και σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1960-1965), στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη, με υποτρoφία του ΙΚΥ.
Ήταν ακόμα φοιτητής όταν έκανε την πρώτη ατομική έκθεσή του στην Αθήνα (1964, Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών), με έργα που φανέρωναν επιρροές από τον Μπουζιάνη. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι (1969-1972, με κρατική υποτροφία).
Σε αυτό το διάστημα η ζωγραφική του έγινε πιο ρεαλιστική και συνδέθηκε με την πολιτική στράτευσή του. Σε ανάλογο πνεύμα, συμμετείχε (μαζί με τους Γ. Βαλαβανίδη, Κ. Δίγκα, Κ. Κατζουράκη και Γ. Ψυχοπαίδη) στην ίδρυση και τις εκθέσεις της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» (1971-1973), η οποία παρουσίασε (στην Ελλάδα) έργα με κριτικό περιεχόμενο, κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Η συμμετοχή σε συλλογικές δραστηριότητες είχε ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, όταν ήταν μέλος της «Ομάδας Τέχνης Α» και συνεργαζόταν με την «Επιθεώρηση Τέχνης». Συνεργάστηκε, επίσης, με το Ελεύθερο Θέατρο (1973), το «Κέντρο Εικαστικών Τεχνών» (1974-1976) και, αργότερα, έγινε μέλος της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη» και του «Κέντρου Χαρακτικής».
Η ρεαλιστική περίοδος της ζωγραφικής του, πέρα από το προφανές ιδεολογικό υπόβαθρό της, ήταν και μία περίοδος έρευνας στο πεδίο της σχεδιαστικής και χρωματικής συγκρότησης της ανθρώπινης μορφής μέσα στον εικαστικό χώρο. Σε αυτόν τον τομέα θα επικεντρωθεί το ενδιαφέρον του τα επόμενα χρόνια. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970, καθώς η πολιτική δραστηριότητά του ατονεί, οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις του διευρύνονται. Η απόδοση του χώρου σε δυναμική αλληλεξάρτηση με την ανθρώπινη παρουσία αναδεικνύει τη βιωματική διάσταση της ζωγραφικής του και επιτρέπει τη συγκινησιακή φόρτιση των μορφών και τη βαθμιαία κυριαρχία των αυτοβιογραφικών στοιχείων. Το έργο του παρουσιάζεται σε συνεχόμενες θεματικές ενότητες, με κύρια χαρακτηριστικά τις υπαρξιακές αναφορές, την εξαντλητική επεξεργασία της μορφής και τη σωματικότητα του ζωγραφικού υλικού. Συχνά η ζωγραφική του συνυπάρχει με γλυπτά έργα.
Το 1989 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου διετέλεσε πρύτανης (2001-2005) και δίδαξε έως το 2008.
Έκανε περισσότερες από 50 ατομικές και πολλές δεκάδες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετείχε στη Μπιενάλε του Sao Paulo (1969) και στη Μπιενάλε Χαρακτικής (Χαϊδελβέργη, 1988). Αναδρομικές εκθέσεις του παρουσιάστηκαν στη Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου (1986), στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο (Θεσσαλονίκη, 1991), στην Πινακοθήκη Κυκλάδων (Ερμούπολη, 2008) και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Αθήνα, 2010).
Το σημαντικό του έργο «Προσωπική Νέκυια», ένα εικαστικό δοκίμιο πάνω στη μνήμη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μουσείο Μπενάκη (2002) και στη συνέχεια στην Πύλη Αμμοχώστου (2003), στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2003), στην Πινακοθήκη Κυκλάδων (αναδρομική, Ερμούπολη, Σύρος, 2008), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2010), στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (2011) και στον χώρο 16 Φωκίωνος Νέγρη (2014). Ανήκει στη συλλογή Λάρυς και Σωτήρη Φέλιου.
Η πιο πρόσφατη ατομική έκθεση έργων του έγινε στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2013 και περιελάμβανε τοπογραφίες, γεγονός που ξάφνιασε τους κριτικούς.
Ο Χρόνης Μπότσογλου εικονογράφησε ποιητικές συλλογές και συνεργάστηκε με λογοτέχνες και θεωρητικούς, δημοσιεύοντας τακτικά κείμενά του. Έχει εκδόσει τρία βιβλία -(Ημερολόγια ταξίδια (1994), Ψευτοδοκίμια (2000) και Το χρώμα της σπουδής (2005) και ένα ακόμα λεύκωμα με έργα φτιαγμένα σε υπολογιστή (2007). Εξέδωσε επίσης μία ποιητική συλλογή με τίτλο Σπουδή στο μαύρο(1998). Το 2009 εκδόθηκε μονογραφία για το έργο του.
