Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κι η ακαριαία και σύσσωμη κατακραυγή, όπως και η αναπάντεχη ευαισθησία των ευρωπαϊκών λαών για τους πρόσφυγες έχει φέρει σ’ ιδιαίτερα δυσχερή θέση ηγέτες και μεγάλα ακροδεξιά και λαϊκιστικά κινήματα στην ήπειρο.
«Σκληροτράχηλοι» και απύλωτοι φραστικά πολιτικοί, σαν τον Ματέο Σαλβίνι, τον Βικτόρ Ορμπάν, τον Γκερτ Βίντερς, τον τη Μαρίν Λεπέν, αίφνης άρχισαν να τραυλίζουν, να είναι προσεκτικοί στις εκφράσεις τους και να αλλάζουν γνώμη προτού καν αλέκτωρ λαλήσαι τρείς.
Το Ουκρανικό ξεγύμνωσε ακριβώς τον καιροσκοπισμό και την εύκολη ρητορεία, τη ροπή τους για αμφιταλάντευση και τυχάρπαστη αλλαγή γνώμης, που επιδεικνύουν ανενδοίαστα πολλές προσωπικότητες στον χώρο. Πολιτικοί που ως σήμερα υμνολογούσαν τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον παρουσίαζαν ως πολιτικό τους ίνδαλμα, μετά τα πολεμικά γεγονότα διαγκωνίζονται για το ποιός θα τον πρωτο-αποποιηθεί και θα εξακοντίσει ένα ηχηρότερο j’accuse εναντίον του. Αλλά και ποιος από τους πολέμιους αυτούς της μετανάστευσης, θα εκφράσει τώρα με πειστικότερα μέσα την αλληλεγγύη του στο Κίεβο και στους «λευκούς» πρόσφυγές του.
Για πολλές ηγετικές και προβεβλημένες φυσιογνωμίες στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά, η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν ενσάρκωνε ένα μοντέλο αντίστασης στην καθηγεμόνευση της ΕΕ, ενώ και ο Ρώσος ηγέτης παρουσιαζόταν ως εκφραστής και σύμβολο μιας άλλης αντίληψης για το κράτος, τις θεσμικές του εκφράσεις και τις «ηθικές» και θρησκευτικές αρχές του, ακόμη κι ως προάγγελος μιας άλλης αντίληψης για τη μορφή της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης με χριστιανική ταυτότητα ως άθροισμα της κοινής ιστορίας και των επιμέρους εθνικών ιδεωδών κι εθίμων, που αντιτίθεται στην ισοπέδωση των παραδοσιακών αρχών της. Μία ταυτότητα, με άξονα τη συντηρητική ιδεολογία και τον «ανδρισμό» που διατρέχουν την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας, απέναντι σε μία «μηδενιστική» εξίσωση των πάντων στον βωμό της προόδου της οικονομίας και των ηθών και της κατάργησης της αυτοτέλειας του κάθε έθνους που προωθούν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών.
Στο φαντασιακό αυτών των κινημάτων και με άξονα τις οικονομικές κι ενεργειακές σχέσεις με τη Ρωσία, που στα μάτια τους εξασφάλιζε την απαγκίστρωση από τις αμερικανίζουσες και νεοφιλελεύθερης κοπής ελευθερίες και σχέσεις της αγοράς που ευαγγελίζεται η ΕΕ, ο Πούτιν ενσάρκωνε την έννοια του «Αντάρτη», όπως την εισήγαγε στην ομώνυμη θεωρία του για τους νέους πολέμους ο Καρλ Σμιτ. Ένας ορισμός που έχει να κάνει με την οξυδερκή ανάλυση για τον χαρακτήρα των πολέμων μετά την αμερικανική πλανητική κυριαρχία έπειτα από το πέρας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ως ουσιαστικά «ανταρτοπόλεμων» μέσα στο εσωτερικό μίας παγκόσμιας γεωπολιτικής κατοχής, που διατύπωσε ο πρωτότυπος αυτός διανοητής -που φευ! θέλησε τυχοδιωκτικά να αφιερώσει την ιδιοφυΐα του στη θεωρητική στήριξη του Κράτους Δικαίου του Γ’ Ράιχ, προτού στραφεί μεταπολεμικά στις γεωπολιτικές αναλύσεις.
Ο Αντάρτης, που έχει εγκαταλείψει κάθε λογική και τακτική του «περιφρουρημένου» πολέμου, αντλεί τη δύναμή του από τον «ανορθόδοξο» πόλεμο απέναντι στον «συμβατικό». Η δε δύναμή του εξαρτάται από τον ευθύ και τέμνοντα ορισμό και καθορισμό του «Συμβατικού». Ο Πούτιν με τον οξύ, παρορμητικό και ειρωνικό του λόγο απέναντι στους Συμβατικούς πολιτικούς και την πυγμή του απέναντι στη Δύση, ήταν το πρότυπο για το «ανορθόδοξο», πλην όμως γιομάτο σφρίγος, πολιτεύεσθαι των ηγετών αυτών απέναντι στους «συμβατικούς» φορείς της αστικονεοφιλελεύθερης πολιτικής και των Βρυξελλών. Ο «ανταρτοπόλεμος» του Πούτιν στη Δύση, σαγήνευε τους ακροδεξιούς και λαϊκιστές ηγέτες, που κι εκείνοι με τη σειρά τους, από τον Ματέο Σαλβίνι, τη Μαρίν Λεπέν, τον Νάιτζελ Φάρατζ, τον Βικτόρ Ορμπάν, τον Σαντιάγο Αμπασκάλ, επέλεξαν τούτη την «παρτιζάνικη» μέθοδο, με τις προκλήσεις και τις εφνιδιαστικές επιθέσεις και στην πολιτική τους στρατηγική μέσα στα εθνικά και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στη δημόσια παρουσία τους.
Στη Γαλλία, αντιμέτωποι με τις προεδρικές εκλογές υπό το κράτος της κατακραυγής για το Ουκρανικό, οι δύο ακροδεξιοί διεκδικητές της προεδρίας, η Μαρίν Λεπέν κι ο Ερίκ Ζεμούρ, που συγκαταλέγονταν ανάμεσα τους πιο ένθερμους υπερασπιστές της εικόνας και των συμφερόντων του Κρεμλίνου στη Γαλλία, παρά τα «ναι μεν, αλλά», μετέβαλαν ριζικά τον λόγο τους. Οι αναφορές τους για τη Ρωσία, τουλάχιστον σε μορφικό επίπεδο, δεν θυμίζουν στο παραμικρό τον θαυμασμό που παλαιότερα εξέφραζαν απερίφραστα για τον Πούτιν ως ηγέτη και πατριώτη, που η Γαλλία θα έπρεπε να μιμηθεί.
Η υποψήφια του Rassemblement National για το Μέγαρο την Ηλυσίων, μπορεί το 2011 να δήλωνε στη ρωσική εφημερίδα Kommersant ότι θαυμάζει τον Πούτιν, τώρα όμως καταδικάζει την «αδικαιολόγητη» κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία. Όμως, το 2017 κι εν μέσω της προεδρικής εκστρατείας, ο Πούτιν υποδέχθηκε τη Λεπέν, ως τότε ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου, η οποία με την ευκαιρία μίλησε ενάντια στις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. Επιπλέον, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν οφείλει πραγματικά πολλά στη Μόσχα… ακόμη και χρήματα. Γιατί το 2014, το κλυδωνιζόμενο από εσωτερικές έριδες και σκάνδαλα Εθνικό Μέτωπο για να καλύψει τα χρέη του είχε δανεισθεί περίπου 9,4 εκατ. ευρώ από ρωσική τράπεζα μετά την άρνηση των γαλλικών πιστωτικών ιδρυμάτων να τα καλύψουν. Σε συνέντευξή της μάλιστα στο BMMTV, η Λεπέν έφθασε να αρνηθεί ότι διεμεσολαβούσε υπέρ του Πούτιν στη Γαλλία, υποστηρίζοντας πως ήταν «από τους λίγους πολιτικούς που προσπάθησαν να διατηρήσουν ίσες αποστάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας». Βέβαια, όπως γράφει η Libération, το RN φέρεται να κατέστρεψε 1,2 εκατομμύρια προεκλογικά φυλλάδια που απεικόνιζαν τη Λεπέν μαζί με τον Πούτιν, με τα οποία θα έδειχνε το διεθνές κύρος της.
Ο δε Ζεμούρ είχε πάει ακόμη μακρύτερα στον θαυμασμό του υπέρ του Πούτιν. Το 2018 είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο L’Opinion: «Ονειρεύομαι έναν Γάλλο Πούτιν», όπως υπενθυμίζει το France 24. Τον περασμένο Σεπτέμβριο δήλωνε «είμαι υπέρ μιας συμμαχίας με τη Ρωσία. Νομίζω ότι θα ήταν ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος» στο CNews. Και επίσης στις αρχές Φεβρουαρίου για τη France Inter: «ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι Ρώσος πατριώτης. Για αυτόν είναι θεμιτό να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Ρωσίας», ενώ σε ομιλία του στο ραδιόφωνο RTL στις 28 Φεβρουαρίου χαρακτήριζε τον Πούτιν ως «αυταρχικό δημοκράτη» (RTL France on Twitter: “#Ukraine : “Poutine est un démocrate) …, που εκλέγεται και επανεκλέγεται «από τον ρωσικό λαό που είναι ο μόνος που αποφασίζει». Φυσικά, παραδέχθηκε ότι ο Ρώσος πρόεδρος «χρησιμοποιεί μεθόδους που δεν χρησιμοποιούν οι Γάλλοι», αλλά μέχρι εκεί. Και ο Ζεμούρ ήταν από εκείνους που απέκλειαν ότι ο «αυταρχικός δημοκράτης» θα εισάβαλε ποτέ στην Ουκρανία και κατήγγειλε την αμερικανική προπαγάνδα.
Αλλά, με την επιδείνωση της κρίσης, ο Ζεμούρ άλλαξε σακάκι κι έσπευσε φυσικά να καταδικάσει, στρέφοντας τα βέλη του και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά. Όντας έξυπνος, για να μην αμαυρωθεί μέσα από τον Πούτιν κι η δική του εικόνα, αλλά και για να μην κάνει μία τόσο μεγάλη και διαμετρική στροφή, που θα του την καταλόγιζαν, ο Ζεμούρ καταδίκασε μεν τη ρωσική επίθεση, αλλά παράλληλα στράφηκε και κατά του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν για την αποτυχημένη του πολιτική. Τωρα του ζητεί να ορίσει δύο απεσταλμένους για την ειρήνευση: τον πρώην πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί (που είχε διατάξει τον βομβαρδισμό της Λιβύης) και τον Υμπέρ Βεντρίν, πρώην ΥΠΕΞ την εποχή του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας για το Κόσοβο).
Όμως από την άλλη κούνησε και το δάκτυλο και στην Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και τον «καθέναν από εμάς», για την αδιαφορία προς τις ρωσικές απαιτήσεις για την επέκταση της Βορειο-Ατλαντικής Συμμαχίας στη γειτονιά της. Ζήτησε δε και μια συνθήκη που θα «βάζει τέλος στην επέκταση του ΝΑΤΟ». Κάτι που είχε ξαναδιατυπώσει στο βιβλίο του Un quinquennat pour rien Zemmour το 2016 υποστηρίζοντας ότι «η Ουκρανία δεν υπάρχει» επειδή «η σύγχρονη Ουκρανία είναι μια χώρα de bric et de broc-εική και ως έτυχε, ή πλίνθοι και κέραμοι». Τώρα όμως συγκινείται από το δράμα και τις κακουχίες των Ουκρανών, απευθύνει εκκλήσεις για βοήθεια και να δεχθούμε πρόσφυγες κι επαινεί την Πολωνία (την ίδια χώρα που χτίζει φράγματα στα σύνορα με τη Λευκορωσία για να αποτρέψει την είσοδο στην ΕΕ άλλων προσφύγων που φεύγουν από άλλους πολέμους).
Στην Ιταλία, ο Ματέο Σαλβίνι της ξενοφοβικής Λέγκας, ο οποίος δεν εφείδετο ευκαιριών για να επιδείξει τον θαυμασμό του για τον Βλαντίμιρ Πούτιν (πασίγνωστη η φωτογραφία του με μπλουζάκι με τον Ρώσο ηγέτη ως στρατάρχη), αναγκάσθηκε με επονείδιστο τρόπο να κάνει μία πιρουέτα. «Όταν κάποιος επιτίθεται, είναι σαφές ότι πρέπει να συμπαραταχθείς με αυτόν που δέχεται επίθεση», τόνισε ο Σαλβίνι, απαρνούμενος τον «μέντορά» του, που για τις σχέσεις του με αυτόν η ΕΕ τον κοίταζε με επιφυλακτικότητα, ιδίως όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση της Ιταλίας με το άλλο αντισυστημικό Κίνημα των 5 Αστέρων. Η Λέγκα του Σαλβίνι βρέθηκε άλλωστε υπόλογη για την παράνομη χρηματοδότηση της προεκλογικής της εκστρατείας για τις ευρωεκλογές το 2019 από τη Μόσχα και πολλές είναι οι αποκαλύψεις για τις επαφές του συνεργάτη του Τζανλούκα Σαβοΐνι στη Μόσχα.
Κι όχι μόνον ο Σαλβίνι φρόντισε να αλλάξει τελείως τις διατυπώσεις του, αλλά μάλιστα έσπευσε και στην Πολωνία φαρισαϊκά να συμπαρασταθεί στους Ουκρανούς πρόσφυγες. Εκείνος που ως υπουργός Εσωτερικών έκλεινε τα λιμάνια της Ιταλίας και διέταζε τα πλοία της ακτοφυλακής να βυθίζουν πλοιάρια με πρόσφυγες, πήγε να παρηγορήσει τους λευκούς, χριστιανούς και «δουλευταράδες» εκτοπισμένους. Μόνο που λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο και ρεζιλεύθηκε από το πλήθος και τον δήμαρχο της πολωνικής πόλης στα σύνορα, που του υπενθύμισαν (και χάρισαν) το επίμαχο μπλουζάκι και τον αποδοκίμασαν, ως «καραγκιόζη» (buffone). Την ίδια αμηχανία ένοιωσε και η αμιγώς ιταλική ακροδεξιά οργάνωση Forza Nuova, που από υμνητής του Πούτιν, σήμερα ζητάει πανστρατιά υπέρ των ακροδεξιών αδελφών στην Ουκρανία και στέλνει εθελοντές να πολεμήσουν με τα τάγματα Αζόφ τους Ρώσους.
Ο φίλος του Σαλβίνι, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν ακολουθεί την ίδια συνταγή. Ενώ πριν ένα μήνα, μέσα στη φρενίτιδα των διπλωματικών διεργασιών πριν την εισβολή ο Ορμπάν έφερνε σε δύσκολη θέση τους Ευρωπαίους επισκεπτόμενος τη Μόσχα και κλείνοντας μονομερώς συμφωνίες με τον Πούτιν, έκρινε πως τα πράγματα έχουν αλλάξει, και έπρεπε να ρίξει τους τόνους. Η Βουδαπέστη, που συνήθως αποτελεί «μαύρο πρόβατο» ενέκρινε τις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Μόσχας, άνοιξε διαδρόμους για διέλευση στρατευμάτων του ΝΑΤΟ, απαγορεύοντας όμως τη μεταφορά όπλων στην Ουκρανία και διαβεβαίωσε την υποστήριξή της στον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Αλλά και δεν στάθηκε μόνο εκεί: ο διαπρύσιος πολέμιος των μεταναστών και των μειονοτήτων Ορμπάν μετέβη στα σύνορα με την Ουκρανία, στην πόλη Μπερεγκσουράνι, για να υποδεχθεί τους πρόσφυγες: «Θα τους αφήσουμε όλους να μπουν», τόνισε ο Ορμπάν που πεισματικά αρνείτο να δεχθεί πρόσφυγες από Ελλάδα κι Ιταλία κι έκλεινε τα σύνορά του. «Έχω δει ανθρώπους να φτάνουν χωρίς έγγραφα, αλλά εργαζόμαστε για να τους τα παρέχουμε», πρόσθεσε αυτός που όλοι οι Οργανισμοί τον καταγγέλλουν για τις συνθήκες κράτησης και απελάσεις των αιτούντων άσυλο.
Σαγηνευμένος από τον Πούτιν δήλωνε κι ο Ολλανδός ακροδεξιός πολιτικός Γκερτ Βίλντερς και το Κόμμα Ελευθερίας του. Το 2018, ο ίδιος επισκέφτηκε τη Δούμα κι επιδείκνυε με υπερηφάνεια στο Twitter την καρφίτσα στο πέτο του με την ολλανδική και ρωσική σημαία μαζί. Το 2017, ο Βίλντερς, σύμμαχος της Λεπέν και του Σαλβίνι, επανέλαβε σε συνεντεύξεις ότι η Ρωσία «δεν ήταν εχθρός», μιλώντας για «υστερική ρωσοφοβία», για την οποία ήθελε να δώσει μια άλλη αφήγηση. Τώρα έχει αλλάξει τόνο, όχι όμως και τόσο πολύ: ενώ καταδικάζει την επίθεση στην Ουκρανία εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Δύση έχει κάνει τεράστιο λάθος που δεν απέκλεισε από την αρχή την όποια υπόθεση για ένταξη του Κιέβου στο ΝΑΤΟ.
Στην Ισπανία, ο Σαντιάγο Αμπασκάλ αρνείται κάθετα πως το κόμμα του κι ο ίδιος τρέφουν έστω και τον παραμικρότερο θαυμασμό στον Πούτιν. Βέβαια ο ίδιος σε βιβλίο του 2019 αφιερωμένο σε αυτόν, τόνιζε πως «δεν έχει τίποτε κατά του Πούτιν», με τον οποίο απλώς δεν συμπλέει «από πρόνοια» μην κατηγορηθεί γι’ αυτό. Και σε άρθρο στο Ινστιτούτο Danaes του Vox σε άρθρο δύο συνεργατών του με τίτλο «Είναι ένοχος ο Πούτιν;» έπλεκαν το εγκώμιο του Πούτιν, λέγοντας πως ο Ρώσος ηγέτης δαιμονοποιείται γιατί είναι πατριώτης. «Η Ρωσία είναι ένοχη γιατί έχει στο Κρεμλίνο έναν πατριώτη ηγέτη και τη μεγαλύτερη γεωπολιτική ιδιοφυΐα του παρόντος, όπως έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια», τονίζουν προσθέτοντας πως ο Πούτιν είναι ξεκάθαρος σαν ηγέτης και λέει σαφώς εκείνο «που οι περισσότεροι Ισπανοί πολιτικοί δεν εκφράζουν τόσο με ακρίβεια ή βία: Οι προδότες πρέπει να τιμωρούνται». Αλλά κι ο ίδιος ο Αμπασκάλ είχε οικειποιηθεί το 2015 σε ένα tweet του τη φράση που αποδίδει στον Πούτιν για τους τρομοκράτες: «όπου κι εάν πάτε θα σας βρούμε». Ενώ στην καταδίκη του για την Ουκρανία φρόντισε να καταγγείλει και την «ανευθυνότητα της ΕΕ».
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Νάιτζελ Φάρατζ, ιδρυτής του ακροδεξιού κόμματος Ukip, προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τις προηγούμενες δηλώσεις του. Το 2014 ο ζηλωτής του Brexit διετράνωνε πως ο Πούτιν είναι ο ηγέτης που θαυμάζω περισσότερο». Οκτώ χρόνια αργότερα, την ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ο Φάρατζ εξέπληξε τους πάντες, σαλπίζοντας αναπάντεχα τακτική οπισθοχώρηση: «έκανα λάθος, ο Πούτιν προχώρησε πολύ περισσότερο από ό,τι νόμιζα». Βέβαια, πρόσφατα ανασκεύασε κάπως την απόλυτη καταδίκη της ρωσικής εισβολής κι επιζητώντας να δείξει διάθεση μεσολαβητή, προτείνοντας να διεξαχθεί δημοψήφισμα στο Ντονμπάς για να αποφασίσουν οι κάτοικοι εάν θα ενταχθούν στη Ρωσία. Βέβαια, παρέλειψε να πει πως ήδη έχει αποφασισθεί η ανεξαρτησία του Ντονμπάς σε δημοψήφισμα και πως η Ουκρανική πλευρά (κι η Δύση, που σε άλλες περιπτώσεις δείχνει ευαισθησία -Ανατολικό Τιμόρ, Νότιο Σουδάν) κατέπνιξαν (μέσω του Τάγματος Αζόφ) τη βούληση του ρωσόφωνου πληθυσμού.
Στην τελείως «ανορθόδοξη» Κεντρική Ευρώπη, μια από τις πιο θεαματικές ανατροπές καταγράφηκε στην στάση του φιλο-απολυταρχικού Τσέχου προέδρου Μίλος Ζέμαν (Κόμμα Πολιτικών Δικαιωμάτων). Γνωστός για τη συμπάθειά του προς τον Πούτιν, ο Ζέμαν άφησε πολλούς ακροατές του ενεούς όταν στην ομιλία του αξίωνε να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της τιμωρίας επί της κεφαλής του Πούτιν από την πρώτη μέρα της επέμβασης: «ο τρελός πρέπει να απομονωθεί, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με συγκεκριμένα μέτρα».
Βέβαια, υπάρχουν κι οι αμετανόητοι ακροδεξιοί που στις δηλώσεις τους διατήρησαν μία «πιο ουδέτερη» θέση. Στο Βέλγιο, το πανίσχυρο ακροδεξιό κόμμα Vlaams Belang (VB), που προ πολλού εξκδηλώνει τον θαυμασμό του για το πολιτικό σχέδιο του Ρώσου ηγέτη, δίστασε να γυρίσει την πλάτη του στη Ρωσία, προτού εγκρίνει το ψήφισμα που καταδικάζει τη Μόσχα. Το κόμμα, μολαταύτα, είναι διχασμένο μεταξύ των υποστηρικτών του Πούτιν και μιας πιο μετριοπαθούς νεότερης γενιάς.
Παρόμοιες διαιρέσεις καταγράφονται και στην επέκεινα του Ρήνου Γερμανία στις τάξεις του ακροδεξιού Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Μετά την επίθεση κατά της Ουκρανίας, οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής ομάδας του καταδίκασαν μεν τη ρωσική επιθετικότητα,, αλλά με την επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του AfD Άλις Βάιντελ να καυτηριάζει -όπως και το Vox- την «ιστορική αποτυχία» της Δύσης. Αποτυχία που εντοπίζουν στο ότι διατήρησαν ζεστή την ελπίδα της Ουκρανίας για ένταξή της στο ΝΑΤΟ, αντί να προωθήσουν και να στηρίξουν για τη χώρα αυτή μια λύση «εγγυημένης ουδετερότητας». Και αν τώρα προσπαθούν να δείξουν πως ακολουθούν μια «πιο ουδέτερη» θέση και να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει τις πρόσφατες επισκέψεις των ηγετικών στελεχών του στη Μόσχα, η ηγεσία του AfD είναι αναγκασμένη να αναμετρηθεί με μία ριζοσπαστικώτερη μειοψηφία στο κόμμα, που είναι απολύτως ευθυγραμμισμένη με τις θέσεις του Ρώσου εθνικιστή ιδεολόγου Αλεξάντερ Ντούγκιν.
Βέβαια, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, σε περίπτωση που η κρίση διαιωνισθεί και παπαγιωθεί η καταδίκη του Πούτιν στο πυρ το εξώτερον, έχει τρόπο να στηρίξει την εθνικιστική και ψευδοπατριωτική ρητορεία της, να σαλπίσει πάλι την ανάγκη του αμύνεσθαι υπέρ των ευρωπαϊκών ιδεωδών και να εξακοντίσει βέλη κατά της άβουλης και ολετήριας για τον χαρακτήρα της Ευρώπης, ΕΕ. Απλώς θα αλλάξει στρατόπεδο. Ο κίνδυνος θα μεταμορφωθεί, όπως και τον 19ο αιώνα, στον Ρώσο (Σλάβο) εισβολέα, που θέλει να κατακυριεύσει την Ευρώπη και να αλώσει τον πολιτισμό της.
Έτσι κι αλλιώς ακροδεξιοί «μαχητές της ελευθερίας» ακροδεξιοί «μαχητές της ελευθερίας» υπάρχουν πλήθος στην Ουκρανία, και τα ιδανικά τους, όπως κι οι μέθοδοι δράσεις τους -όπως αποδείχθηκε στην εξέγερση του Μαϊντάν και στη σύρραξη του 2014- ήκιστα απέχουν από τη ναζιστική ιδεολογία και τακτική. Ήδη, όπως αναφέρουν πολλά δυτικά μέσα ενημέρωσης οι Ευρωπαίοι ακροδεξιοί επωφελούνται από τις μάχες κατά της Ρωσίας ως πεδίο εκπαίδευσης των στελεχών της για μελλοντικές… δράσεις. Απλώς οι ακροδεξιοί πολιτικοί θα προσαρμόσουν τις υλακές τους για τα σύνορα της Ευρώπης, τα δυτικά ιδεώδη, τους (Ρώσους) μετανάστες, τον στρατιωτικό κίνδυνο και τον Αντάρτη (Ουκρανοί ακροδεξιοί) στις νέες καταστάσεις. Που ενδεχομένως να είναι και πιο ιδανικές για τη φαρμακερή ρητορική τους.
