Του Κώστα Ράπτη, αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Capital.gr

«Με τον Ούγγρο Πούτιν ή με την Ευρώπη;». Το δίλημμα αυτό έθεταν στους ψηφοφόρους οι αφίσες της ουγγρικής αντιπολίτευσης ενόψει των χθεσινών βουλευτικών εκλογών στην Ουγγαρία. Οι ψηφοφόροι επέλεξαν χωρίς δυσκολία, αλλά όχι με τον τρόπο που θα ήλπιζε η αντιπολίτευση.

Ο πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν, τον οποίο προσδιορίζει ο χαρακτηρισμός «Ούγγρος Πούτιν» εξασφάλισε την πέμπτη συνολικά και τέταρτη διαδοχική πρωθυπουργική του θητεία, σε μία αναμέτρηση η οποία διεξήχθη στη σκιά του πολέμου της Ουκρανίας. Ο ίδιος έσπευσε να πανηγυρίσει, κάνοντας λόγο για μία νίκη τόσο μεγάλη, ώστε να είναι ορατή από το φεγγάρι και (το κυριότερο) από τις Βρυξέλλες. Το ότι ο αρχηγός της κυβέρνησης ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε. αισθάνεται τις Βρυξέλλες ως τον κύριο επιδιωκόμενο αποδέκτη των διόλου φιλικών μηνυμάτων του, είναι από μόνο του χαρακτηριστικό.

Το ότι επίσης το κόμμα Fidesz του Όρμπαν εξασφάλισε και πάλι την πλειοψηφία δεν είναι από μόνο του εντυπωσιακό. Άλλωστε, το εκλογικό σύστημα ευνοεί το κυβερνών κόμμα, καθώς η ύπαιθρος, που αποτελεί προπύργιό του, υπεραντιπροσωπεύεται στις μονοεδρικές περιφέρειες, ενώ και τα μέσα ενημέρωσης κινούνται σε ασφυκτικά φιλοκυβερνητική γραμμή.

Ωστόσο, δημοσκόποι και αναλυτές υποστήριζαν μέχρι πρότινος ότι τυχόν νέα νίκη του Fidesz θα ήταν μάλλον οριακή. Αντ αυτού, το κόμμα του Όρμπαν, με ποσοστό 53% της λαϊκής ψήφου (στο 70% της καταμέτρησης), ξεπέρασε και πάλι το όριο των δύο τρίτων των κοινοβουλευτικών εδρών, κάτι που του επιτρέπει και συνταγματικές αναθεωρήσεις.

Πρόκειται για οδυνηρή ήττα της ενωμένης αντιπολίτευσης, που συνασπίζει έξι διαφορετικά κόμματα και έχει ήδη καταφέρει να κατακτήσει τον Δήμο της Βουδαπέστης.

Η πρωτεύουσα έμεινε πιστή στην αντιπολίτευση και στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών, όμως αυτό δεν υπήρξε αρκετό.

Όπως δεν υπήρξε αρκετή και η καταγγελία του αυταρχισμού και της διαφθοράς του συστήματος Όρμπαν, σε μία συγκυρία κατά την οποία διακυβεύεται η ίδια η ειρήνη.

Ετερόκλιτος

Ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά ετερόκλιτος: ξεκινά από τους πάλαι ποτέ κυβερνώντες Σοσιαλιστές, περνά από τον φιλελεύθερο σχηματισμό Momentum και καταλήγει στο διαβόητο Jobbik, που άλλοτε βρισκόταν στα δεξιά του Fidesz (και διέθετε και ένοπλες φάλαγγες), για να μετατοπιστεί έκτοτε προς το κέντρο, αφού η εθνικιστική και αντιμεταναστευτική ρητορική του Όρμπαν δεν του άφηνε χώρο να αναπτυχθεί.

Ένας λόγος για την αποτυχία της αντιπολίτευσης υπήρξε άλλωστε η εγκατάλειψη του Jobbik από αρκετούς ψηφοφόρους του οι οποίοι προτίμησαν τον αντιεμβολιαστικό σχηματισμό MiHazánk. 

Η διάκριση πόλης υπαίθρου, η αντιπαράθεση προς τις Βρυξέλλες και τα παρεπόμενα της πανδημίας αφορούν βεβαίως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ιδιαιτερότητα του Όρμπαν, όμως, έγκειται στις στενές σχέσεις που έχει καλλιεργήσει με τη Ρωσία και πρόσφατα οδήγησαν σε νέα συμφωνία προμήθειας φυσικού αερίου, καθώς και σε συμφωνία με την Rosatom για την δημιουργία δύο πυρηνικών σταθμών. Το αντάλλαγμα ήταν η απόκλιση του Όρμπαν από την κοινή ευρωπαϊκή γραμμή στο ουκρανικό ζήτημα, καθώς η ουγγρική κυβέρνηση αρνείται να διαθέσει εξοπλιστική βοήθεια στο Κίεβο και έχει κλείσει την επικράτεια της στην διέλευση στρατιωτικού υλικού.

Μολονότι συνυπογράφει την πολιτική καταδίκη της ρωσικής εισβολής, ο Όρμπαν εμφανίστηκε ενώπιον του εκλογικού ακροατηρίου ως αυτός που (σε αντίθεση με την αντιπολίτευση) προτάσσει υπεράνω όλων το εθνικό συμφέρον και προτίθεται να κρατήσει την χώρα του έξω από πολεμικές περιπέτειες και τους αντίστοιχους ενεργειακούς κλυδωνισμούς.

Υπενθυμίζεται ότι η Ουγγαρία έχει σύνορα με την Ουκρανία, από την άλλη πλευρά των οποίων κατοικεί ουγγρική μειονότητα, παραπονούμενη για την περιστολή των δικαιωμάτων της.

Σε κάθε περίπτωση, η επανεκλογή του Όρμπαν αποτελεί μοιραίο πλήγμα για την ενότητα της Ομάδας Visegrad. Ήδη προγραμματισμένη συνάντηση των υπουργών Άμυνας των τεσσάρων κεντροευρωπαϊκών χωρών αναβλήθηκε λόγω της οργής της Πολωνίας και της Τσεχίας για την ουγγρική στάση στο ουκρανικό ζήτημα.