Ο Σταύρος Λογαρίδης θα μπορούσε να είναι ροκ σταρ αυθεντικότερος του Παύλου Σιδηρόπουλου – αν το ήθελε ο ίδιος, φυσικά! Προσωπικά, τον έχω συνδέσει με την έννοια και την εξέλιξη του ροκ στη χώρα μας για κάποιους συγκεκριμένους λόγους.
Για τους Poll αρχικά – οι οποίοι ουδέποτε με εντυπωσίασαν, καθόσον οι εφηβικονεανικές μου εγχώριες μουσικές στρέφονταν περισσότερο προς τον Σαββόπουλο του «Μπάλλου» και του «Βρώμικου ψωμιού». Ο Λογαρίδης υπήρξε ισχυρή μονάδα στους Poll, την ελληνική ενσάρκωση των CSN&Y, όμως το πραγματικό του ταλέντο φάνηκε στο project / γκρουπ / δίσκο που φέρει τον τίτλο «Ακρίτας». 1973 και οι prog κατευθύνσεις που θα μπορούσε να έχει το ροκ στη χώρα μας αποκτούσαν μιαν ακόμα ισχυρή παράμετρο. [Ο «Ακρίτας» είναι το έργο που (θα) συνδέω διαχρονικά με τον Σταύρο Λογαρίδη, πρόκειται για το magnum opus ενός 20χρονου δημιουργικού καλλιτέχνη – σε όσα σημεία κι αν τον πήγε μετά το κάπως ανεξέλεγκτο ταλέντο του].
Ο «Ακρίτας» ήταν ο δρόμος του Λογαρίδη – όπως και οι μουσικές που έγραψε για ταινίες, κάνοντας αρχή με τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη. Ηλεκτρονική μουσική που από καθαρή κακία και πολιτισμική ανεπάρκεια (των αρμοδίων) δεν πήρε βραβείο στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ο Σταύρος Λογαρίδης συνέχισε με τον Φέρρη στην τηλεοπτική «Μενεξεδένια πολιτεία» όμως η εποχή δεν σήκωνε πραγματικούς προοδευτισμούς – ήταν μεταπολίτευση και οι επιμέρους καλλιτεχνικές και δημιουργικές ανησυχίες στρέφονταν και κινούνταν μονόπλευρα. [Αργότερα, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου – που είχε φιλία και συνεργασία με τον Λογαρίδη – εμπνεύστηκε (όχι, απαραιτήτως, έκλεψε!) το βασικό θέμα του «Chariots of Fire» από αυτή τη μουσική του Λογαρίδη, με αποτέλεσμα οι δυο καλλιτέχνες να συρθούν στα εγγλέζικα δικαστήρια και, τελικά, να συμβιβαστούν κάπως]. Πάντως ο Σταύρος Λογαρίδης ανέπτυξε περαιτέρω το σαουντρακικό του ταλέντο με την τηλεοπτική «Οικογένεια Ζαρντή», χωρίς ωστόσο να έχει μείνει κάτι ιδιαίτερο στη συλλογική μνήμη από αυτή την όψη της τέχνης του. Κακώς!
Η προσωπική τραγουδοποιητική / τραγουδιστική δισκογραφία του Σταύρου Λογαρίδη, που τυπικά ξεκινάει από τον φερώνυμο του 1978 και τελειώνει με το «Ξαφνικά καλοκαίρι» του 2007 χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μουσικό ταλέντο με σπουδαία φωνή, με ωραίες και δημιουργικές ιδέες για την τέχνη του που όμως δεν βρίσκουν μια ανάλογη αποτύπωση στο τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Από ροκ σε λαϊκό ή σε λαϊκοέντεχνο ο Λογαρίδης είναι φύση και φυσιογνωμία που ξεχωρίζει, όμως οι περισσότεροι δίσκοι προκύπτουν άνισοι – πράγμα που δεν είναι καλό σε μια δισκογραφία που αναπτύσσεται εμπορικά στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Παρόλο που ο Σταύρος Λογαρίδης έχει, ως γνήσιος καλλιτέχνης, τη δική του ταυτότητα να τον χαρακτηρίζει (σφραγίζοντας ακόμα και τις δουλειές άλλων, όπως τον δίσκο «Με τα φεγγάρια χάνομαι» του Γιώργου Ζήκα το 1985), μοιάζει να κινείται σ’ έναν εντελώς δικό του κόσμο που μόνο σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις εφάπτεται με την πραγματική πραγματικότητα!
Έτσι, τώρα που φεύγει για άλλους κόσμους, λίγο πριν από τα 70 του, το σάουντρακ που νιώθω πως του ταιριάζει στο ταξίδι του είναι αυτό που έγραψε ως 20χρονο παιδί: ο «Ακρίτας»!
