*Ένα (όχι πολύ παλαιότερο) κείμενο του Βαλέριου Δεπάστα
Κάθομαι στην δεξιά πρώτη σειρά των καθισμάτων του ΚΤΕΛ. Είναι Μεγάλη Πέμπτη και έχουμε κολλήσει μισή ώρα τώρα στον Ασπρόπυργο. Η χοντρή κυρία δίπλα μου μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο, κι ο πισινός μου πρήζει το ανιψάκι του να φάει πατατάκια γιατί δεν μερίμνησε -ο άχρηστος- να πάρει νερό.
Αλλά χέστηκα με την όλη φάση, γιατί σε σκέφτομαι.
Δεν έχω παράπονο από εσένα.
Εκτιμάς τη δουλειά μου. Ρωτάς για την υγεία μου. Η γνώμη μου βαραίνει, κρατώ ρόλο συμβούλου στη ζωή σου, μου μιλάς για τα αδιέξοδά σου, προσπαθώ να σου βρω μικρές λύσεις στις αναποδιές, να σου αφαιρέσω τα βάρη. Μου χαρίζεις φιλιά στα μάγουλα και αγκαλιές που της συνοδεύουν γενναιόδωρα γρυλίσματα. Με αφήνεις να κοζάρω δίχως λόγο τα γλωσσίσματά σου και να περιεξεργάζομαι τον τρόπο που τα ξεκούμπωτα πουκάμισά σου θωπεύουν τα στήθη σου. Μου φτάνει. Σχεδόν. Ας πούμε στο 90%.
Υπάρχει όμως ένα 10% που είναι κλεφτοκοτάς και υπονομευτής. Κάθαρμα και τζογαδόρος. Που έχει αποφασίσει να περιμένει στη γωνία για να εισπράξει τα κλοπιμαία της φιλίας, να ρεφάρει πάνω στο χάρτινο είδωλο του μαλάκα που ζυμώνει το κορμί σου. Που αδημονεί να αποτύχει ο νυν, μπας και καταλάβεις το εύρος και το βάθος της πλησμονής που σου ετοιμάζει o αόριστος μέλλοντας.
Απρόσμενη σύμπτωση που παίζει το «Τηλεφώνησέ μου» του Καρρά στο ράδιο. Ο οδηγός συντονίζεται με την πρόθεσή μου να σου τηλεφωνήσω για να μάθω νέα σου. Πρωτίστως από ενδιαφέρον μήπως είσαι καλά. Αλλά και για να ακούσω τη φωνή σου. Αρκεί. Προς το παρόν.
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα λοιπόν. Λένε πως η μέρα των ερωτευμένων είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Εγώ λέω πως είναι της Σταύρωσης.
Χρόνια πολλά ιερή κάβλα. Γλυκά τα καρφιά σου.
*Ο Βαλέριος Δεπάστας είναι λεξεργάτης, καψούρης και σινεφίλ
