Οι χτεσινές παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου από την Τουρκία συνιστούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου, το οποίο δεν κρύβεται άλλωστε. Από την επομένη μέρα του ταπεινωτικού για την Ελλάδα και τον ίδιο τον πρωθυπουργό πρωινού στην Κωνσταντινούπολη, οπότε και μας είπε σε πόσο καλή φάση θα εισέρχονταν οι σχέσεις μας με την Τουρκία, περάσαμε στο «δεν είναι καλή ώρα να μιλάμε κατά της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ» του υπουργού Άμυνας, εν μέσω έντασης της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο.
Η ελληνική και η κυπριακή ηγεσία, έκλεισαν σε φάκα τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, προς όφελος των ΗΠΑ και της Τουρκίας, απολύτως συνειδητά. Ίσως, όπως και οι χουντικοί, νομίζουν ότι οι ΗΠΑ θα διασφαλίσουν μιαν ορισμένη «ευγένεια» και «μετριοπάθεια» από τουρκικής πλευράς. Άλλωστε, με διαφορετικά πολιτειακά σχήματα, αμερικανοκρατία υπήρχε και τότε και τώρα. Φυσικά, η Τουρκία δεν έχει λόγο να αποδειχτεί πιο μετριοπαθής, από ό,τι επιβάλλει ο συσχετισμός ισχύος στο πεδίο.
Αυτήν την στιγμή, η Ελλάδα, πρώτον, λόγω των ανοήτων και αυτοκτονικών πολιτικών της Ε.Ε. στο θέμα του ρωσικού φυσικού αερίου, οξύνει την ενεργειακή εξάρτησή της από το Αζερμπαϊτζάν.
Δεύτερον, έχει ήδη εισέλθει σε νέα φάση οξείας οικονομικής κρίσης, η οποία θα επιταθεί στο άμεσο μέλλον. Σε συνδυασμό με την αμυντική της πολιτική, η οποία ορίζεται από το τρίπτυχο «εισαγωγές και αμυντική εξάρτηση από το εξωτερικό-αγορά λίγων και ακριβών οπλικών συστημάτων-χρήση αμυντικού εξοπλισμού βάσει των απαιτήσεων των ΗΠΑ» εισέρχεται σε φάση συρρίκνωσης της αμυντικής της δυνατότητας, ιδίως σε περίπτωση μακρόχρονης εμπλοκής.
Τρίτον, η προπαγάνδα περί «από Βορρά κινδύνου» έχει αποπροσανατολίσει πλήρως τον ελληνικό λαό. Οι πολίτες σαστισμένοι παρακολουθούν τα διεθνή γεγονότα ενώ ταυρόχρονα καταβάλλεται προσπάθεια να τους εμπεδωθεί αίσθημα εφησυχασμού ως προς τον μόνο κίνδυνο που έχει να αντιμετωπίσει ο ελληνισμός και ο οποίος προέρχεται από τουρκικές πολιτικές, αλλά δεν περιορίζεται πλέον μόνο στα ανατολικά μας σύνορα.
Τέταρτον, η αμερικανοκίνητη πολιτική και πολιτειακή ηγεσία Ελλάδας και Κύπρου κατεδάφισε τις σχέσεις μας με την Ρωσία και με όποια περιφερειακή δύναμη δεν ανήκει στον αμερικανικό κύκλο επιρροής. Οι «μεγάλες συμμαχίες» με τις μοναρχίες του Κόλπου και με το Ισραήλ, σε ό,τι αφορά τον περιορισμό της Τουρκίας αποδείχτηκαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Στην πραγματικότητα, Ελλάδα και Κύπρος πέτυχαν τόσο να έχουν εντός «Δύσης» ελάχιστο διπλωματικό βάρος ως προς την Τουρκία και έναντι της Τουρκίας, όσο και εκτός Δύσης να είναι ανύπαρκτες διεθνοπολιτικώς. Πρόκειται για πρωτοφανούς έκτασης επίθεση των ηγεσιών των δύο κρατών έναντι των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων που θα έπρεπε να υπηρετούν.
Πέμπτον, Ελλάδα και Κύπρος, επιτρέπουν ακόμα συζητήσεις περί απόσυρσης οπλισμού ρωσικής προέλευσης από κρίσιμες εθνικά περιοχές για χάρη των ΗΠΑ και της Ουκρανίας. Είναι πολύ πιθανό να αφοπλίσουν μερικώς το Αιγαίο και να περιορίσουν την αμυντική κυπριακή ικανότητα.
Κατόπιν αυτών είναι σαφές ότι το σχέδιο που έχουμε περιγράψει, περί μετατροπής της Ελλάδας σε «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας, επιταχύνεται. Ένα τέτοιο σχέδιο όμως θα πρέπει, προκειμένου να καλύπτει την Τουρκία, να αποτυπωθεί και στον χάρτη. Είτε δια της αλλαγής συνόρων, είτε δια της αλλαγής νομικού και στρατιωτικού καθεστώτος νησιών και θάλασσας. Η Τουρκία κατάλαβε ότι οι ηγεσίες μας θέλουν να υποχωρήσουν έναντί της, κατανοεί ότι το ηθικό του ελληνικού και του κυπριακού λαού βρίσκεται σχεδόν στα Τάρταρα, ότι ο πολιτικός κόσμος και στις δύο χώρες απαρτίζεται ως επί το πλείστον από καριερίστες και ως εκ τούτου πιέζει στο πεδίο για αυτές τις αλλαγές. Το ότι το χρονικό σημείο στρατιωτικής τουρκικής δράσης δεν έχει έρθει ακόμα, δεν σημαίνει ότι δεν προετοιμάζεται και ότι δεν θα έρθει. Και τότε θα είναι πολύ αργά για να βγούμε από την φάκα στην οποία μας έβαλαν οι ηγεσίες μας, προς τέρψιν ξένων συμφερόντων.
