Αν θελήσουμε να τοποθετήσουμε τον Βαγγέλη Παπαθανασίου (πάντα προτιμώ να χρησιμοποιώ το πλήρες όνομά του και όχι την διεθνική «νεοεποχική» εκδοχή του, που έτσι κι αλλιώς προηγείται της new age τάσης) θα τον αναγνωρίσουμε ως έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς / καλλιτέχνες του καιρού μας, που υπερβαίνει προσδιορισμούς και ταμπέλες στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας του. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είναι ένας καλλιτέχνης που, όπως όλοι οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, έχει φτιάξει τον δικό του κόσμο και μέσα σ’ αυτόν – ή μέσα από αυτόν – δημιουργεί.

Δεν πρόκειται για έναν κόσμο φανταστικό ή, χειρότερα, φαντασιακό. Είναι ένας κόσμος που εδράζεται σε πραγματικές (φυσικές) βάσεις και δυνάμεις, με ελληνοκεντρικές (άρα παγκόσμιες) φιλοσοφικές ρίζες και με συμπαντική προβολή. Είναι σαφές ότι από πολύ νωρίς η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου παρουσίαζε μιαν υπερκόσμια ή/και διαστημική προοπτική που ταιριάζει απόλυτα με την εποχή (late’60’s – early’70’s) αλλά που δείχνει και την δική της καταγωγήκαι ταυτότητα. Μην ξεχνάμε πως ο Βαγγέλης είναι ένα πηγαίο μουσικό ταλέντο, αυτοδίδακτος αλλά δημιουργικός, που ηγείται δύο συγκροτημάτων που το καθένα γράφει την δική του ιστορία – μιλάμε για τους Forminx σε τοπικό επίπεδο και για τους Aphrodite’s Child σε διεθνές.

Ωστόσο οι πραγματικές διαστάσεις της δημιουργικότητας του Παπαθανασίου φαίνεται πως βρίσκουν την πληρέστερη έκφρασή τους σε συνθήκες πέρα από την απλή ποπ τραγουδοποιία που ναι μεν τους εξασφαλίζει την διασημότητα ως ομάδα αλλά μάλλον παγιδεύει τις δημιουργικές δυνάμεις του Βαγγέλη. Αυτές μπορεί να φαίνονται σε προχωρημένα ηχητικά σάουντρακ όπως το «Sex Power» ή, ακόμα καλύτερα, σε οπερατικές ροκ διαδικασίες όπως το «666», με το λιμπρέτο που προσαρμόζει από την Αποκάλυψη του Ιωάννη ο Κώστας Φέρρης και σφραγίζει με την πολυεπίπεδη και πολυεδρική μουσική του ο Βαγγέλης (έστω και με την ταυτοτική παραδοχή του Aphrodite’s Child).

Σε όλη του την πορεία, από το «L’apocalypse des animaux» ως το πρόσφατο «Juno to Jupiter», σε πραγματικές επίπεδες ή σε οθόνες του μυαλού, έξω στο διάστημα ή στα δικά μας βάθη του νου, και σε πλήρη αντίθεση με οποιονδήποτε τεχνο-εξαρτημένο συνθέτη του καιρού του και του καιρού μας, ο Βαγγέλης δίνει προτεραιότητα στην φύση και την ψυχή που διαθέτει η ίδια η Μουσική και που αυτός, ως καλλιτέχνης, είναι υποχρεωμένος να αποδώσει την αρμονία της. Αυτό ισχύει παντού, σε όλα τα έργα του, στο «Earth», στις «Ωδές» και στις «Ραψωδίες» του, στον «Ελ Γκρέκο» και στον «Καβάφη» του, στο «Chariots of Fire» και στο «Blade Runner»… παντού, σε μουσικές που αρνούνται να σταθούν στην γραμμή του χρόνου, που δεν θέλουν να μετρηθούν μεταξύ τους ή με άλλες, δίνοντάς μας έτσι το μέγεθος της μεγαλοσύνης του Σύμπαντος – όπως και αν νοείται αυτό, όπως κι αν χωράει σε μια μελωδία του «Αγνοούμενου» ή στην έξοδο του «Blade Runner».

O Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Vangelis που όλοι αγαπάμε, άνοιξε απλώς την πόρτα του μαγικού του στούντιο και ακολούθησε τη Μουσική του.