«Όλοι λένε ότι η γενοκτονία είναι πλέον προ των πυλών. Εγώ όμως πιστεύω ότι ζούμε σε μια αέναη κατάσταση γενοκτονίας, στην οποία κάθε μέρα ένα ακόμη νοικοκυριό, ένας ακόμη Μουσουλμάνος στοχοποιείται, προσάγεται, λιντσάρεται, δολοφονείται» διηγείται στο Middle East Eye η ακτιβίστρια Αφρίν Φατίμα, η οποία είδε την οικογένειά της να συλλαμβάνεται και το σπίτι της να κατεδαφίζεται από τις ινδικές αρχές σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση.
Η αποκαλύπτική μαρτυρία της για το καθεστώς ανασφάλειας και τρόμου στο οποίο διαβιεί η μουσουλμανική κοινότητα στην Ινδία μεταφράζεται αυτούσια παρακάτω, όπως δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του Middle East Eye:
«Ονομάζομαι Αφρίν Φατίμα και γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αλλαχαμπάντ, στο Ουτάρ Πραντές. Είμαι φοιτήτρια και ακτιβίστρια. Την Παρασκευή 10 Ιουνίου διοργανώθηκε μια κινητοποίηση διαμαρτυρίας για τα υποτιμητικά και στοχοποιητικά σχόλια εναντίον του Προφήτη Μωάμεθ από την εκπρόσωπο του κόμματος Μπαρατίγια Τζανάτα (Bharatiya Janata Party – BJP), με αίτημα την σύλληψή της. Η διαμαρτυρία κατέληξε σε σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και των διαδηλωτών, δίνοντας στη συνέχεια την ευκαιρία στην αστυνομία και τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου στο Αλλαχαμπάντ να θέσουν στο στόχαστρο ενεργά μέλη της Μουσουλμανικής κοινότητας και την κοινότητα εν γένει.
Ο πατέρας μου ανήκει σε αυτούς. Πιστεύω ότι η στοχοποίηση της οικογένειάς μου και η κατεδάφιση του σπιτιού μας δεν αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό των Μουσουλμάνων ή του πληθυσμού της Ινδίας γενικά από το ζήτημα. Θεωρώ ότι από πίσω βρίσκεται μια αντίληψη συλλογικής τιμωρίας των μουσουλμάνων και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό ότι μπορούν να λένε οτιδήποτε θέλουν χωρίς εσύ να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Και πως αν προσπαθήσεις να κάνεις το οτιδήποτε, αυτή θα είναι η μοίρα σου: θα κάνουμε το σπίτι σου ένα με το έδαφος, θα σε συλλάβουμε επικαλούμενοι την αυστηροποίηση της νομοθεσίας, αντιτρομοκρατικούς νόμους και παραβιάσεις του Ινδικού Ποινικού Κώδικα. Αυτή θα είναι η μοίρα σου αν ποτέ διανοηθείς να πεις ότι αυτό που συμβαίνει είναι λάθος και άδικο.
Στις 8:50 περίπου της 11ης Ιουνίου οι αστυνομικοί έφτασαν στο σπίτι μας και ζήτησαν από τον πατέρα μου να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα, διότι ήθελαν να του μιλήσουν για τα επεισόδια στην πόλη την προηγούμενη ημέρα. Γύρω στις 12:30 το βράδυ η αστυνομία ήρθε ξανά στο σπίτι μας και με πολύ απειλητικό τρόπο συνέλαβε την μητέρα μου και την αδελφή μου χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς γραπτό ένταλμα από την Εισαγγελία, το οποίο είναι απαραίτητο για μια προσαγωγή τέτοια ώρα το βράδυ.
Κατά τις 2:30 τα ξημερώματα επέστρεψαν και προσπάθησαν να συλλάβουν εμένα και την κουνιάδα μου. Όταν αντισταθήκαμε και τους είπαμε ότι «δεν θα εγκαταλείψουμε το σπίτι μας, αν θέλετε να συμμετάσχουμε σε οποιαδήποτε έρευνα μπορείτε να έρθετε το πρωί και θα συζητήσουμε σχετικά» άρχισαν να μας απειλούν και να μας εκφοβίζουν ότι θα εισβάλλουν στο σπίτι μας, ενώ είπαν επίσης ότι πρέπει να το ψάξουν.
Η αστυνομία παρέμεινε έξω από το σπίτι μας μέχρι τις 11 το πρωί της επόμενης μέρας και παράλληλα εγώ ανακάλυπτα ότι ο πατέρας μου θεωρούταν ως ο βασικός ύποπτος για την διοργάνωση της διαμαρτυρίας στο Αλλαχαμπάντ. Είχε ανακηρυχθεί ως ο εγκέφαλος πίσω από τα επεισόδια που σημειώθηκαν και η προσαγωγή του είχε μετατραπεί σε σύλληψη.
Έπειτα, νομίζω γύρω στη 1 το μεσημέρι, ξεκίνησαν να κατεδαφίζουν το σπίτι μας. Στην αρχή έσπασαν την μεγάλη πόρτα μας, και μετά μέσα σε 2 – 3 ώρες ολόκληρο το σπίτι μας είχε γίνει ένα με το έδαφος.
Ολόκληρη η τραγωδία μας, από την προσαγωγή του πατέρα μου μέχρι την ολοκλήρωση της κατεδάφισης του σπιτιού μας εξελισσόταν σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Η δεξιά πτέρυγα των ΜΜΕ είχε ενεργοποιηθεί στο σύνολό της και παρουσίαζε τον πατέρα μου ως τον εγκέφαλο, προπαγανδίζοντας το κοινό εναντίον του και κανονικοποιώντας τη βία εναντίον της οικογένειάς μου.
Το βασικό πρόβλημα δεν έγκειται στην νομιμότητα ή μη όσων συνέβησαν ή δεν συνέβησαν. Το ζήτημα είναι ότι το BJP έχει μετατρέψει το ινδικό κράτος σε αυτό το τέρας που αυθαιρετεί, που ασκεί παράνομη βία, και την ίδια ώρα έχει αρκετή δύναμη ώστε να γκρεμίζει σπίτια και να συλλαμβάνει ανθρώπους χωρίς καμία κατηγορία, ενώ κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό.
Το ινδικό κράτος αποδεικνύεται καθημερινά αδίστακτο απέναντι στην μουσουλμανική κοινότητα και υπάρχει μονίμως η αίσθηση ότι αυτό που μας συμβαίνει έχει την υποστήριξη και την καθοδήγηση του κράτους. Την ίδια ώρα όμως, εντός της μουσουλμανικής κοινότητας υπάρχει επίσης σε μόνιμη βάση το αίσθημα του τρόμου και της ανασφάλειας. Δεδομένου ότι αποτελούμε μειονότητα, πιστεύω ότι αυτό είναι που κάνει τους Μουσουλμάνους να κατεβάζουν το κεφάλι και να σιωπούν. Ο τρόπος που εξελίσσεται η κατάσταση τώρα, το απροκάλυπτο αντι-μουσουλμανικό αφήγημα και η ρητορικη μίσους, ευνοεί μέχρι και τα καλέσματα για γενοκτονία, όχι μόνο σε μία περιοχή από μεμονωμένα στοιχεία αλλά από τους κόλπους της πολιτικής ηγεσίας όπως έχει πλέον διαμορφωθεί στην Ινδία».
*Επιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Χελά
